Wydanie 5-6/2015

Palestra
5-6/2015

Na okładce wykorzystano fragment Portretu brygadiera Józefa Piłsudskiego z Nike autorstwa Jacka Malczewskiego, 1916, olej na desce, 58 × 73,5 cm, Muzeum Narodowe w Warszawie, fot. K. Wilczyński.

Pobierz wersję PDF

Pełny spis treści

Palestra 5-6/2015, s. 7 - 16

Tajemnica adwokacka i odpowiedzialność karna za jej naruszenie (ujawnienie)

Jarosław Warylewski

Zagadnienia związane z tajemnicą adwokacką, pomimo że poruszane w nowożytnej polskiej literaturze prawa karnego i orzecznictwie od blisko 100 lat, wciąż potrafią wzbudzać emocje i dostarczają aktualnych problemów interpretacyjnych. Nazwa „tajemnica adwokacka”, aczkolwiek powszechnie używana, nie jest terminem języka prawnego – nie występuje w żadnym z obowiązujących aktów prawnych. Jej przedmiot oraz zakres wyznaczają przepisy ustawy o adwokaturze oraz Kodeksu etyki adwokackiej.

Palestra 5-6/2015, s. 17 - 40

Wpływ nowelizacji Prawa o adwokaturze oraz Kodeksu postępowania karnego na model adwokackiego postępowania dyscyplinarnego

Radosław Baszuk

Rok 2014 przyniósł dwie nowelizacje przepisów Prawa o adwokaturze dotyczące odpowiedzialności dyscyplinarnej. Pierwsza z nich, ustawa z 26 czerwca 2014 r., reguluje konsekwencje wymierzenia kary dyscyplinarnej wydalenia z adwokatury. Druga, uchwalona w dniu 7 listopada 2014 r., z uwagi na zakres wprowadzonych zmian i ich charakter w istotny sposób wpłynie na kształt postępowania dyscyplinarnego.

Palestra 5-6/2015, s. 41 - 45

Publiczne znieważenie Znaku Polski Walczącej

Bartosz Kędzierski

Profesor Juliusz Makarewicz twierdził, że prawo karne jawi się jako „negatyw fotograficzny, malujący (…) stan cywilizacji, budowę społeczną, potrzeby i ideały danego społeczeństwa”. Ta refleksja, w kontekście wyrażenia ideałów społecznych, uwidacznia się w niektórych działaniach legislacyjnych. Działania te zmierzać mogą bowiem do karnoprawnego zabezpieczania dóbr społecznych, stanowiących dla konkretnego narodu szczególny przedmiot – z uwagi na tradycję czy swojego rodzaju spuściznę historyczną.

Palestra 5-6/2015, s. 46 - 54

Czynny żal sprawcy usiłowania (cz. 1)

Piotr Poniatowski

Zgodnie z art. 13 § 1 k.k. odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje. Zasadniczo więc ten, kto wypełnił znamiona wskazane w przywołanym przepisie, w powiązaniu ze znamionami wynikającymi z przepisu części szczególnej Kodeksu karnego statuującego określony typ czynu zabronionego, popełnia przestępstwo (w formie stadialnej) i podlega karze wymierzonej według zasad określonych w art. 14 k.k. Dotyczy to tak usiłowania zwykłego (udolnego), jak i usiłowania nieudolnego .

Palestra 5-6/2015, s. 55 - 63

Zmiany dotyczące wykonywania kary grzywny obowiązujące od 1 lipca 2015 r.

Kazimierz Postulski

Grzywna jest jedną z najczęściej orzekanych kar za przestępstwo. Szczególne znaczenie ma ta kara, gdy orzekana jest jako jedyna dolegliwość, a więc ma postać tzw. grzywny samoistnej. Pełni ona funkcję zasadniczego środka reakcji karnej, będącego alternatywą dla krótkoterminowych kar pozbawienia wolności, a także ograniczenia wolności. Ten rodzaj grzywny stanowi na przestrzeni ostatnich kilku lat niezmiennie około 20% wszystkich orzekanych kar.

