Artykuł dotyczy relacji między denotacjami terminów „palestra” i „paideia”. Autorzy przedstawiają etymologię słowa „palestra” i ujawniają jego ścisły związek z obszarem wychowania i edukacji - paideia. Następnie analizują tę relację na trzech poziomach: samokształcenie adwokatów, kształcenie aplikantów-prawników oraz w zakresie działalności adwokatury dotyczącej rozwoju nauk prawnych i wzrostu świadomości prawnej w społeczeństwie. Rozważanie prowadzi do kilku uwag na temat roli czasopisma adwokackiego „Palestra”, które może rozwiązać wszelkie niedociągnięcia w dziedzinie edukacji prawnej.

W tym artykule przedstawiono argumenty za i przeciw dodaniu spółek kapitałowych do listy podmiotów prawnych formy działalności dostępne dla adwokatów. W pierwszej części artykułu autor wspomina między innymi o zagrożeniach dla potencjalnych klientów takich firm lub przywileju pełnomocnik-klient. W drugiej części artykuł omawia również argumenty potwierdzające tezę, że brak możliwości tworzenia spółek kapitałowych można uznać za nieuzasadnione ograniczenie wolności do prowadzenia działalności gospodarczej (art. 20 i 22 Konstytucji RP) i może być uważane również za sprzeczne z dyrektywą 2006/123 / WE Parlamentu Europejskiego i Radą z dnia 12 grudnia 2006r. Podsumowując argumenty za i przeciw autor wyraża swoje poparcie dla prawników, którzy mają prawo tworzenia spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i stwierdza, że może się to przyczynić to do rozwoju prawa na rynku usług w Polsce, a jednocześnie leży w interesie osób poszukujących pomocy prawnej.

Badanie poświęcone jest problemowi zgodności z jednolitym, ustalonym terminem na wniesienie odwołania ze standardami rzetelnego procesu, prawem do obrony oraz zasadami sprawiedliwości materialnej i procesowej. Zaczynając od opisu istniejącego modelu odwoławczego, wskazuje on, że w skomplikowanych przypadkach, z dużą ilością dowodów, przygotowanie odwołania w ustawowym terminie można uznać za naruszenie standardu rzetelnego procesu i prawa do obrony. W związku z tym w studium przedstawiono dwa warianty modeli regulacji ustawowej mające na celu przedłużenie terminu na wniesienie odwołania w określonej kategorii spraw lub stworzenie ustawowej możliwości uzupełnienia opłat i uzasadnienia środka zaskarżenia złożonego w ustawowym terminie. Wariantowe przedstawienie teoretycznych modeli rozwiązania problemu dostosowania regulacji dotyczącej terminów wniesienia odwołania do standardu rzetelnego procesu w sposób ustawowy zostało uzupełnione syntetyczną prezentacją najważniejszych teoretycznych, dogmatycznych i pragmatycznych aspektów każdego z proponowanych rozwiązań.

W artykule omówiono rozdział 5a Kodeksu postępowania karnego, a mianowicie zagadnienia dotyczące interpretacji art. 156 k.p.k. Zasadnicze pytanie omawianego przedmiotu ma na celu znalezienie odpowiedzi na pytanie, czy w przypadku obowiązkowego udostępnienia podejrzanemu i jego obrońcy akt sprawy zgodnie z art. 156 ust. 5a CCP, a zatem w przypadku złożenia wniosku o zastosowanie środków zapobiegawczych w formie tymczasowego aresztowania, oprócz obowiązku udostępnienia części akt sprawy zawierających dowody związane z takim wnioskiem, istnieje obowiązek wyrażenia zgody na wykonywanie kopii, uwierzytelnionych kopii i kserokopii akt. Oprócz przedstawienia linii interpretacyjnej, z której wynika, że wyrażenie zgody jest obowiązkowe w sytuacji przewidzianej w art. 156 ust. 5a k.p.k., a także do sporządzania uwierzytelnionych kopii, kopii i kserokopii akt sprawy, tezy, że w przypadku braku takiej zgody istnieje prawne prawo do wniesienia środka zaskarżenia do sądu na podstawie art. 159 KPCh.

Celem tego artykułu jest przedstawienie i analiza wyników własnych badań empirycznych przeprowadzonych w obszarze apelacji katowickiej. Badania te są związane z wiedzą prawników w dziedzinie kryminologii. Respondenci określili między innymi poziom swojej wiedzy na temat przeprowadzania kontroli, kryminalistyczne metody przesłuchań świadków, analizę ekspertyz niektórych obszarów konsultacji lub znajomość wartości diagnostycznej różnych metod identyfikacji. Wyniki badań przeprowadzonych przez autora nie budzą jednak optymizmu - zwłaszcza w świetle lipcowej poprawki do postępowania karnego. Okazało się, że ekspertyza sądowa prawników nie jest wystarczająca, aby kontrolować jakość dowodów przez obronę w procesie karnym. Dlatego postulatem powinny być daleko idące zmiany w tym zakresie - nawet w postaci obowiązkowego dodatkowego szkolenia dla prawników z kryminalistyką.

