Stan adwokacki jest równie dawny jak sąd, równie szlachetny, jak cnota, równie potrzebny, jak sprawiedliwość… Podczas gdy najznamienitsze zawody są najbardziej zależne, on jeden pośród wszystkich innych, trwa przy swojej szczęśliwej i niewzruszalnej niezawisłości. Henri François d’Aguesseau (1668–1751)

Na rok 2012 przypadają dwa istotne w historii polskiej adwokatury jubileusze: 80-lecie rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z 7 października 1932 r., wprowadzające jednolite dla całej Polski Prawo o ustroju adwokatury; i 30-lecie ustawy z 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze, uchwalonej, w okresie stanu wojennego przez Sejm Polski Ludowej. Przypomnienie tych wydarzeń wydaje się ważne, a nawet konieczne z uwagi na odczuwalną zmianę stanowiska władzy państwowej – w węższym planie – do adwokatury i jakości świadczonej pomocy prawnej, a w szerszym – do praw i wolności obywatelskich, w których ochronie ma współdziałać również adwokatura.

Mija trzydzieści lat od uchwalenia ustawy z 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze. W okresie życia całego pokolenia adwokatów przepisy tej ustawy kształtowały zarówno zasady i formy wykonywania zawodu, jak i organizację oraz sposób funkcjonowania samorządu adwokackiego. Pomimo licznych nowelizacji jest to akt prawny najdłużej obowiązujący ze wszystkich dotychczasowych ustaw, regulujących w Polsce działalność adwokatury . Przytoczone względy determinują celowość zastanowienia się, jakie znaczenie miało uchwalenie ustawy w szczególnie trudnej sytuacji panującej w naszym kraju w 1982 roku oraz jakie okoliczności wpłynęły na powstanie tego rodzaju aktu w takim czasie.

Zjazd Adwokatury (dalej: ZA albo Zjazd), naczelny organ adwokatury polskiej, powołany do życia na mocy nowelizacji z jesieni 1956 r., liberalizującej drakońską, stalinowską ustawę z 27 czerwca 1950 r. o ustroju adwokatury, miał charakter szczególny. Analogiczny naczelny organ adwokatury nie istniał bowiem nigdy wcześniej w ustroju adwokatury w Polsce, stanowił więc całkowite novum w ustroju adwokatury polskiej.

Na początku września 1932 r. Rada Ministrów przedstawiła nowy projekt unifikujący ustrój polskiej adwokatury, który miał być wprowadzony w formie dekretu prezydenckiego. Zgodnie z zapowiedzią prezydent ogłosił 7 października 1932 r. rozporządzenie Prawo o ustroju adwokatury. Ogłoszenie nowego prawa adwokackiego spotkało się w sposób oczywisty z zainteresowaniem prasy codziennej i czasopism prawniczych, choć nie tak wielkim, jak mogłoby się powszechnie wydawać. Co charakterystyczne, ocena nowego prawa adwokackiego na łamach gazet krajowych była różna w zależności od miejsca wydawania. Gazety małopolskie akcentowały wprowadzenie zasady wolnej obieralności siedzib, natomiast gazety wielkopolskie pisały o obawach z tym związanych. Niezależnie jednak od miejsca wydawania prasa w zasadzie była zgodna, że nowe prawo stanowi przełom w życiu polskiej adwokatury, która po wielu latach oczekiwań i starań przestanie w końcu być dzielnicowa.

Zastosowanie przewidzianej w art. 84 k.c. konstrukcji błędu prawnie doniosłego w przypadku tradycyjnych metod porozumiewania się nie budzi raczej wątpliwości, natomiast do pewnych refleksji może skłaniać sytuacja, gdy strony komunikowały się ze sobą za pomocą Internetu. Uwzględniając bowiem specyfikę tego elektronicznego medium, należy podjąć próbę udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy fakt skorzystania z nowoczesnych środków komunikacji wymusza również zmianę podejścia do klasycznych instytucji prawa cywilnego, w tym przede wszystkim oświadczenia woli oraz jego wad. Zważywszy zaś na powszechność elektronicznego obrotu prawnego, można stwierdzić, że postawione wyżej pytanie jawi się jako niezwykle doniosłe tak z teoretycznego, jak i praktycznego punktu widzenia.