Palestra 5-6/2015, s. 64 - 80

Wnioski obywateli polskich kierowane za granicę o przyznanie pomocy prawnej w postępowaniu przed sądami zagranicznymi

Magdalena Aksamitowska-Kobos

W wyniku integracji Polski z Unią Europejską nasze społeczeństwo stało się otwarte na wszelkie kontakty z zagranicą. Właściwie bez barier Polacy podejmują pracę poza granicami kraju (głównie w ramach państw należących do Wspólnoty Europejskiej), czy też u pracodawców mających siedzibę za granicą. Także w następstwie tego nawiązują się kontakty partnerskie czy też rodzinne oraz gospodarcze, a to wszystko powoduje często konieczność uregulowania na drodze sądowej stosunków pomiędzy stronami znajdującymi się w różnych krajach.

Palestra 5-6/2015, s. 81 - 84

Społeczna szkodliwość podawania się za funkcjonariusza publicznego

Marek Derlatka

Artykuł 227 k.k. określa dosyć egzotyczne – rzadko rejestrowane – przestępstwo polegające na podaniu się za funkcjonariusza publicznego albo wyzyskaniu błędnego przeświadczenia o tym innej osoby i wykonaniu czynności związanej z jego funkcją. Dla bytu tego występku konieczne jest łączne zrealizowanie dwóch znamion: nie tylko wykonanie czynności związanej z funkcją funkcjonariusza publicznego, ale również podanie się za niego lub wyzyskanie błędnego przeświadczenia o tym innej osoby.

Palestra 5-6/2015, s. 85 - 93

Zaburzenie transu i opętania a ocena poczytalności

Filip Ciepły
Krzysztof Hoffmann

Zjawisko tak zwanego opętania jest przedmiotem zainteresowań badaczy głównie z dziedziny antropologii kultury, religioznawstwa czy teologii. Czy jednak „opętanie” ma jakieś znaczenie dla kwestii odpowiedzialności karnej? Wydawałoby się, że tego rodzaju fenomen przestał być istotny z punktu widzenia zasad odpowiedzialności karnej przynajmniej od XVIII wieku, kiedy to rozpoczął się proces laicyzacji prawa karnego, a w szczególności od epoki pozytywizmu, odkąd dyskurs naukowy został zdominowany przez takie kierunki myślowe, jak empiryzm czy scjentyzm. Można jednak postawić tezę, że skoro w ostatnich dekadach zjawisko opętania wraca nie tylko jako temat literacki, publicystyczny czy filmowy, cieszący się nota bene dość dużym zainteresowaniem opinii publicznej, ale – co ważniejsze – stanowi także wyodrębniony przedmiot badań społeczno-kulturowych i psychiatrycznych, to na zagadnienie to można spojrzeć także przez pryzmat podstaw odpowiedzialności karnej.

Palestra 5-6/2015, s. 94 - 109

Wykorzystanie powództwa o ustalenie (art. 189 k.p.c.) w stosunkach umownych

Marta Romańska

Zadaniem sądów powszechnych w postępowaniu cywilnym jest wprawdzie udzielanie zwracającym się o to podmiotom ochrony polegającej na rozstrzyganiu sporów powstających na tle stosunków prawnych łączących je z innymi uczestnikami obrotu prawnego, ale kompetencje do ukształtowania tych stosunków (ich wykreowania, rozwiązania, modyfikacji ich treści) przysługują sądom zupełnie wyjątkowo. Ochrona udzielana przez sądy powszechne zwracającym się o to podmiotom polega bowiem na wskazaniu, jakie konsekwencje dla określonego zespołu okoliczności faktycznych przewidział ustawodawca w obrębie przepisów prawa mających zastosowanie do ich oceny oraz jakie konsekwencje z tymi okolicznościami powiązały strony umowy.

