Artykuł dotyczy wybranych aspektów współudziału w przestępczości w zakresie przestępstwa kradzieży z przemocą stosowaną po dokonaniu kradzieży (art. 281 k.k.). Powszechnie przyjmuje się, że czyn ten może popełnić tylko osoba, która wcześniej ukradła rzecz. Autorzy tego artykułu, przyjmując jako regułę wspomnianą wyżej tezę, starają się udowodnić, że możliwe są sytuacje, w których odpowiedzialność karna za popełnienie przestępstwa z art. 281 k.k. może zostać przypisana osobie, która ukradła rzecz, ale nie zastosowała przemocy, aby ją zatrzymać. Przemoc może być wykorzystana przez inną osobę, która odgrywa rolę sprawcy lub pomocnika w popełnieniu czynu z art. 281 k.k.

Jedną z ostatnich ważnych zmian w polskim prawie karnym w 2016 r. była zmiana regulacji dozoru elektronicznego jako formy odbywania kary pozbawienia wolności. Opierał się on na zezwoleniu sądu penitencjarnego, wydawanego przestępcom skazanym na kary do jednego roku pozbawienia wolności (przestępstwa o mniejszej szkodliwości społecznej). Wskazana kara przewiduje podobne obowiązki skazanego jak zawieszenie na okres próbny. Skazany jest zobowiązany do pozostania w określonym miejscu, zwykle we własnym domu, w którym jest kontrolowany. Może opuścić miejsce pobytu, aby pracować, uczyć się, leczyć lub odbywać praktyki religijne, a także wykonywać inne czynności, które uniemożliwiają mu wykluczenie ze społeczeństwa i rodziny.

Przedmiotem artykułu są kwestie dotyczące wykorzystania dowodów na podstawie art. 168b Kodeksu Postępowania Karnego w kontekście ograniczeń ingerencji w prawo do prywatności. Artykuł zawiera rozważania na temat konstytucyjnych podstaw ograniczenia praw obywatelskich w aspekcie podsłuchu telefonicznego. Sugeruje się, aby rozważyć regulację zwartą art. 168b Kodeksu Postępowania Karnego za pogwałcenie konstytucyjnych praw obywatelskich w zakresie wykorzystywania dowodów uzyskanych w wyniku podsłuchu telefonicznego.

Artykuł dotyczy ostatniej zmiany Kodeksu Karnego z 13 czerwca 2013 r., która wprowadziła obowiązek ścigania z urzędu wszystkich przestępstw związanych z wolnością i przyzwoitością seksualną, w tym przestępstwa gwałtu. Wcześniej przestępstwa te były ścigane na wniosek ofiary. Artykuł prezentuje naukową debatę przedstawicieli doktryny prawa karnego na temat istotności tej zmiany. W tym artykule autor chciałby stanąć po stronie przeciwników wyżej wymienionej nowelizacji. Autor obiektywnie pokazuje także zalety i wady takiego rozwiązania prawnego, opierając swoją opinię na wcześniejszych uwagach w odniesieniu do poprzednio obowiązującego rozwiązania.

Artykuł omawia tak zwany ogólny obowiązek udzielania pomocy organom ścigania (art. 15 § 3 Kodeksu Postępowania Karnego). Autor wskazuje, że powyższy przepis może być zgodny z innymi podstawami prawnymi upoważniającymi do żądania/wezwania pomocy i analizuje konsekwencje tej zgodności. Następnie Autor wyjaśnia, że zachowanie sprzeczne z innymi przepisami prawa nie może podlegać temu obowiązkowi i podkreśla, że procedura ta nie może być wykorzystana do obejścia ograniczeń związanych z przeprowadzaniem czynności procesowych. Ponadto obowiązek świadczenia pomocy nie jest źródłem dochodów, które zaspokajają istotne potrzeby organów ścigania.

