Norma wyrażona w § 36 Zbioru zasad etyki adwokackiej i godności zawodu, która wymaga od adwokatów, aby ewentualne nieporozumienia między nimi były rozstrzygane w pierwszej kolejności przez właściwe organy adwokatury, a następnie przez stały sąd polubowny przy Naczelnej Radzie Adwokackiej lub sąd polubowny z wyłącznym udziałem adwokatów oraz nakłada obowiązek wprowadzenia do umów spółek z udziałem adwokatów klauzuli zapisu na sąd polubowny, została wprowadzona do Kodeksu etyki adwokackiej w obowiązującym brzmieniu już 11 lat temu, bowiem 19.11.2011 r., nadal budzi kontrowersje wśród komentujących. Przepis spotkał się z licznymi głosami krytyki, które dotychczas nie zostały wzięte pod uwagę przez organy uchwałodawcze adwokatury i nie doprowadziły do ewentualnej zmiany brzmienia przepisu. Niniejszy artykuł koncentruje się wokół kilku krytycznych uwag na temat rzeczonego przepisu, które mogą stanowić asumpt dla organów adwokatury do zmiany przedmiotowego zapisu i uwzględniania wniosków de lege ferenda postulowanych w doktrynie.

W artykule dokonano analizy szczególnych typów czynów zabronionych, zawartych w art. 65 § 2a i 2b, art. 67 § 2 i art. 69a § 1a ustawy – Kodeks karny skarbowy. Autor wskazuje, że przepisy te częściowo stanowią odmiany karalnego usiłowania czynów zabronionych z art. 65 § 1 i art. 69a § 1 Kodeksu karnego skarbowego, bądź też odmiany sui generis przygotowania do przestępstwa. Postuluje jednocześnie ich zastąpienie całościową regulacją w części ogólnej Kodeksu.