Palestra 5-6/2015, s. 110 - 117

Wykładnia pojęcia „nieważność” – zagadnienia wybrane

Bartosz Stelmach

Jedną z najważniejszych zasad prawa cywilnego (o ile nie najważniejszą) – wyróżnianych przez przedstawicieli nauki – jest zasada autonomii woli stron, z której wywodzi się kompetencję podmiotów prawa cywilnego do swobodnego kształtowania stosunków cywilnoprawnych przez czynności prawne – w szczególności przez umowy (tzw. swoboda umów wyrażona w art. 3531 k.c.). O jej doniosłości świadczy również fakt, że z łatwością można ją zestawić z cechą charakterystyczną metody regulacji prawa cywilnego – szerzej prawa prywatnego – opartej na uznaniu autonomicznej pozycji względem siebie podmiotów stosunku cywilnoprawnego, w wyniku czego jednej stronie nie przysługuje kompetencja do władczego kształtowania sytuacji prawnej drugiej strony.

Palestra 5-6/2015, s. 118 - 122

Potrzeba nowelizacji regulacji dotyczących formy oświadczeń woli

Artur Kruszewski

Obowiązujące regulacje prawne dotyczące formy oświadczeń woli (Kodeks cywilny w tytule Działu III zawiera sformułowanie „Forma czynności prawnych”, nie odpowiada ono jednak przedmiotowi regulacji, którym jest forma elementu czynności prawnej, jakim jest oświadczenie woli, dlatego też projekt nowego Kodeksu cywilnego Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego wprowadza tytuł „Forma oświadczenia woli”) zostały oparte na założeniach sprzed ponad pół wieku, gdy wprowadzano obowiązujący obecnie Kodeks cywilny. Wziąwszy jednak pod uwagę znaczną zmianę, jaka nastąpiła, zwłaszcza w ostatnim dwudziestoleciu, powstaje zagadnienie aktualności tej regulacji i potrzeby jej dostosowania do realiów XXI wieku, w którym powszechne jest wykorzystanie środków elektronicznych do komunikacji między podmiotami prawa cywilnego, tak w życiu codziennym, jak również przy dokonywaniu czynności prawnych.

Palestra 5-6/2015, s. 123 - 134

Skutki abstrakcyjnej kontroli postanowień wzorców umownych

Tomasz Marek

Kwestia kontroli wzorców umownych używanych przez przedsiębiorców w obrocie konsumenckim stanowi obecnie przedmiot niezwykle ożywionej dyskusji. Co jednak szczególnie istotne, rozstrzygnięcie istniejących sporów, a w szczególności kontrowersji wokół skutków tzw. abstrakcyjnej kontroli wzorców umownych, ma ogromne znaczenie praktyczne.

Palestra 5-6/2015, s. 135 - 148

Czy przedsiębiorca nie powinien móc działać pod różnymi firmami?

Piotr Zaporowski

We współczesnym polskim piśmiennictwie prawniczym pogląd o dopuszczalności posiadania przez przedsiębiorcę tylko jednej firmy jest prawie niekwestionowany. W omówieniach zasad prawa firmowego zawartych w podręcznikach, komentarzach, artykułach i glosach wskazuje się zasadę jedności firmy, traktując ją jako oczywistą i niewątpliwą. O takim stanowisku można bez obaw powiedzieć, że wyraża opinio communis.

Palestra 5-6/2015, s. 149 - 152

Czy zarząd może reprezentować spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych, w której stronami są spółka i członek jej zarządu? Uwagi na marginesie wyroku Sądu Najwyższego z 3 sierpnia 2011 r., I UK 16/2011 i postanowienia Sądu Najwyższego z 5 października 2011 r., II UZP 9/2011

Dariusz Michta

W wyroku z 3 sierpnia 2011 r., sygn. I UK 16/2011, Sąd Najwyższy wskazał, że w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych od decyzji organu rentowego, w której stronami są spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i członek jej zarządu, spółkę reprezentuje zarząd (art. 201 § 1 k.s.h.). Sąd Najwyższy przyjął, że art. 210 § 1 k.s.h. nie ma wówczas zastosowania. Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że niezależnie od roli procesowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i członka jej zarządu, w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych z odwołania od decyzji organu rentowego, spór toczy się pomiędzy odwołującym się a organem rentowym.