W artykule omówiono aktualny stan prawa, określający warunki i zasady postępowania w przypadku nakazu wykonania kary pozbawienia wolności zamiast ograniczenia wolności. Zmieniły się one znacząco od 1 lipca 2015 r. Jedną ze zmian w Kodeksie Karnym Wykonawczym jest złagodzenie obecnych rygorów nakazujących wykonanie sankcji alternatywnej. Kolejną zmianą jest wprowadzenie nowej formy orzekania i wykonywania kary ograniczenia wolności, jaką jest system nadzoru elektronicznego. Dlatego konieczne stało się uregulowanie sytuacji prawnej, w której skazany nie przestrzega warunków dozoru.

Artykuł omawia problem kredytów hipotecznych indeksowanych w walutach obcych w Polsce. W latach 2006–2008 kredyty hipoteczne indeksowane do franków szwajcarskich stanowiły większość rynku kredytów hipotecznych. Kredyty te wiązały się jednak z poważnymi problemami prawnymi, ponieważ banki indeksowały kredyty według własnych kursów walut, a nie rynkowych. Takie klauzule są niesprawiedliwe w rozumieniu art. 3.1 dyrektywy 93/13/EWG w sprawie nieuczciwych warunków umownych, ponieważ pozwalają one bankom na podwyższenie ceny kredytu bez zgody kredytobiorcy. Takie warunki zostały również uznane za niesprawiedliwe i nieskuteczne we wcześniej obowiązującej procedurze kontroli wzorca umowy przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Pozostaje pytanie, czy takie nieskuteczne klauzule indeksacyjne można zastąpić innym mechanizmem indeksacyjnym poprzez orzeczenie sądu. Autor twierdzi, że takie rozwiązanie byłoby sprzeczne ze sztuką. 6.1 dyrektywy i jej działaniem zapobiegawczym. Zamiast tego klauzula indeksacyjna nie powinna być w ogóle wiążąca, a umowa kredytu powinna obowiązywać bez jakiejkolwiek indeksacji w interesie konsumenta.

Wykorzystanie nagrań wykonanych bez zgody osoby rejestrowanej w postępowaniu cywilnym może budzić wątpliwości. Przeciwnicy twierdzą, że narusza to prawa osobiste rejestrowanej osoby, polską Konstytucję i art. 267 Kodeksu Karnego. Jednak niezgodność z prawem naruszenia jest wyłączona poprzez realizację konstytucyjnego prawa do sądu. Ponadto art. 159 Prawa telekomunikacyjnego stanowi, że użycie nagrania rozmowy przez jej stronę jest dopuszczalne. W wyrokach Sądu Najwyższego wyrażono stanowisko potwierdzające możliwość wykorzystanie nagrań. Wykorzystanie nagrań dopuszcza również Kodeks Postępowania Cywilnego.

Ustawa z dnia 10 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem polubownych metod rozwiązywania sporów z dniem 1 stycznia 2016 r. wprowadziła do systemu polskiej procedury cywilnej szereg rozwiązań zmierzających do upowszechnienia w społeczeństwie pozasądowych metod rozwiązywania konfliktów, jako szybszej i tańszej alternatywy dla rozstrzygania spraw na drodze sądowej. Jednym z celów ustawodawcy pozostawało wytworzenie w społeczeństwie polskim możliwie jak najwyższej świadomości istnienia procedur służących porozumieniu się w drodze ugody jeszcze przed wytoczeniem powództwa oraz we wstępnej fazie postępowania.

Coraz częściej w codziennej pracy profesjonalnych pełnomocników wykorzystywane są narzędzia informatyczne, służące już nie tylko wyszukiwaniu informacji, ale także przeprowadzaniu postępowań sądowych. W przypadku sporów transgranicznych możliwość skorzystania z elektronicznych form komunikacji nabiera jeszcze większego znaczenia. Bariery językowe, długotrwały okres oczekiwania na doręczenie przesyłek oraz odmienne uregulowania prawne obowiązujące w państwie przeciwnika procesowego powodują, że spory z kontrahentami zagranicznymi są problematyczne i należą do jednych z bardziej skomplikowanych spraw prowadzonych przez pełnomocników profesjonalnych.

