Od 2015 roku można wydłużyć czas ochrony wzorów przemysłowych, w stosunku do których wygasły prawa z rejestracji - na podstawie przepisów ustawy o prawie autorskim, o ile jednak wzory takie spełniają cechy stawiane utworom. Korzystanie z możliwości przedłużenia czasu ochrony monopolu uprawnionego na gruncie prawa autorskiego jest atrakcyjne dla uprawnionego z uwagi na dłuższy niż w przypadku praw z rejestracji czas ochrony, wynoszący co do zasady 70 lat od śmierci twórcy. W związku z tym, ważną kwestią jest interpretacja wymagań dotyczących ochrony na podstawie ustawy o prawie autorskim. Ich analiza zostanie poprzedzona analizą porównawczą wymagań dotyczących ochrony na podstawie ustawy o prawie własności przemysłowej.

Artykuł odnosi się do problemu nieskuteczności obrońcy w amerykańskim postępowaniu karnym. Autor zaczyna od warunków naruszenia poprawki VI opartej na nieskutecznej pomocy adwokata. Zgodnie z wyrokiem w sprawie Strickland przeciwko Waszyngtonowi oskarżony twierdził, że pomoc adwokata była tak wadliwa, że wymagała uchylenia wyroku skazującego. Oskarżony wskazywał bowiem, po pierwsze, że skuteczność obrońcy była niedostateczna, a po drugie, że wadliwe wykonanie obowiązków pozbawiło oskarżonego prawa do rzetelnego procesu. Autorka nakreśla praktyczne zastosowanie tego standardu w przypadku procedury plea bargaing, w szczególności zmiany tego standardu w zależności od konkretnego kontekstu proceduralnego.

Artykuł stanowi analizę projektu ustawy o praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu w zakresie, w jakim dotyczy ona wykonywania zawodu adwokata. Tekst ocenia projektowane polskie przepisy z punktu widzenia prawa Unii Europejskiej, a także ich zgodności z wymogami ochrony tajemnicy zawodowej. Co więcej, artykuł wskazuje ryzyko oraz wady wynikające z tego projektu.

Opracowanie stanowi zarys zagadnień związanych z wyraźną hegemonią władz państwowych w zakresie swobodnej ingerencji w sprawiedliwość proceduralną wobec osób zatrzymanych. Autorzy zwracają uwagę na wyraźną tendencję legislacyjną polegającą na świadomym przydzielaniu przez ustawodawcę odpowiednich narzędzi prawnych, aby umożliwić organom nadużywanie swojej pozycji prawnej kosztem wprowadzenia gwarancji proceduralnych wynikających z zasady prawa do obrony zatrzymanych, a jednocześnie wskazują, że podlegają one licznym regulacjom znajdującym się w polskich aktach prawnych o randze europejskiej i międzynarodowej i całkowicie pomijają niezwykle ważną rolę obrońcy na wczesnych etapach postępowania przygotowawczego. Celem publikacji jest zwrócenie uwagi czytelników na skalę problemu i potrzebę znalezienia odpowiednich rozwiązań, które wyeliminowałyby różnice pomiędzy poszczególnymi kategoriami procesów podejrzanych a zakresem ich uprawnień, przy jednoczesnym zminimalizowaniu ryzyka dyskryminacji ze strony organów procesowych w ich faktycznym wdrażaniu. Podkreśla się jednocześnie jak ważne jest, aby jego wdrożenie rozszerzyło zakres zasady domniemania niewinności na wszystkich etapach postępowania przygotowawczego i stosowania nowoczesnych rozwiązań informacyjnych i komunikacyjnych w celu maksymalnego zaspokojenia wymagań równości broni oraz wykluczenia tworzenia wyrażonego modelu procesu karnego w postaci konfliktu interesów.