Palestra 5-6/2015, s. 153 - 157

Glosa do wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 21 stycznia 2014 r., II Aka 123/14*

Zygmunt Kukuła

Teza glosowanego wyroku brzmi: Dla wypełnienia znamion oszustwa sądowego w postępowaniu o nabycie spadku nie jest konieczne, by sprawca miał świadomość co do osób wchodzących w skład kręgu spadkobierców, do pominięcia których prowadzi przedstawienie przez niego fałszywych dowodów.

Palestra 5-6/2015, s. 158 - 161

Glosa do wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 30 stycznia 2014 r., II AKa 251/13*

Magdalena Kowalewska

Teza glosowanego wyroku brzmi: Wniosek dotyczący zamiaru zabójstwa (choćby ewentualnego) nie może opierać się na samym tylko fakcie użycia niebezpiecznego narzędzia oraz sposobu działania polegającego zwłaszcza na godzeniu w ważne dla życia okolice ciała pokrzywdzonego, lecz powinien znaleźć potwierdzenie w całokształcie okoliczności czynu oraz cechach osobowości sprawcy.

Palestra 5-6/2015, s. 162 - 168

Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z 20 listopada 2013 r., II KK 184/13*

Kamil Siwek

Teza glosowanego postanowienia brzmi: Składający wyjaśnienia, chcąc skorzystać z obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 60 § 3 albo § 4 k.k., musi być lojalnym procesowym współpracownikiem organów ścigania oraz organów wymiaru sprawiedliwości i właśnie dlatego, trafnie, nazywany jest „małym świadkiem koronnym” we własnej i cudzej sprawie karnej.

Palestra 5-6/2015, s. 169 - 175

Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 16 maja 2012 r., III CSK 227/11

Marcel Góra

Teza glosowanego wyroku brzmi: Sama aprobata pacjenta dokonania zabiegu, uzyskana w sytuacji braku uprzedniego udzielenia mu przystępnej informacji, nie może być traktowana jako zgoda w rozumieniu art. 32 i 34 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty (tekst jedn. Dz.U. z 2011 r. nr 277, poz. 1634 ze zm.).

Palestra 5-6/2015, s. 176 - 184

Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 6 listopada 2014 r., II CSK 53/14*

Katarzyna Szczepańska

Glosowany wyrok zasługuje na uwagę z czterech powodów. Powody te stanowią również główne problemy, które możemy obserwować w toczącej się w doktrynie i w orzecznictwie dyskusji, dotyczącej szeroko pojętej problematyki uchwał w spółkach kapitałowych, mających również ważkie znaczenie dla praktyki.

Palestra 5-6/2015, s. 185 - 190

Przegląd orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego

Zbigniew Szonert

Wnioskiem z 23 czerwca 2014 r. Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego, działając na podstawie art. 36 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) oraz art. 264 § 1–3 w związku z art. 15 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), wystąpił o podjęcie uchwały w składzie siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego wyjaśniającej: Czy w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych art. 19 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2012 r. poz. 1015 z późn. zm.) w sposób wyłączny określa właściwość organu egzekucyjnego, będącego właściwym organem gminy o statusie miasta, wymienionej w odrębnych przepisach, oraz gminy wchodzącej w skład powiatu warszawskiego?

Palestra 5-6/2015, s. 191 - 195

Przegląd orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego (grudzień 2014–styczeń 2015)

Michał Jackowski

W dniu 10 grudnia 2014 r. Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok o sygn. K 52/13 w sprawie budzącej kontrowersje – uboju rytualnego. Wnioskodawca – Związek Gmin Wyznaniowych Żydowskich w Rzeczypospolitej Polskiej – wniósł o zbadanie zgodności art. 34 i art. 35 ustawy o ochronie zwierząt w zakresie, w jakim nie zezwalały na poddawanie zwierząt ubojowi rytualnemu oraz sankcjonowały go. TK orzekł o niezgodności obu tych przepisów z Konstytucją. Uznał, że art. 34 ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt w zakresie, w jakim nie zezwala na poddawanie zwierząt ubojowi w ubojni (rzeźni) według szczególnych metod wymaganych przez obrzędy religijne, oraz art. 35 ust. 1 i 4 tej ustawy w zakresie, w jakim przewiduje odpowiedzialność karną za poddawanie zwierząt ubojowi w ubojni (rzeźni) według szczególnych metod wymaganych przez obrzędy religijne, są niezgodne z art. 53 ust. 1, 2 i 5 Konstytucji RP w związku z art. 9 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

Palestra 5-6/2015, s. 196 - 198

Europejski Trybunał Praw Człowieka – przegląd orzecznictwa (styczeń–marzec 2015 r.)