My, Naród Polski – wszyscy obywatele Rzeczypospolitej [...] pomni gorzkich doświadczeń z czasów, gdy podstawowe wolności i prawa człowieka były w naszej Ojczyźnie łamane, pragnąc na zawsze zagwarantować prawa obywatelskie, a działaniu instytucji publicznych zapewnić rzetelność i sprawność, w poczuciu odpowiedzialności przed Bogiem lub przed własnym sumieniem, ustanawiamy Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej jako prawa podstawowe dla Państwa.

Zgodnie z treścią sentencji wyroku, a konkretnie jej tenoru, art. 49 § 1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz.U. z 2015 r. poz. 1094) jest zgodny z art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz.U. z 1993 r. nr 61, poz. 284, z 1995 r. nr 36, poz. 175, 176 i 177, z 1998 r. nr 147, poz. 962, z 2001 r. nr 23, poz. 266, z 2003 r. nr 42, poz. 364 oraz z 2010 r. nr 90, poz. 587).

Teza glosowanego wyroku brzmi: 1. Art. 67i ust. 2 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz.U. z 2012 r. poz. 159 i 742 oraz z 2013 r. poz. 1245) w zakresie, w jakim nie przewiduje uczestnictwa lekarza w posiedzeniu wojewódzkiej komisji do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych, nie jest niezgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. 2. Art. 67j ust. 7 ustawy powołanej w punkcie 1 w zakresie, w jakim nie przewiduje możliwości odwołania się lekarza od orzeczenia wojewódzkiej komisji do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych, nie jest niezgodny z art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 78 Konstytucji.

Teza glosowanego wyroku brzmi: 1. (…) zgodzić się należy z organem, że student korzystający z instytucji wznowienia studiów czy też powtarzania roku musi się liczyć z negatywnymi konsekwencjami, jakimi może być brak możliwości pobierania świadczeń pomocy materialnej (…). 2. (…) podatnicy co do zasady nie mogą bowiem pokrywać pełnych kosztów utrzymania osób studiujących – nawet ubogich. Przy dokonywaniu kontroli zgodności regulaminu z powszechnie obowiązującym prawem należy więc w szczególności uwzględnić autonomię uczelni i korporacyjny charakter uniwersytetu (…).

Trybunał Konstytucyjny o wynagrodzeniu adwokackim w postępowaniu cywilnym – omówienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 6 kwietnia 2016 r., SK 67/13

Prawo do wolności wypowiedzi (art. 10) Środek zakazujący oświadczeń krytykujących działania albo zaniechania ciał pochodzących z wyboru może być usprawiedliwiony z powołaniem się na „ochronę praw lub dobrego imienia innych” jedynie wyjątkowo. Wyrok Kharlamov v. Rosja, 8.10.2015 r., Izba (Sekcja I), skarga nr 27447/07, § 25.

Czy możemy sobie wyobrazić prokuratora żądającego od obrońcy wyznaczonego z urzędu i działającego w postępowaniu przygotowawczym pisemnego uzasadnienia zaniechania zaskarżenia postanowienia o zastosowaniu środka zapobiegawczego? Nie.

Tytułowe zagadnienie prima facie wskazuje na wyraźną nieprawidłowość. Jednakże po wnikliwej analizie przebiegu zdarzenia odkrywamy, że w rzeczy samej kierujący wykonujący manewr zawrócenia na skrzyżowaniu w kształcie litery T, posiadającym jezdnie oddzielone pasem zieleni, który z natury rzeczy zobowiązany był do ustąpienia pierwszeństwa pojazdom nadjeżdżającym z przeciwnego kierunku, w istocie zachował się prawidłowo.