Problem udziału pełnomocnika wierzyciela w czynnościach egzekucyjnych prowadzonych poza kancelarią komornika, szczególnie w miejscu zamieszkania dłużnika jest ściśle związany ze statusem wierzyciela i udzielonym pełnomocnictwem. Autor interpretuje art. 812 polskiego Kodeksu postępowania cywilnego, przewidujący prawo wierzyciela i dłużnika do obecności w postępowaniu egzekucyjnym, przy czym jednocześnie szuka odpowiedzi, czy jest to jedynie prawo do biernej obecności lub jest to równoznaczne z działaniem. Autor nakreśla trzy możliwe wersje interpretacji tego przepisu. Prawa i obowiązki stron w postępowaniu egzekucyjnym wykazują, że strona ma prawo być w miejscu i czasie wykonania działania, ma prawo do powiadomienia o czynnościach, prawo do wszelkich wniosków, oświadczeń i zadawania pytań. Taka konstrukcja art. 812 polskiego Kodeksu postępowania cywilnego może wpływać na skuteczność egzekwowanie prawa i promowanie porozumienia między stronami. Ograniczenie prawa strony do bycia obecnej przy czynnościach egzekucyjnych w roli obserwatora jest z kolei nieprawidłową interpretacją przepisu. Podsumowując, autor proponuje rozwiązanie de lege ferenda związane ze słowami „może być obecny” w art. 812 polskiego Kodeksu postępowania cywilnego i proponuje zastąpienie tych słów słowami: „może uczestniczyć”. Ten postulat jest pożądany, ale nie konieczny.

Niniejszy artykuł ma na celu opisanie etapu rozwoju kariery naukowej Hersch’a Lauterpacht’a, ucznia profesora Juliusza Makarewicza, wybitnego polskiego prawnika, specjalisty prawa karnego, wieloletniego pracownika Uniwersytetu Lwowskiego. Pierwsza wzmianka w literaturze przywołuje szczegóły jego edukacji w Polskim Gimnazjum nr 5 we Lwowie (obecnie terytorium Ukrainy) (1908–1915), jego studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego – który był wówczas polskim Uniwersytetem (1915–1919), a także na Uniwersytecie Austriackim w Wiedniu (1919–1922). W artykule starano się wykazać, kto spośród profesorów we Lwowie i Wiedniu miał największy wpływ na kształtowanie się poglądów naukowych Lauterpachta - udowadniając, że może to być profesor Stanisław Starzyński z Lwowa, który był pierwszym wykładowcą Lauterpachta w dziedzinie prawa międzynarodowego i Leon Strisower, w którego wykładach Lauterpacht uczestniczył w Wiedniu i pod kierunkiem którego napisał doktorat rozprawa na temat nauk politycznych. Powody, dla których Lauterpacht opuścił Lwów w 1919 roku przed ukończeniem studiów są również opisane. Druga część tego artykułu ma na celu odpowiedzieć na pytanie, czy Lauterpacht przyjechał do Londynu jako stypendysta, czy jeszcze jako praktykant.

The end of lawyers? A few years ago, when Richard Susskind first published his renowned book „The end of lawyers? Rethinking the Nature of Legal Services”, no-one – neither the supporters nor the opponents of his theses – could have foreseen the current changes. The aforementioned changes we can observe today indicate the importance of his thought, thus proving - although in a different manner than he himself recalled – its validity and accuracy.

Nikogo nie trzeba chyba przekonywać, że w ostatnich latach sytuacja w wymiarze sprawiedliwości nie jest dobra. Społeczeństwo w większości negatywnie ocenia jego funkcjonowanie. Potwierdzają to badania opinii społecznej przeprowadzane cyklicznie przez CBOS2 . W ostatnich badaniach z lutego 2017 r. ponad 51% badanych obywateli negatywnie oceniło funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości w Polsce, w tym co ósmy (12%) twierdził, że działa on zdecydowanie źle.

