Polska Konstytucja opiera się na zasadzie rządów prawa. W państwie prawa Konstytucja określa wymogi stanów nadzwyczajnych. Powstaje pytanie, czy wymogi te uwzględniają dużą liczbę możliwych zagrożeń i ich nieprzewidywalny charakter? Pytanie jest szczególnie aktualne w okresie pandemii. Polska Konstytucja prawidłowo określa stany nadzwyczajne. Zmian wymaga ustawowa konkretyzacja stanów nadzwyczajnych.

Ustawa z 31.03.2020 r. zmieniła treść przepisu art. 190a § 1 Kodeksu karnego. Opis typu czynu zabronionego nękania został wzbogacony o dwa znamiona dotyczące skutku – wzbudzenie u pokrzywdzonego uzasadnionego okolicznościami poczucia poniżenia lub udręczenia. Wprowadzone do art. 190a § 1 k.k. zmiany należy ocenić krytycznie. Przepis ten niewątpliwie wymaga modyfikacji, jednak te wprowadzone w najnowszej nowelizacji przez ustawodawcę nie tylko nie niwelują istniejących dotychczas problemów, lecz stwarzają nowe.

Celem opracowania jest dokonanie analizy polskich regulacji w zakresie ograniczania prawa do poufnego kontaktu z obrońcą na wstępnym etapie postępowania karnego. Autorzy poruszają nie tylko kwestie związane z funkcjonowaniem określonych regulacji procesowych, jakie przewiduje polskie ustawodawstwo, ale przede wszystkim skupiają się na ich ocenie z perspektywy wiążącego Polskę prawa międzynarodowego. Artykuł kończy się próbą ukazania perspektywy interpretacyjnej, która pozwoli na zapewnienie efektywności regulacjom unijnym i Konwencyjnym.

Artykuł powstał w związku z wprowadzeniem do Kodeksu karnego czynów zabronionych dotyczących wystawiania tzw. pustych faktur i sankcji karnych, jakie mogą być orzeczone, a jednocześnie sankcji quasi-podatkowych nakładanych za sam fakt wystawienia „pustej faktury”. Trzeba odpowiedzieć na pytanie, czy nie dochodzi w tym przypadku do naruszenia zasady ne bis in idem. Analiza wybranych orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, Europejskiego Trybunału Praw Człowieka oraz Trybunału Sprawiedliwości pozwala rozstrzygnąć podniesiony problem.

Koncepcja winy anonimowej została w 2017 r. uznana przez Sąd Najwyższy jako koncepcja wykładnicza przesłanki egzoneracyjnej winy osoby trzeciej w przypadku, o którym mowa w art. 435 § 1 Kodeksu cywilnego. Jako że przesłanka ta brzmi identycznie w innych przypadkach odpowiedzialności na zasadzie ryzyka, powstaje pytanie, czy także nie należałoby stosować koncepcji winy anonimowej. Artykuł rozważa tę kwestię w kontekście zasad wykładni prawniczej oraz przyjmowanych poglądów w doktrynie.

Prostowanie treści rozstrzygnięć (rektyfikacja) jest elementem teoretycznej koncepcji naprawienia wad nieistotnych orzeczenia zapadającego w postępowaniu sądowym bądź administracyjnym. Opracowanie stanowi porównanie możliwej ingerencji podmiotu orzekającego w treść własnego orzeczenia już po jego wydaniu, w ramach procesowego postępowania cywilnego oraz administracyjnego. W celu dokonania analizy porównawczej zakresu możliwej działalności sądu oraz organu administracji publicznej w powyższym zakresie dokonano przeglądu literatury i orzecznictwa sądowego w obszarze rodzajów rozstrzygnięć zapadających w obu typach postępowań, a także przeprowadzono badanie dotyczące możliwego sposobu zainicjowania zmian w zapadłych już rozstrzygnięciach, uwzględniając tryb działania z urzędu, jak i na wniosek podmiotów uprawnionych oraz prawną formę postanowienia jako instrumentu własnej ingerencji w treść rozstrzygnięcia wymagającego sprostowania.

Artykuł dotyczy przesłanek rozwiązania stosunku pracy z asystentem sędziego. Wyraża pogląd, że art. 13 ustawy o pracownikach urzędów państwowych stosuje się odpowiednio do asystenta sędziego, zatem dokonanie dwukrotnej negatywnej oceny okresowej asystenta sędziego jest warunkiem koniecznym dla możliwości wypowiedzenia mu stosunku pracy. Nie można się zgodzić z twierdzeniem, że to, że ustawodawca wprost wskazał, że art. 13 ustawy o pracownikach urzędów państwowych ma zastosowanie do mianowanych urzędników państwowych, powoduje, że nie można stosować go do urzędników, których podstawą stosunku pracy nie jest mianowanie, tj. np. asystenta sędziego. Przemawia za tym wykładnia literalna i celowościowa.

Artykuł porusza problematykę związaną ze sposobem postrzegania ludobójstwa jako jednej ze zbrodni o największym ciężarze gatunkowym w prawie międzynarodowym oraz wpływie jego unormowań na kształtowanie jej podmiotowych i przedmiotowych znamion. Celem opracowania jest bowiem zbadanie wpływu przepisów Konwencji w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa z 9.12.1948 r. na kształtowanie linii orzeczniczej międzynarodowych trybunałów karnych. Autorka podejmuje się analizy orzecznictwa pod kątem poszczególnych elementów definicji zbrodni ludobójstwa, które wykażą, że ciągle istnieje cały szereg zwrotów niedookreślonych, którym do tej pory nie przypisano w drodze wykładni właściwego znaczenia. Autorka wykaże także, że istnieje konieczność podjęcia szerszej i efektywnej współpracy między państwami w celu stworzenia środków i mechanizmów wykrywania przejawów zbrodni ludobójstwa oraz skutecznego i szybkiego ich eliminowania ze względu na zasadność formułowania zarzutu, iż obowiązujące przepisy ciągle przybierają martwy charakter.