Przedmiotem niniejszego opracowania będzie szczegółowe omówienie sytuacji procesowej pozwanego w postępowaniu w sprawach o naruszenie posiadania w aspekcie przysługujących mu środków obrony przed żądaniami pozwu, ze szczególnym uwzględnieniem odrębności, jakie postępowanie to ujawnia, gdy chodzi o analizowaną kwestię.

Od pewnego czasu na łamach rozmaitych periodyków specjalistycznych z większą lub mniejszą intensywnością przywołuje się szeroko rozumianą problematykę akredytacji instytucji wykonujących ekspertyzy kryminalistyczne dla potrzeb toczących się postępowań karnych. W ostatnim czasie problematyce tej poświęca się coraz to więcej miejsca . Wynikać to może (i pewnie wynika) z niedawnych unijnych uregulowań odnoszących się wprost do przedmiotowej problematyki, o których więcej w ramach niniejszego opracowania.

Zgodnie z art. 125 Konstytucji Chorwacji Trybunał Konstytucyjny chroni konstytucyjne wolności i prawa człowieka i obywatela. Nowela do ustawy konstytucyjnej o Trybunale Konstytucyjnym wprowadziła rozwiązanie, że Sąd Konstytucyjny może, wyjątkowo, orzec o skardze konstytucyjnej przed wyczerpaniem innych dostępnych środków prawnych, jeżeli uzna, że zakwestionowane działanie lub zaniechanie podjęcia działania w rozsądnym terminie istotnie naruszyło konstytucyjne prawa i wolności skarżącego, a brak interwencji Sądu spowoduje ryzyko zaistnienia poważnych i nieodwracalnych skutków po stronie skarżącego. Wprowadzono więc możliwość skierowania do Trybunału Konstytucyjnego skargi na przewlekłość postępowania, przy czym z przyjętego rozwiązania wynikała daleko idąca uznaniowość, pozostawiona Trybunałowi w dobieraniu skarg podlegających rozpoznaniu. Nie może zatem dziwić, że Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu w wyroku z 26 lipca 2001 r. w sprawie Horvat v. Chorwacja uznał, że tak ujęta skarga konstytucyjna służąca na przewlekłość postępowania nie spełnia wymogu efektywności. Mimo bowiem że istnieje indywidualne prawo wniesienia skargi, to jej rozpoznanie zależy od uznania Sądu Konstytucyjnego, a skarga ma wąski zakres, bo jest dopuszczalna jedynie w razie „istotnego” naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego i dodatkowo tylko wtedy, gdy istnieje ryzyko wystąpienia skutków o „poważnym i nieodwracalnym charakterze”. W ocenie Trybunału wskazane sformułowania są zbyt mało precyzyjne, aby uznać, że przyjęte rozwiązanie spełnia wymagania stawiane przez art. 13 Konwencji europejskiej „skutecznemu środkowi odwoławczemu” na przewlekłość postępowania. W konsekwencji Trybunał nie uznał tego rozwiązania za „skuteczny środek odwoławczy” i uznał dopuszczalność kierowanych do niego skarg na przewlekłość postępowania, nawet jeżeli skarżący nie podjął uprzednio próby wykorzystania procedury przed Trybunałem Konstytucyjnym.

Publikowanie w mediach danych osobowych i wizerunku osób, przeciwko którym toczy się postępowanie przygotowawcze, jest materią niezwykle delikatną, albowiem każda taka publikacja, na którą podejrzany nie wyraził zgody, wkracza w konstytucyjnie chronione prawa i wolności, w szczególności te, które gwarantowane są w art. 47 Konstytucji.