Teza glosowanego wyroku: Niewątpliwie Centrum Badań Kryminalistycznych Modus Spectrum sp. z o.o. sp.k. w Szczecinie nie jest instytucją specjalistyczną w rozumieniu art. 193 § 2 k.p.k. Wprawdzie przepisy w żaden sposób nie doprecyzowują tego pojęcia, lecz na aprobatę zasługuje sformułowany w doktrynie pogląd, iż specjalistyczna jest taka instytucja, w której profilu działalności mieści się wykonywanie ekspertyz, co zostało potwierdzone przez właściwe organy państwowe i jest przez nie na bieżąco nadzorowane.

Teza glosowanego wyroku: Czyny penalizowane w  art. 298 §  1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. stanowią odrębne przestępstwa i dlatego nie może mieć zastosowania konstrukcja zbiegu przepisów, wedle której jeden czyn wyczerpuje znamiona dwóch lub więcej przepisów. Jeżeli sprawca po spowodowaniu zdarzenia, o którym mowa w art. 298 § 1 k.k., złożył wniosek do ubezpieczyciela o odszkodowanie, dopuścił się kolejnego przestępstwa (art. 13 § k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.).

Teza glosowanego wyroku: Dowód może zostać uznany za niedopuszczalny, jeżeli został uzyskany z naruszeniem przepisów postępowania lub za pomocą czynu zabronionego przy jednoczesnym naruszeniu przepisów Konstytucji RP (np. art. 30, 47, 49 czy 51).

Teza glosowanej uchwały: Wartość gospodarstwa rolnego przekazanego spadkobiercy (następcy) w drodze umowy zawartej w trybie art. 52 ustawy z dnia 27 października 1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin (Dz.U. nr 32, poz. 140 ze zm.) nie podlega zaliczeniu na należną temu spadkobiercy schedę spadkową na podstawie art. 1039 k.c.

Teza glosowanej uchwały: Spadkobiercom przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie przez zapisobiercę z rzeczy oznaczonej co do tożsamości, stanowiącej przedmiot zapisu zwykłego, za okres do wymagalności roszczenia o wykonanie zapisu.

Uchwałą składu 7 sędziów SN z 20 czerwca 2017 r., III CZP 114/16 (z wniosku Rzecznika Finansowego), SN rozstrzygnął, że przepis art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ma zastosowanie do szkód wyrządzonych przez psa wykorzystywanego przez rolnika użytkowo w gospodarstwie rolnym.

Pomimo kategorycznego brzmienia art. 241 Kodeksu cywilnego – nienowelizowanego nigdy i przetrwałego w niezmiennej formie od momentu wejścia Kodeksu w życie – reguła w nim ustanowiona doznaje wyjątków. Wyjątki te wynikają wprost z przepisów prawa bądź z sankcjonowanych w orzecznictwie analogii.

6 października 2017 r. w Żółkwi (w sali zamku zbudowanego przez hetmana Stanisława Żółkiewskiego, założyciela miasta) odbyła się międzynarodowa konferencja na temat koncepcji prawnych Herscha Lauterpachta (1897– 1960) w teorii i praktyce prawa międzynarodowego – w związku ze 120. rocznicą urodzin uczonego, co miało miejsce właśnie w Żółkwi

Międzynarodowa konferencja na temat tajemnicy adwokackiej, gala jubileuszowa oraz bal w Muzeum Lotnictwa Polskiego – tak krakowscy adwokaci uczcili 155-lecie istnienia swojej izby.

Szanowni Państwo, Zebraliśmy się tutaj, w sali Filharmonii Krakowskiej, by świętować 155-lecie Adwokatury Krakowskiej. Już w przyszłym roku obchodzić będziemy wielkie święto stulecia Adwokatury Polskiej. Krakowska Izba Adwokacka zawsze była integralną i nierozerwalną częścią Adwokatury Polskiej, dlatego jest nam tak bardzo miło, że w tak licznej reprezentacji są z nami dzisiaj przedstawiciele Adwokatury Polskiej.