Marek Antoni Nowicki

Palestra 5-6/2015, s. 199 - 200

Czy były dzierżawca może skutecznie bronić się zarzutem nadużycia prawa podmiotowego przed żądaniem przywrócenia nieruchomości do stanu poprzedniego?

Ewa Stawicka

Wyrok Sądu Najwyższego z 12 września 2013 r. wydany pod sygnaturą IV CCSK 44/13 mógłby przejść szerzej niezauważony, gdyby nie zainteresowanie mediów sprawą, w której zapadł. Jak można wnosić z treści doniesień prasowych, spór toczy się pomiędzy łomżyńskim przedsiębiorcą a miastem, które w pierwszych latach XXI wieku wydzierżawiło mu ponadhektarową nieruchomość nad Narwią, na której miała powstać przystań wraz z wypożyczalnią sprzętu sportowego.

Palestra 5-6/2015, s. 201 - 206

Czy zaniechanie przez sąd skorzystania z inicjatywy dowodowej może być przedmiotem kontroli odwoławczej w znowelizowanym procesie karnym?

Antoni Bojańczyk

Eksplorując rozległy labirynt prawa karnego procesowego, każdy adwokat nie jeden raz trafił na jego ciemne zakamarki – miejsca, w których kłębi się od niejasnych przepisów i sprzecznych interpretacji. Pewnym pocieszeniem dla obrońcy może zatem być to, że jedna sprawa w tym gąszczu prawa procesowego stanowiła zawsze constans. W dodatku była stosunkowo prosta. Otóż nie budziło nigdy niczyich wątpliwości, że w postępowaniu odwoławczym ustawa nie stawia jakichkolwiek ograniczeń przedmiotowych przy formułowaniu zarzutów odwoławczych bazujących na naruszeniu prawa procesowego. Nikt więc do tej pory nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń co do tego, że k a ż d e uchybienie przepisom postępowania mogło stanowić podstawę formułowania zarzutu odwoławczego (art. 438 pkt 2 k.p.k.).

Palestra 5-6/2015, s. 207 - 210

Zawinione potrącenie pieszej

Wojciech Kotowski

Wypadek miał miejsce na przejściu dla pieszych. Oskarżona, kierując samochodem Volkswagen Polo, po przejechaniu skrzyżowania zbliżała się do oznakowanego znakiem pionowym i poziomym przejścia dla pieszych. Za nią w odległości około 15 m poruszał się samochód marki Honda Civic. Podczas zbliżania się do przejścia dla pieszych samochód oskarżonej został wyprzedzony przez samochód Fiat 126p, jadący w tym samym kierunku, lecz lewym pasem dwupasowej jezdni. W tym czasie na pasie zieleni oddzielającym jezdnie znajdowała się pokrzywdzona. Była ubrana w czarne spodnie i brązową kurtkę. Miała na sobie czarne buty oraz ze sobą czarną torebkę. Piesza podjęła próbę przedostania się biegiem na drugą stronę jezdni, w kierunku położonego tam przystanku komunikacji miejskiej. Zdążyła przebiec przed samochodem Fiat 126p. Oskarżona nie obserwowała należycie przedpola jazdy i pierwotnie nie dostrzegła wbiegającej na jezdnię i znajdującej się na jej prawym pasie pokrzywdzonej. W chwili gdy ją dostrzegła, było już za późno, manewr hamowania połączony ze skrętem w prawo okazał się nieskuteczny i w konsekwencji doszło do potrącenia pieszej, w wyniku którego doznała ona obrażeń ciała w postaci rany szarpanej powieki górnej oka prawego i niewydolności powiek oka, otarcia naskórka okolicy rzepkowej prawej, stłuczenia nadgarstka i łokcia lewego, złamania podudzia prawego, złamania kości szczękowej prawej, kości nosa sitowej i kości oczodołu prawego, które spowodowały u niej naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni.