Wydarzenia drugiej wojny światowej uwidoczniły potrzebę stworzenia instrumentów prawnomiędzynarodowych służących ukaraniu zbrodniarzy wojennych. Okazało się, że niewystarczające są wcześniejsze „antywojenne środki” Ligi Narodów. Zaistniała potrzeba uściślenia współpracy między państwami w celu ochrony dóbr cenionych przez całą społeczność międzynarodową. Nastąpił rozwój humanitarnego prawa międzynarodowego. Doświadczenia wojenne uwypukliły znaczenie pokoju między narodami jako wartości uniwersalnej.

Utworzenie Trybunału Międzynarodowy Trybunał ds. Zbrodni w Rwandzie (MTKR) został powołany do życia rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ (RB) nr 955 (1994) z 1994 r. Statut MTKR z 8 listopada 1994 r. stwierdza, że Trybunał ten ma prawo do sądzenia osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia międzynarodowego prawa humanitarnego popełnione na terytorium Rwandy oraz obywateli Rwandy odpowiedzialnych za takie naruszenia popełnione na terytorium państw sąsiednich pomiędzy 1 stycznia 1994 r. a 31 grudnia 1994 r.

Kontradyktoryjność jest jedną z zasad procesu karnego najpełniej realizowanych na etapie postępowania sądowego. Doktryna i praktyka od lat zgłasza postulaty zwiększenia kontradyktoryjności, analogicznie jak stało się to w procedurze cywilnej od lat dziewięćdziesiątych XX w. Należy zatem zadać pytanie, jak rozumiana jest kontradyktoryjność w polskim i porównawczym procesie karnym, czy można uznać, że polski proces karny jest kontradyktoryjny, jakie zmiany dla kontradyktoryjności przyniosłoby uchwalenie zaproponowanej przez Komisję Kodyfikacyjną Prawa Karnego nowelizacji k.p.k. oraz czy procedura karna rzeczywiście wymaga zmian w tym zakresie.

Ustawa z 23 października 2009 r. o uwierzytelnianiu dokumentów, obowiązująca od 1 stycznia 2010 r., doprowadziła do zmiany sytuacji w zakresie uwierzytelnienia dokumentów w postępowaniu cywilnym. Upoważniła ona bowiem strony do przedstawienia w sądzie zamiast oryginału odpisu dokumentu poświadczonego za zgodność z oryginałem przez adwokata, radcę prawnego, rzecznika patentowego oraz radcę Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa występującego w sprawie (art. 129 § 2 k.p.c.). Ponadto ustawodawca przesądził, że zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem ma charakter dokumentu urzędowego (art. 129 § 3 k.p.c.). Jednocześnie ustawodawca wyżej wskazaną ustawą wprowadził do przepisów o charakterze ustrojowym wyraźne regulacje co do treści klauzuli uwierzytelniającej, jaką ma sporządzić pełnomocnik poświadczający odpis dokumentu. W art. 4 ust. 1b ustawy z 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze wskazano, że adwokat ma prawo sporządzania poświadczeń odpisów dokumentów za zgodność z okazanym oryginałem w zakresie określonym odrębnymi przepisami. Poświadczenie powinno zawierać podpis adwokata, datę i oznaczenie miejsca jego sporządzenia, na żądanie – również godzinę dokonania czynności. Jeżeli dokument zawiera cechy szczególne (dopiski, poprawki lub uszkodzenia), adwokat stwierdza to w poświadczeniu. Podobne rozwiązania przyjęto w art. 6 ust. 3 ustawy z 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, art. 9 ust. 3 ustawy z 11 kwietnia 2001 r. o rzecznikach patentowych, art. 27 ust. 3 ustawy z 8 lipca 2005 r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Ustawodawca utrzymał jednak, mimo wprowadzenia ogólnego przepisu art. 129 § 3 i 4 k.p.c., osobne uprawnienie do poświadczenia odpisu pełnomocnictwa udzielonego zawodowemu pełnomocnikowi (m.in. art. 89 § 1 k.p.c.).

Teza glosowanego wyroku brzmi: Materialnoprawna podstawa przypisania odpowiedzialności dyscyplinarnej, tak jak każdej odpowiedzialności represyjnej, musi być oparta na przepisie rangi ustawowej, a jedynie ewentualnie uzupełniona o przepisy podustawowe albo zawarte w uchwałach organów korporacyjnych.