Prezes NRA adw. Jacek Trela poinformował, że adw. Justyna Mazur, dziekan ORA w Bydgoszczy, została uhonorowana nagrodą „Złoty Paragraf ”, czego pogratulował. Z kolei laureatką nagrody „Prawnik Pro Bono” została koleżanka z izby warszawskiej, adw. Sylwia Gregorczyk-Abram. Poinformował, że w ostatnim czasie odbyły się zgromadzenia ogólne sędziów Sądu Najwyższego i NSA, na których NRA reprezentował on osobiście i adw. prof. Piotr Kardas. Dodał, że adw. Krzysztof Szymański, dziekan ORA w Zielonej Górze, reprezentował NRA na konkursie krasomówczym im. adw. Joanny Agackiej-Indeckiej organizowanym przez ELSA Poland.

Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej z 25 lipca 2017 r. Prezydium NRA w dniu 24 lipca 2017 r., w trybie obiegowym, podjęło uchwałę w sprawie wystąpienia do Prezydenta RP z postulatem przekazania Sejmowi do ponownego rozpatrzenia ustaw o Krajowej Radzie Sądownictwa, o zmianie ustroju sądów powszechnych oraz o Sądzie Najwyższym.

Czeski samorząd adwokacki ma wyłącznie poziomą strukturę, to znaczy wszyscy uprawnieni do posługiwania się tytułem zawodowym adwokata należą do ogólnokrajowej Czeskiej Izby Adwokackiej. Brak podziału terytorialnego oznacza, że każdy adwokat jest uprawniony (i zarazem obowiązany) do udziału w ogólnoczeskim Zjeździe zwoływanym co cztery lata.

Kiedyś mówiło się, że prawo to minimum moralności, ale to nie jest prawda. Nikt raczej nigdy nie twierdził, iżby moralność stanowić miała minimum prawa, co zresztą także byłoby absurdem. Najnowszym hitem naszych czasów jest teza, jakoby prawo i moralność stanowiły dwa zbiory oddzielone od siebie przepaścią.

28 maja 2017 adw. Walerian Piotrowski otrzymał z rąk zastępcy Prezesa IPN prof. Krzysztofa Szwagrzyka i Wojewody Lubuskiego Władysława Dajczaka Krzyż Wolności i Solidarności.

Mecenasa Lecha Sadowskiego poznałam w mojej pierwszej pracy zawodowej, gdzie był szefem Zespołu Obsługi Prawnej. Znakomity cywilista, znawca prawa handlowego, obrotu gospodarczego, administracyjnego, umów handlowych. Przeciwnik procesowy otwarty na kompromisowe kończenie sporów. Zyskiwał tym szacunek i uznanie stron i przełożonych.

Znakomity adwokat, miała wdzięk, klasę i urok osobisty. Czuła i wrażliwa na problemy ludzi, wykonywała swój zawód godnie. Wzór wart naśladowania przez młode pokolenie prawników. Z mężem adwokatem tworzyli zgrany tandem z podziałem na dwie specjalizacje – ona zajmowała się sprawami rodzinnymi, on karnymi.

Z zasady nie komentuję polemicznych wprawek młodych autorów, początkujących adeptów nauki procesu karnego, usiłujących niekiedy kwestionować poglądy, które, jeśli są słuszne, potrafią się obronić same, bez dodatkowych wyjaśnień. Tym razem czynię wyjątek, aby zachęcić Polemistę, doktoranta UAM Łukasza Pilarczyka, autora artykułu zamieszczonego w „Palestrze” (2017, nr 7–8), do bardziej uważnej kwerendy źródeł i niekorzystania z informacji pochodzących chyba „z drugiej ręki”(?), zwłaszcza że Annales UMCS, w których zamieściłem przed 40 laty artykuł o definicji pokrzywdzonego, nie są czasopismem niedostępnym.