Artykuł dotyczy opiniowania sądowo-psychiatrycznego w sprawach sprawców niepoczytalnych. Zwrócono w nim uwagę na: konieczność zasięgnięcia aktualnej opinii biegłych przed orzeczeniem środka zabezpieczającego, wymóg uzasadnienia konieczności zastosowania środka zabezpieczającego, jak również brak kompetencji biegłych psychiatrów do opiniowania o prawnych przesłankach zastosowania środka zabezpieczającego, w szczególności dokonywania oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu zabronionego.

Możliwość przypisania winy niepoczytalnemu sprawcy w oparciu o art. 31 § 3 k.k. jest przedmiotem licznych analiz w polskiej karnistyce. Poniższy artykuł przedstawia możliwość interpretacji tego przepisu, która respektowałaby zasadę nullum crimen sine culpa i pozwalałaby uniknąć operowania na jego gruncie odpowiedzialnością obiektywną.

Artykuł skupia się na bezprawnym wszczęciu postępowania egzekucyjnego. W polskich realiach prawnych takie bezprawne wszczęcie postępowania może mieć miejsce w sytuacji, gdy pomimo zaspokojenia swojego roszczenia wierzyciel składa do komornika wniosek inicjujący postępowanie egzekucyjne. Zaspokojenie roszczenia nie zawsze wiąże się jednak z osobistym działaniem dłużnika, ale może być także powiązane z działaniem osób trzecich (np. gdy współdłużnik solidarny spełnia zobowiązanie solidarne). Takie działanie wierzyciela nie tylko powoduje odpowiedzialność wierzyciela o charakterze cywilnoprawnym, ale powinno być postrzegane jako przestępstwo. Jest to nietypowy przykład tzw. oszustwa sądowego. Ofiarą podstępu wierzyciela nie jest jednak dłużnik (którego majątek może być zagrożony), lecz komornik prowadzący postępowanie egzekucyjne. Wniosek o wszczęcie egzekucji powinien być postrzegany bowiem jako zapewnienie wierzyciela, że jego roszczenia nie zostały do tej pory zaspokojone.

Celem artykułu jest uargumentowanie tezy o dwojakim uzasadnieniu dla istnienia ustawowej regulacji reprezentacji w spółce cywilnej: pierwszym jest specyfika reżimu majątkowego współwłasności łącznej majątku spółki przysługującej wspólnikom, drugim zaś związanie wspólników dążeniem do osiągnięcia określonego celu gospodarczego. Autor formułuje również postulaty de lege ferenda odnośnie do omawianej instytucji, proponując dostosowanie obecnej regulacji do potrzeb obrotu, popierając swoje propozycje argumentami prawnoporównawczymi.

Artykuł ma na celu wskazanie istotnych zagadnień w przedmiocie coraz częstszej praktyki kierowania wniosków do sądów rodzinnych o podjęcie postępowań w sprawach o demoralizację nieletnich w związku z ich udziałem w rzekomo nielegalnych zgromadzeniach w czasie stanu epidemii. Autorka pragnie wykazać, że zarówno z perspektywy standardów krajowych, międzynarodowych, jak również dobra nieletniego rozumianego w kontekście art. 3 ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich, należy skłonić się ku opinii, iż uczestnictwo nieletniego w pokojowym zgromadzeniu spontanicznym w dobie pandemii może i powinno być chronione przez państwo jako realizacja konstytucyjnie przysługującego prawa do zgromadzeń.

Artykuł dotyczy stosowania zasady lex mitior retro agit w postępowaniu sądowoadministracyjnym, w odniesieniu do decyzji nakładających kary pieniężne. Autor poszukuje rozwiązania dającego sądowi administracyjnemu możliwość uchylenia takiej decyzji, jeżeli przepisy stanowiące podstawę jej wydania zostały uchylone. Podaje także w wątpliwość zgodność tak ukształtowanego modelu sądowej kontroli administracji z Konstytucją RP.