Na poziomie krajowym i międzynarodowym dostrzega się potrzebę wzmocnienia roli samoregulacji i współregulacji w funkcjonowaniu współczesnych państw demokratycznych. Mechanizmy te bardzo dobrze funkcjonują w prawie mediów, w tym w prawie reklamy. Współregulacja może stanowić ważne (bardzo efektywne) dopełnienie kształtowania praw i obowiązków uczestników rynków.

Celem artykułu jest analiza czynności możliwych do podjęcia przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, której sprawozdanie finansowe podlega obligatoryjnemu badaniu przez biegłego rewidenta zgodnie z wymaganiami, o których mowa w art. 64 ustawy z 29.09.1994 r. o rachunkowości w sytuacji, gdy przed odbyciem zwyczajnego walnego zgromadzenia wspólników nie doszło do zbadania tego sprawozdania, a mimo to wspólnicy podjęli uchwałę zatwierdzającą sprawozdanie finansowe (zgodnie z art. 231 § 2 pkt 1 k.s.h.) oraz kolejno uchwałę w sprawie podziału zysku lub pokrycia straty, względnie w inny sposób rozporządzającą wypracowanym przez spółkę zyskiem (art. 231 § 2 pkt 2 k.s.h.). Wydaje się to o tyle istotne, że możliwa jest taka wykładnia normy art. 53 ust. 3 zd. ostatnie ustawy o rachunkowości, zgodnie z którą sankcją za naruszenie obowiązku poddania badaniu sprawozdania finansowego przez biegłego jest nieważność z mocy prawa uchwały rozporządzającej zyskiem. Artykuł 53 ust. 3 ustawy o rachunkowości, stanowiąc, że „podział lub pokrycie wyniku finansowego netto, dokonany bez spełnienia tego warunku, jest nieważny z mocy prawa”, może wprowadzać więc wyjątkową na tle przepisów prawa spółek, „surowszą” sankcję nieważności uchwały – jej nieważność ex lege, odmiennie niż w przypadku innych wadliwych uchwał zgromadzenia wspólników spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, w tym uchwały zatwierdzającej sprawozdanie finansowe, które to wadliwe uchwały mogą być wyeliminowane z obrotu zgodnie z art. 252 § 1 k.s.h. Powyższe odmienne sankcje implikują pytanie o możliwość „uzdrawiania” wadliwych uchwał zgromadzenia wspólników podjętych z naruszeniem przepisów ustawy o rachunkowości.

W artykule podjęto próbę oceny poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy – Kodeks karny dotyczącej kryminalizacji zjawiska patostreamingu. Sformułowano również zarys komentarza projektowanej nowelizacji oraz poddano analizie i krytyce obecny kształt znamion ustawowych tegoż przepisu. Główną wadą projektu jest jego populistyczny charakter oraz zbyt szerokie zakreślenie granic odpowiedzialności karnej osób trzecich, nieuczestniczących bezpośrednio w tworzeniu patostreamu.

Publikacja przestawia nowy typ czynu zabronionego, stypizowany w art. 306c Kodeksu karnego, będący częścią nowelizacji Kodeksu karnego, która weszła w życie 1.10.2023 r. Przepis ten penalizuje m.in. zabór tablic rejestracyjnych, ich podrabianie, przerabianie i używanie tablicy rejestracyjnej nieprzypisanej do pojazdu. W artykule zwrócono uwagę, że użyte znamię „tablicy rejestracyjnej pojazdu mechanicznego, umożliwiającej dopuszczenie tego pojazdu do ruchu na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej” jest w istocie puste, bo w istocie takie tablice nie istnieją na gruncie obowiązującego porządku prawnego. Wydaje się, że ustawodawca miał na myśli „Zalegalizowane tablice rejestracyjne pojazdu mechanicznego”, ale konsekwencją takiej wykładni jest wyłączenie spod zakresu ochrony tablic, które mają przyczepy. Autor zwraca też uwagę, że w świetle nowych regulacji zupełnie inaczej traktowane być może używanie tablic „ślubnych” z uwagi na przeniesienie takiego zachowania z kategorii wykroczeń do występków, i że potencjalnie nieakceptowane społecznie mogą być konsekwencje z tego wynikające.

Autor rozważa szerzej dotąd nieomawiane zagadnienie obrony koniecznej przed przemocą psychiczną, dochodząc do wniosku, że ofiara przemocy psychicznej nie powinna, broniąc się przed nią, używać przemocy fizycznej. Wyjątkiem są sytuacje, gdy ofiara jest przekonana, że sprawca zaatakuje ją również przemocą fizyczną albo jeśli ofiara nie ma możliwości lub predyspozycji, by bronić się w sposób inny, niż używając środków fizycznych; wtedy zdaniem autora jak najbardziej dopuszcza się ich zastosowanie.

Przedmiotowy artykuł dotyczy niezmiernie ważkiej problematyki – zarówno w aspekcie teoretycznym, jak i praktycznym. Autorka omawia stan prawny w Polsce umożliwiający wykonywanie władzy rodzicielskiej i opieki nad dzieckiem przez rodzica skazanego na karę pozbawienia wolności. Autorka skupia się w szczególności na praktycznych atrybutach omawianych regulacji prawnych, ukazując możliwości i sposoby wykonywania tej władzy rodzicielskiej i opieki oraz integrację skazanego rodzica z dzieckiem zgodnie z założeniami systemu prawnego w Polsce. Celem głównym pracy była próba usystematyzowania form wykonywania władzy rodzicielskiej i opieki nad dzieckiem przez osadzonego rodzica. W uwagach końcowych niniejszego artykułu autorka podsumowuje tematykę, wskazując instrumenty mające na celu podtrzymanie więzi rodzinnej, stanowiącej jedną z podstawowych zmiennych procesu resocjalizacji skazanych.

Artykuł przedstawia zagadnienia związane z małżeństwem zawartym w celu obejścia przepisów pobytowych. Poruszono problematykę związaną z zagadnieniem rozłożenia ciężaru dowodu w postępowaniu administracyjnym zmierzającym do ustalenia, czy dane małżeństwo zostało zawarte w celu obejścia przepisów. Analizując powyższą tematykę, uwzględniono zarówno poglądy doktryny, jak i orzecznictwo polskich sądów administracyjnych. Przedstawiono również argumentację przemawiającą za zmianą prawa dotyczącego kwestii unieważnienia małżeństwa w przypadku wykrycia, że zostało ono zawarte z naruszeniem obowiązujących przepisów. Ostatnia część artykułu została poświęcona wnioskom de lege ferenda, których aplikacja do obowiązujących regulacji przyczyniłaby się – zdaniem autorki niniejszego tekstu – do zwiększenia wykrywalności fikcyjnych małżeństw.