Palestra 5-6/2015, s. 211 - 214

Scripta manent, czyli o sztuce profesjonalnej wypowiedzi

Andrzej Tomaszek

Wobec lawinowego wzostu liczby osób uprawnionych do zawodowego reprezentowania stron jeszcze ważniejsze niż dotąd stało się szkolenie aplikantów i doskonalenie zawodowe adwokatów w zakresie deontologii zawodu. Przez lata opierało się ono, przynajmniej w izbie warszawskiej, na pracach dr. Zdzisława Krzemińskiego, w szczególności na jego komentarzu do zasad etyki (Etyka adwokacka. Teksty. Orzecznictwo. Komentarz – ostatnie wydanie Warszawa 2008). Dziś mamy nie tylko dostęp do orzecznictwa dyscyplinarnego, ale i coraz więcej przydatnych do szkolenia publikacji.

Palestra 5-6/2015, s. 215 - 216

Żałuję, że Go nie znałem

Andrzej Bąkowski

Palestra 5-6/2015, s. 217 - 222

Motyw intymny (cz. 3). Brudne sprawki pięknoducha

Marek Sołtysik

Palestra 5-6/2015, s. 223 - 250

Rafał Lemkin. Warszawski adwokat (1934–1939), twórca pojęcia „genocyd” i główny architekt konwencji z 9 grudnia 1948 r. („konwencji Lemkina”). W 55-lecie śmierci. Część II: Roczne interludium szwedzkie 1940–1941 i lata amerykańskie 1941–1948

Ryszard Szawłowski

Część I tego artykułu, poświęcona biografii Rafała Lemkina w jego latach polskich do pierwszych dni września 1939 roku i wybuchu II wojny światowej, zakończyła się na tym, jak 6 września, usłuchawszy apelu radiowego płk. Umiastowskiego, Lemkin udał się wieczorem na dworzec w Warszawie i dostał się do zapchanego do granic możliwości pociągu, który ruszył o świcie 7 września. Dodajmy, że kierunkiem podróży były prawdopodobnie Siedlce i dalej Brześć nad Bugiem, czego nie podaje w swej autobiografii.

Palestra 5-6/2015, s. 251 - 254

Konferencja naukowa „Model dualistyczny czy dwa modele. Konsensualizm a kontradyktoryjność w procesie karnym”, Kraków, 14–15 marca 2015 r.

Marzena Andrzejewska
Maciej Andrzejewski

W dniach 14–15 marca 2015 r. w Domu Gościnnym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie-Przegorzałach odbyła się konferencja naukowa „Model dualistyczny czy dwa modele. Konsensualizm a kontradyktoryjność w procesie karnym” zorganizowana przez Katedrę Postępowania Karnego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Było to już czwarte spotkanie młodych naukowców z całej Polski, reprezentujących m.in. ośrodki naukowe z Gdańska, Katowic, Krakowa, Łodzi, Poznania czy Wrocławia.

Palestra 5-6/2015

Pierwszy Kongres Prawa Konkurencji, Warszawa, 13–15 kwietnia 2015 r.

Małgorzata Kożuch

W dniach 13–15 kwietnia 2015 r. w Warszawie odbył się Pierwszy Kongres Prawa Konkurencji zorganizowany w związku z rocznicą 25lecia działalności Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Organizatorem kongresu było Centrum Studiów Antymonopolowych i Regulacyjnych Uniwersytetu Warszawskiego, które nade wszystko dzięki osobie prof. Tadeusza Skocznego przez wiele lat, mimo ówczesnego braku sformalizowanej struktury organizacyjnej, było głównym zapleczem naukowo-badawczym UOKiK.

Palestra 5-6/2015, s. 256 - 257

Z posiedzeń Prezydium NRA

Andrzej Bąkowski

Posiedzenie Prezydium NRA z 3 marca 2015 r. - po formalnościach wstępnych w głosowaniu tajnym podjęto uchwały merytoryczne w sprawach osobowych i omówiono protokoły z posiedzeń ORA w poszczególnych izbach.

