Ustawa z 11.08.2021r. nowelizująca przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie zrealizowała wytycznych Trybunału Konstytucyjnego zawartych w wyroku z 12.05.2015 r. (P 46/13), których celem było wzmocnienie pozycji osób poszkodowanych bezprawną działalnością państwa. Uchwalona ustawa zmierza wręcz w przeciwnym kierunku – do pozbawienia ich prawa do wynagrodzenia za szkody spowodowane działalnością organów państwa i działa wyłącznie na korzyść Skarbu Państwa. Nowelizacja narusza wiele podstawowych praw obywatelskich, w tym do poszanowania praw słusznie nabytych i interesów w toku, prawo do sądu i sprawiedliwości proceduralnej oraz prawo do drogi sądowej i efektywnej realizacji roszczenia odszkodowawczego za szkody wyrządzone bezprawiem władzy. Do każdego z jej przepisów można sfomułować zarzuty natury konstytucyjnej, najwięcej w stosunku do art. 2 ust. 2 ustawy. W wyniku przeprowadzonej analizy znowelizowanych przepisów należy dojść do wniosku, że de lege lata trzydziestoletni termin przedawnienia stwierdzenia nieważności decyzji trzeba odnieść wyłącznie do postępowań nieważnościowych sensu stricto. Nie może dotyczyć on spraw nadzorczych w przedmiocie stwierdzenia wydania decyzji z naruszeniem prawa (art. 158 § 2 k.p.a.), a więc o tzw. słabszym skutku. Tylko w takim przypadku istnieje szansa na utrzymanie zgodności nowego unormowania z zasadą zupełności i spójności całego systemu prawnego. Znowelizowane przepisy stanowią bowiem integralną część regulacji dotyczącej cywilnoprawnej odpowiedzialności deliktowej państwa i w związku z tym nie można wykładać ich bez uwzględnienia całego kontekstu normatywnego (cywilnego, administracyjnego i konstytucyjnego).

Mobbing jest wciąż jednym z największych wyzwań szeroko rozumianego zatrudnienia. W ocenie jednak autora artykułu nie da się tego problemu rozwiązać jedynie w drodze ustawodawczej, istotne są bowiem w tym zakresie działania pracodawcy oraz wykorzystanie – do przeciwdziałania mobbingowi, a także minimalizowania jego skutków – możliwości zarządczych i organizacyjnych pracodawcy. Pracodawca posiada instrumenty do osiągania pożądanych efektów w tym zakresie.

W zeszłorocznym wrześniowym numerze czasopisma „Palestra” opublikowany został artykuł dotyczący prawnokarnej perspektywy funkcjonowania kryptowalut w polskim porządku prawnym. Celem niniejszego opracowania jest uchwycenie tej tematyki z perspektywy regulacji Kodeksu postępowania karnego. W oparciu o wybrane przykłady przestępstw z Kodeksu karnego, tj.: prania pieniędzy, hackingu, kradzieży, a także e-terroryzmu. Autor wyraża swoje obawy związane z ciągłym brakiem ustawy komplementarnie regulującej materię kryptowalut w polskim porządku prawnym, niemniej jednak zauważa, że pierwszym tak znaczącym krokiem ku temu była implementacja przez Polskę unijnej dyrektywy Anti-Money Laundering and Countering Financing of Terrorism Act (AML-V), czego dowodem będą tezy przedstawione w niniejszym opracowaniu.