Z nakomity adwokat, miała wdzięk, klasę i urok osobisty. Czuła i wrażliwa na problemy ludzi, wykonywała swój zawód godnie. Wzór wart naśladowania przez młode pokolenie prawników. Z mężem adwokatem tworzyli zgrany tandem z podziałem na dwie specjalizacje – ona zajmowała się sprawami rodzinnymi, on karnymi.

Barbara Blajer urodziła się 16 lipca 1937 roku w Rzeszowie. Tutaj ukończyła szkołę powszechną, w 1954 liceum ogólnokształcące. W 1956 rozpoczęła studia prawnicze na UJ, które ukończyła w 1961. Po dwóch latach aplikacji sędziowskiej, 16 grudnia 1963, zdała egzamin sędziowski przed Komisją Egzaminacyjną Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie.

Uchwałą Rady Adwokackiej Wojewódzkiej Izby Adwokackiej w Rzeszowie z 27 grudnia 1963 została wpisana na listę aplikantów adwokackich. Od 10 marca 1964 odbywała aplikację adwokacką w Zespole Adwokackim w Jarosławiu, ukończoną egzaminem. 2 września 1966 została wpisana na listę adwokatów Wojewódzkiej Izby Adwokackiej w Rzeszowie, z wyznaczeniem siedziby wykonywania zawodu w Jarosławiu. Uchwałą Rady Adwokackiej w Rzeszowie 5 lutego 1987 otrzymała zgodę na przeniesienie siedziby wykonywania zawodu z Jarosławia do Rzeszowa do Zespołu Adwokackiego nr 1. 10 maja 1991 minister sprawiedliwości wyraził zgodę na wykonywanie przez nią zawodu indywidualnie. Odeszła z zawodu, przechodząc na emeryturę 28 lutego 1994. Zmarła 5 sierpnia 2017 roku.

Przez całe swoje pracowite i pełne sukcesów zawodowe życie całkowicie realizowała zasady wynikające z treści złożonego adwokackiego ślubowania. Występując przed sądem i w pismach procesowych, posługiwała się zasadą suaviter in modo, fortiter in re.

Jan Paweł II uważał, że człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi. Dewiza ta znajdowała odzwierciedlenie w osobowości i życiu adwokat Barbary Blajer.