Palestra 5-6/2015, s. 258 - 259

Posiedzenie Instytutu Praw Człowieka Adwokatury Europejskiej (IDHAE), Paryż, 20 marca 2015 r.

Zbigniew Cichoń

20 marca 2015 r. w Paryżu w Maison de l’Europe odbyło się walne zgromadzenie członków IDHAE, tj. Instytutu Praw Człowieka Adwokatury Europejskiej.

Palestra 5-6/2015, s. 259 - 259

„Kryształowe Serca” dla toruńskich adwokatów

Wiktor Indan-Pykno

6 marca 2015 r. w Dworze Artusa w Toruniu po raz dwudziesty zostały przyznane „Kryształowe Serca” – nagrody „Dziennika Toruńskiego Nowości” dla tych, którzy w minionym roku włożyli najwięcej pracy w pomoc osobom potrzebującym.

Palestra 5-6/2015, s. 260 - 261

Delegacja Adwokatury Polskiej oddała hołd pamięci adwokatom zamordowanym w Katyniu i ofiarom katastrofy w Smoleńsku

Izabela Matjasik

Grupa przedstawicieli Adwokatury Polskiej odbyła podróż autokarową przez Białoruś do Rosji w terminie od 10 do 12 kwietnia. Inicjatorem i organizatorem wyjazdu był adw. Bartosz Grohman, zastępca sekretarza Naczelnej Rady Adwokackiej. W delegacji uczestniczyli m.in. adwokaci z izby warszawskiej: Tomasz Chmal, Sławomir Ciemny – przewodniczący Wyższej Komisji Rewizyjnej, Bartosz Grohman, Wojciech Jaworski, Jerzy Naumann, Piotr Nowaczyk, Andrzej Orliński – wicedziekan ORA w Warszawie, Artur Wdowczyk. Izbę rzeszowską reprezentował adw. Antoni Put. Z Monachium dotarł adw. Oskar Derkacz, który specjalnie z Niemiec przybył do Warszawy, aby wziąć udział w wyjeździe adwokackim do Katynia i Smoleńska. Wśród uczestników był też pracownik biura prasowego NRA, członkowie rodzin adwokackich oraz inne osoby, które chciały przyłączyć się do adwokackiej inicjatywy i również złożyć hołd Polakom, którzy zginęli w Katyniu i Smoleńsku. Wszyscy uczestnicy pokrywali pełne koszty wyjazdu we własnym zakresie.

Palestra 5-6/2015, s. 261 - 262

Doroczne Spotkanie Sekcji Polskiej Międzynarodowej Komisji Prawników – wręczenie nagród w Konkursie „Sędzia Europejski”

24 kwietnia 2015 r. w głównej Sali posiedzeń w Sądzie Najwyższym odbyło się Doroczne Spotkanie zorganizowane przez Zarząd Główny Polskiej Sekcji Międzynarodowej Komisji Prawników, podczas którego wręczono nagrody w Konkursie o tytuł honorowy „Sędzia Europejski 2014”.

Palestra 5-6/2015, s. 263 - 266

Jan Karski, Franciszek Zieliński i Skaldowie

Janusz Kanimir

24 kwietnia br. – w dniu rzekomych urodzin Jana Karskiego (bo w rzeczywistości urodził się 24 czerwca 1914 r. w Łodzi – w dzień św. Jana, dlatego nadano mu to imię) na ekrany polskich kin wszedł znakomity film Karski i władcy ludzkości w reżyserii Sławomira Grünberga. 15 maja miał natomiast swoją premierę pierwszy tom książki Waldemara Piaseckiego pt. Jan Karski. Jedno życie. Kompletna historia, tom. I (1914–1939) Madagaskar (Wydawnictwo Insignis).

Palestra 5-6/2015, s. 266 - 266

Spotkanie Łódzkiego Porozumienia Samorządów Zawodów Zaufania Publicznego, 11 kwietnia 2015 r.

Palestra 5-6/2015, s. 267 - 269

O potrzebie strategii adwokatury słów kilka. Ad vocem artykułu adw. prof. Macieja Gutowskiego pt. Pytania o przyszłość adwokatury

Wojciech Zwierzchowski