Teza glosowanego wyroku brzmi: Materialnoprawna podstawa przypisania odpowiedzialności dyscyplinarnej, tak jak każdej odpowiedzialności represyjnej, musi być oparta na przepisie rangi ustawowej, a jedynie ewentualnie uzupełniona o przepisy podustawowe albo zawarte w uchwałach organów korporacyjnych.

Teza glosowanego postanowienia brzmi: Przepis art. 4 ust. 1 umowy ekstradycyjnej między Polską a USA adresowany jest do organu wykonującego w Państwie wezwanym, którym w aktualnym stanie prawnym jest Minister Sprawiedliwości (art. 25 umowy), niekorzystający już z uprawnień Prokuratora Generalnego. Nie oznacza to jednak, że przesłanki zawarte w art. 4 ust. 1 winien badać wyłącznie Minister Sprawiedliwości, jak to sugeruje argumentacja zawarta w zaskarżonym orzeczeniu, sprowadzająca rolę sądu w zakresie oceny wskazanych w tym przepisie warunków uznaniowych do organu opiniodawczego, którego stanowisko nie wiąże Ministra .

Teza glosowanej uchwały brzmi: Pracownik nie może skutecznie dochodzić sprostowania świadectwa pracy w części dotyczącej stwierdzenia, że stosunek pracy został rozwiązany przez pracodawcę bez wypowiedzenia z winy pracownika, kwestionując zgodność z prawem tego rozwiązania, bez wystąpienia z powództwem o roszczenia z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 56 k.p.

Teza glosowanej uchwały brzmi: Na zarządzenie przewodniczącego w sądzie pierwszej instancji o zwrocie wniosku o udzielenie zabezpieczenia przysługuje zażalenie.

Pojęcie „przedsiębiorstwo” należy do autonomicznych pojęć prawa Unii Europejskiej. To właśnie przedsiębiorstwa są adresatami norm prawa konkurencji UE. Kluczowe dla stworzenia definicji pojęcia „przedsiębiorstwo” dla potrzeb prawa UE było orzeczenie Trybunału w sprawie Höfner, które w dosyć zgodnej opinii doktryny uznaje się za najważniejsze, jeśli chodzi o wykładnię tego wyrażenia. Rozstrzygnięcie to dało początek całej linii orzeczniczej i doprowadziło do tego, że również Komisja Europejska zaadaptowała wykładnię zastosowaną przez ETS.

W „Pytaniach i odpowiedziach prawnych” zamieszczonych w numerze 1–2/2012 „Palestry” omówiony został jeden z istotnych aspektów wzajemnej relacji pomiędzy powództwami znajdującymi oparcie w treści art. 10 u.k.w.h. a tymi, które wytaczane są na podstawie art. 189 k.p.c. Tym razem przedmiotem rozważań jest odpowiedź na pytanie o to, czy art. 618 k.p.c. (poprzez linię odesłań wynikającą z norm art. art. 46 k.r.o. i 567 § 3 k.p.c. oraz art. 688 k.p.c. stosowany także do podziałów majątku wspólnego byłych małżonków) wyklucza wszczęcie równoległego z toczącą się „działówką” procesu o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym.

Problem jest stary, bardzo kontrowersyjny i od dawna budzi żywe zainteresowanie piśmiennictwa. A i dla praktyki jest niezmiernie istotny, bo wiąże się z nim wiele wątpliwości niełatwych do rozwikłania. Nie ma w tym nic dziwnego, skoro kwestia należy do tych zagadnień, gdzie rozwiązanie zależy bardziej od przyjętych założeń o charakterze aksjologicznym niż od wykładni poszczególnego przepisu czy przepisów. Zresztą trudno w tym zakresie oprzeć się na jakimkolwiek konkretnym przepisie Kodeksu postępowania karnego czy Prawa o ustroju adwokatury. Ustawodawca – jak w wielu innych sytuacjach, w których interwencja normatywna mogłaby przynieść pozytywne skutki, w każdym razie pozytywne w tym sensie, że prawo wskazywałoby jasny i niebudzący wątpliwości sposób postępowania w określonej sytuacji procesowej – milczy, więc interpretator jest siłą rzeczy zdany na oparcie się tylko na argumentacji o charakterze aksjologicznym.