Kilka miesięcy temu nakładem krakowskiego wydawnictwa „Wysoki Zamek” ukazała się unikalna pozycja – książka historyczna o tytule Academia Militans: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie, poświęcona jednemu z najważniejszych w dziejach Polski uniwersytetów – dzieło w dużym formacie, o objętości 1302 stron, w twardej oprawie z dwiema wstążeczkami (czerwoną i białą), zawierające kilkaset ilustracji, tak znacząco ożywiających księgę.

Zwyczaj, najogólniej rozumiany jako utarta praktyka postępowania, naśladowanie tego, co robili i robią inni, będący częścią tradycji, jest interesującym zagadnieniem z zakresu prawa karnego. Niektóre zachowania ludzi, które formalnie wyczerpują znamiona czynów zabronionych lub przynajmniej prima facie wydaje się, że tak jest, nie są traktowane jako przestępne właśnie z uwagi na ich umocowanie w zwyczaju.

Opracowanie W. Marchwickiego i M. Niedużaka składa się z dwóch części. W porównaniu z pierwszym wydaniem zostało poszerzone o orzeczenia wydane przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny Adwokatury.

W dniu 11 marca 2016 r. na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego odbyła się I Ogólnopolska Konferencja Naukowa „Prawne aspekty dyskryminacji i zasady równego traktowania”, zorganizowana przez Koło Naukowe Prawa Pracy UW oraz Koło Naukowe Prawo a Płeć UW (Lex & Sex).

Katedra Postępowania Karnego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie zorganizowała kolejne otwarte seminarium naukowe nt.: „Odwrócenie wielkiej nowelizacji Kodeksu postępowania karnego”, które odbyło się 1 kwietnia 2016 r. w Krakowie, gromadząc przedstawicieli innych uniwersytetów, liczne grono praktyków, jak również studentów i doktorantów. Obrady otworzył gospodarz spotkania, dr hab. Andrzej Światłowski, prof. UJ, p.o. Kierownika Katedry Postępowania Karnego, który w słowach powitania zawarł również zaproszenie do ożywionej dyskusji, stanowiącej inspirującą wymianę myśli wszystkich uczestników i główną oś dotychczasowych spotkań.

Wyborcze zgromadzenie Izby Adwokackiej w Warszawie odbyło się 23 kwietnia 2016 r. w centrum konferencyjnym Expo XXI. Warszawscy adwokaci wybrali na dziekana adw. Grzegorza Majewskiego. Prezesem Sądu Dyscyplinarnego został adw. Witold Kabański, na przewodniczącego Komisji Rewizyjnej wybrano zaś adw. Andrzeja Tomaszka. Po raz pierwszy w bezpośrednich wyborach wybierano rzecznika dyscyplinarnego, którym został adw. Krzysztof Wąsowicz.

Ewolucja poglądów dotyczących modelu rozwiązywania sporów nieustannie zmienia perspektywę postrzegania roli sądownictwa powszechnego. Coraz większego znaczenia nabierają alternatywne i nowoczesne metody rozstrzygania nieporozumień, w których wyraźnie zaznaczają się elastyczne i odformalizowane elementy postępowania. Strony, jako podmioty najbardziej zainteresowane optymalnym kształtem prowadzonego z ich udziałem procesu, uzyskują realny wpływ na jego przebieg.

W tym roku mija 60. rocznica ważnych, dramatycznych wydarzeń, znanych powszechnie pod nazwą „Poznański Czerwiec 1956 r.”. W czwartek 28 czerwca 1956 r. na ulice Poznania wyszli przede wszystkim robotnicy oburzeni arogancją władzy i coraz gorszymi warunkami życia. W konsekwencji doszło do spontanicznego buntu społeczeństwa skierowanego przeciwko komunistycznemu reżimowi. Walki trwały dwie doby. W tłumieniu tego buntu brały udział oddziały wojska, milicji i UB. Przeszło 10 tysięcy osób, 400 czołgów, wozów pancernych i transporterów opancerzonych. Zginęło kilkadziesiąt osób. Setki aresztowano i pozbawiono wolności. Osoby te bito, nierzadko torturowano i poniżano.