Nie może rodzić najmniejszych wątpliwości, że od rzetelności czynności policyjnych przeprowadzonych na miejscu wypadku drogowego zależy skuteczność postępowania, którego celem jest ustalenie faktycznego przebiegu zdarzenia, a co za tym idzie ujawnienie jego sprawcy. Kwestię tę w ogólnych zarysach regulują wytyczne Nr 3 Komendanta Głównego Policji z 5 lipca 2007 r. w sprawie postępowania policjantów na miejscu zdarzenia drogowego , wydane na podstawie § 31 zarządzenia Nr 609 Komendanta Głównego Policji z 25 czerwca 2007 r. w sprawie sposobu pełnienia służby na drogach przez policjantów.

W III serii publikowanych przeze mnie felietonów w „Palestrze” (poczynając od roku 2011) zostało przyjęte – pochodzące od Jean-Etienne-Marie Portalisa – motto: les maximes anciennes sont l’esprit des siècles („dawne maksymy wyrażają ducha wieków”). Po roku ukazywania się tych opracowań warto przybliżyć czytelnikom osobę Portalisa – autora tej maksymy.

W 1873 roku zaczęła wychodzić „Gazeta Sądowa Warszawska”, organ prawników, przeważnie wykładowców dawnej Szkoły Głównej; niektórzy z nich podjęli pracę w zrusyfikowanym Uniwersytecie. Wśród założycieli wielu też było miejscowych adwokatów, liczni z nich zresztą poświęcali się nauce prawa, a nie tylko bronili w sądach. Od razu w pierwszym numerze redakcja zapowiedziała, że zajmować się będzie sprawami karnymi, poświęcając ich omówieniom stałą rubrykę pt. „Kronika kryminalna”. Uczyniła to piórem trzydziestodwulatka (1841–1909), Wiktora Piątkowskiego (Wik. Piąt.), ówcześnie sekretarza prokuratora Sądu Kryminalnego, potem podprokuratora w tym sądzie, wreszcie – od 1888 roku – adwokata. Gdy wszedł w skład redakcji GSW, miał już za sobą współpracę z „Przeglądem Sądowym”. Opublikował tam m.in. artykuł O czci obywatelskiej i jej utracie (1869).

Wszyscy dobrze wiemy, jak ważne dla prawa karnego jest prawidłowe i precyzyjne stypizowanie czynu zabronionego. Adresat takiej typizacji (a jest nim z jednej strony potencjalny przestępca, z drugiej zaś sędzia, który ma go ukarać) musi dobrze wiedzieć, co wedle woli ustawodawcy jest przestępstwem, a co nie – z wszelkimi konsekwencjami takiej wiedzy w płaszczyźnie reguły „nullum crimen...”. Na przestrzeni wieków „w temacie” techniki takiej typizacji ukształtowały się dwie szkoły. Pierwsza to szkoła „na dziesięć przykazań”. Nie zabijaj, nie kradnij, nie cudzołóż itd. Dziś powiedzielibyśmy, technika skrajnie syntetyczna, nazwowa, a mimo to każdy (a zwłaszcza sędzia) „wsio paniał”; nie ma żadnych problemów interpretacyjnych. OSPiKA, OSNK, OSNC poszłyby z torbami, bo nie ma potrzeby tłumaczyć tego, co każdy „paniał”, i reklamacji brak.

Termin „długie trwanie” wprowadził do nauk humanistycznych francuski historyk Fernand Braudel (1902–1985), przedstawiciel cenionej i w Polsce szkoły Annales. W opublikowanym w 1958 roku artykule Historia i nauki społeczne: długie trwanie zaproponował, aby wyróżniać historię wydarzeniową, dla której charakterystyczny jest czas krótki, historię koniunkturalną, gdzie jednostką miary są dziesięciolecia, i historię strukturalną („głęboką”), czyli długiego trwania, gdzie jednostką miary są co najmniej stulecia. Według Braudela i jego zwolenników ta ostatnia jest najważniejsza, prowadzi bowiem do uchwycenia istotnych zjawisk i ich trwałości, daje podstawę do uniwersalnych ocen struktur i tendencji.

Nadszedł w moim życiu czas, że lubię wracać pamięcią do różnych wydarzeń z odległej przeszłości. Tym razem z okresu studiów na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego w latach 1946–1950. I to tylko do ich wycinka, ale bardzo dla mnie ważnego, tyczącego się wykładowców z mojego Wydziału. To dzięki niektórym z nich zostałem adwokatem.

W związku ze zbliżającą się dużą imprezą masową, jaką będą Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej – UEFA EURO 2012, stawiającą znaczne wyzwania przed podmiotami zajmującymi się przestrzeganiem porządku publicznego, jak również przed instytucjami samorządowymi, godna uwagi jest pozycja książkowa, która dotyka w szerokim zakresie problemów związanych z organizacją imprez masowych, przede wszystkim w kontekście meczów piłki nożnej.

W marcu 2012 r. ukazała się wskazana w tytule obszerna publikacja dr. Adama Redzika. Opublikowana została ona jako tom pierwszy serii „Monografie Instytutu Allerhanda” przez krakowskie Wydawnictwo Wysoki Zamek w kooperacji z Instytutem Zaawansowanych Studiów Prawnych im. Profesora Maurycego Allerhanda.

Książka Marii Beisert jest efektem i podsumowaniem badań przeprowadzonych w ramach realizacji finansowanego przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego projektu badawczego zmierzającego do odpowiedzi na pytania dotyczące genezy (przyczyn i mechanizmów) pedofilii u mężczyzn, zależności pomiędzy jej zróżnicowanymi postaciami a różnymi jej przyczynami i mechanizmami, a także tego, czy wspomniane zróżnicowanie wymaga odmiennych sposobów skutecznej interwencji wobec sprawców, np. w formie specyficznej terapii. Program stanowił oryginalne, unikalne, zarówno w polskiej, jak i światowej literaturze przedmiotu, przedsięwzięcie badawcze, oparte na szerokiej grupie osób, obejmującej 298 mężczyzn (końcowej analizie poddane zostały wyniki 248 osób) osadzonych w 16 zakładach karnych na terenie Polski w związku ze skazaniem za przestępstwa polegające na dopuszczeniu się czynności seksualnych z udziałem dzieci (art. 200, 197 i 201 k.k.).

Książki i czasopisma stanowiły do końca XX wieku, czyli do epoki Internetu, najbogatsze źródło kultury narodowej. Choć w ostatnich latach stopniowo ustępują miejsca mediom elektronicznym, to zmianom ulega jedynie nośnik treści, a nie treść. Do niedawna jedynym sposobem upowszechnienia słowa pisanego był druk. Znaczenie książki w zachowaniu języka i kultury polskiej w czasie, gdy państwo polskie nie istniało, trudno przecenić, choć rzadko sobie ów oczywisty fakt uświadamiamy. Czy można w ówczesnych warunkach dziejowych wyobrazić sobie lepszy nośnik treści patriotycznych wśród coraz szerszej grupy umiejących czytać, niż książka?

16 marca 2012 r. odbyła się w Nowym Tomyślu konferencja pt. „Tendencje unifikacyjne w ADR a odrębności krajowych systemów prawnych”. Była to już kolejna z organizowanych corocznie przez Sąd Arbitrażowy przy Nowotomyskiej Izbie Gospodarczej i Polskie Stowarzyszenie Arbitrażu i Mediacji w Poznaniu konferencji z cyklu „Arbitraż i mediacja w teorii i praktyce”. Uczestniczyli w nie prezesi sądów polubownych i ośrodków mediacyjnych, mediatorzy, arbitrzy, przedsiębiorcy, przedstawiciele izb gospodarczych, prawnicy, przedstawiciele władz, pracownicy naukowi uniwersytetów przybyli z Europy i Azji. Obok Polski na konferencji reprezentowane były Belgia, Chiny, Kazachstan, Litwa, Niemcy, Rosja i Ukraina. Patronat honorowy nad konferencją objęli burmistrz Nowego Tomyśla i starosta nowotomyski.

POSIEDZENIE PLENARNE NACZELNEJ RADY ADWOKACKIEJ W WARSZAWIE W DNIU 11 STYCZNIA 2012 R. Po formalnościach towarzyszących zazwyczaj otwieraniu posiedzeń plenarnych NRA prezes adw. Andrzej Zwara bardzo obszernie scharakteryzował zakres prac Prezydium NRA w okresie od poprzedniego posiedzenia plenarnego. Zaprezentował wydaną przez NRA książkę Historia Adwokatury autorstwa dr. A. Redzika i adw. dr. Tomasza J. Kotlińskiego, informując, że w czerwcu br. w związku z jubileuszem 30-lecia ustawy Prawo o adwokaturze zostanie wydana w większym nakładzie i będzie dostępna dla szerszego odbiorcy. Następnie złożył podziękowania autorom książki i redaktorowi naczelnemu „Palestry” za opiekę nad tym projektem.

I. POSIEDZENIE PREZYDIUM NRA W DNIU 29 LUTEGO 2012 R. Sekretarz NRA adw. K. Boszko omówił sprawy wynikające z protokołów ORA w: Bielsku-Białej, Częstochowie, Lublinie, Wrocławiu, Zielonej Górze. Adwokat M. Gruszecka przedstawiła informacje dotyczące prac zespołu ds. projektu nowego Prawa o adwokaturze. Prezydium zobowiązało adw. A. Zemke-Górecką, przewodniczącą Komisji Kształcenia Aplikantów Adwokackich, do złożenia referatu na temat spraw poruszonych z ministrem sprawiedliwości Jarosławem Gowinem podczas konferencji w Popowie, m.in.: na temat egzaminu adwokackiego, ewentualnej likwidacji testu na rzecz egzaminu ustnego.

Upamiętniając drugą rocznicę katastrofy lotniczej w Smoleńsku, 4 kwietnia 2012 r. przed siedzibą Naczelnej Rady Adwokackiej w Warszawie adw. Elżbieta Agacka-Gajdowska, matka adw. Joanny Agackiej-Indeckiej, oraz adw. Andrzej Zwara, prezes NRA, odsłonili tablicę poświęconą pamięci adwokatów, którzy zginęli w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej.

Niniejszy artykuł stanowi próbę odpowiedzi na pytanie, czy trafnym stanowiskiem jest uznanie za karalny skutek czynu zabronionego opisanego przez ustawodawcę w przepisie art. 296a § 1 Kodeksu karnego, przyjęcia korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy. W niniejszym opracowaniu autor skupi się jedynie na tym zagadnieniu, natomiast odwołanie do pozostałych znamion omawianego czynu zabronionego nastąpi wyłącznie w zakresie niezbędnym. Wydaje się, że rozważania zawarte w niniejszym artykule nie pozostają rozważaniami tylko teoretycznymi, albowiem argumentacja tutaj wskazana może mieć wpływ na zmianę sposobu stosowania przedmiotowego przepisu i w konsekwencji jego praktyczne zastosowanie.

To tytuł noty wspomnieniowej o „prawym człowieku, o którym niewiele się mówiło”. To może zbyt osobiste, ale prawdziwe wspomnienie o zmarłym rok temu 20 kwietnia 2011 r. adwokacie Stanisławie Szczuce, urodzonym 25 listopada 1928 r. w Warszawie, absolwencie Uniwersytetu Warszawskiego (1952), w latach 1951–1955 aplikancie adwokackim, a w okresie 1955–1993 adwokacie znanym ze swojej bezkompromisowości i niezależności poglądów