Artykuł omawia problem konfliktu między tajemnicą prawniczą, a obowiązkami wynikającymi z walki z finansowaniem terroryzmu. Stara się ocenić, w jakim stopniu walka z tym szczególnym zagrożeniem dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa wkracza w prawo do obrony, w tym w legalny przywilej zawodowy. Na podstawie przepisów prawa międzynarodowego i Unii Europejskiej, a także wyroków trybunałów międzynarodowych i sądów innych państw omówiono polskie przepisy i praktykę sądową w wyżej wymienionej sprawie.

Szybkimi krokami zbliża się kolejny Krajowy Zjazd Adwokatury. Zgodnie z ustaloną tradycją przed każdym Zjazdem czasopismo adwokatury polskiej „Palestra” udostępnia swoje łamy członkom samorządu adwokackiego dla wypowiedzenia się na tematy objęte porządkiem obrad, a przede wszystkim dla dokonania oceny działalności organów adwokatury w mijającej kadencji, jak i dla wypracowania programu działania na następną kadencję i przyszłe lata. Do tradycji należy również słowo wstępne redaktora naczelnego. Tak było dawniej, tak jest i dziś. Mam nadzieję, że tak będzie i w przyszłości.

Postępowanie dyscyplinarne nie jest szczególną odmianą prawa karnego. Trafne są te poglądy, które wskazują zasadnicze, choć nie zawsze od razu dostrzegane, różnice pomiędzy odpowiedzialnością karną a odpowiedzialnością dyscyplinarną, co prowadzi do wniosku o odrębności tych dwóch reżimów prawnych. Podnosi się więc tu szczególnie brak wyczerpującego, zamkniętego katalogu przestępnych zachowań, bardziej ocenne, a przez to nieostre, znamiona przewinień, nieobowiązywanie zasady ne bis in idem w porównaniu do prawa karnego czy też odmienny charakter instytucji przedawnienia.

Niniejszy tekst wpisuje się w debatę dotyczącą diagnozy stanu i prognoz dalszego rozwoju Adwokatury, która toczy się od pewnego czasu zarówno na łamach „Palestry”, jak i w mediach społecznościowych. Wydaje się przy tym, że w tematyce rozwoju Adwokatury i zmian, których wprowadzenie w obszarze jej funkcjonowania warte jest rozważenia, nie wszystko zostało powiedziane, a w każdym razie – że powiedzieć można jeszcze nieco więcej.

Jako współautor ubiegłorocznego wniosku do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie nierównoprawnego statusu adwokatów i radców prawnych bywam pytany przez kolegów adwokatów, czy długo jeszcze przyjdzie czekać na jego rozpoznanie. Niestety, do rozpatrzenia wniosku o kluczowym znaczeniu dla losów naszego środowiska nie dojdzie. Podobnie jak w kilkunastu poprzednich próbach, i tym razem Trybunał uznał, że Naczelnej Radzie Adwokackiej brak jest legitymacji wnioskowej.

Węzłowe zagadnienia problematyki kompetencji merytorycznych adwokata i jego uprawnień zawodowych są uregulowane przede wszystkim w ustawie Prawo o adwokaturze z dnia 26 maja 1992 r. Przez pryzmat zadań adwokatury i pojęcia „adwokat” można definiować kompetencje tego zawodu, które docelowo sprowadzają się do udzielenia pomocy prawnej, współdziałania w ochronie praw i wolności obywatelskich oraz kształtowania i stosowania prawa (art. 1).

W podzielonym społeczeństwie – podzielona Adwokatura. Lustrzane odbicie napięć wyrażanych w sferze publicznej i niepokojów dostrzegalnych w sferze socjalnej. Krajowy Zjazd Adwokatury zgromadzi koleżanki i kolegów, którzy na mocy mandatu udzielonego w izbach będą mieli prawo na forum krajowym wypowiadać się i głosować, w sprawach osobowych, proceduralnych i materialnych dotyczących Adwokatury. Co nas czeka w czteroletniej kadencji powyborczej? Odpowiedź na to pytanie zależy od każdego z nas, adwokatów. Zależy także od piszącej te słowa, gdyż zamierza ubiegać się o prawo do reprezentowania Adwokatury jako jej prezes.

Problematyka religii, wiary, transcendencji człowiekowi XXI wieku może wydawać się archaizmem, nieatrakcyjnym zagadnieniem z zamierzchłej przeszłości, przyczyną konfliktów i wojen, wreszcie opium dla mas. Zasada wolności religijnej pozornie kłóci się z zasadą neutralności światopoglądowej państwa, jednak potwierdzenie albo obalenie tej tezy wymaga szczegółowej analizy, którą zainspirowały dramatyczne wydarzenia z różnych zakątków świata, pochopnie określane jako kolejne odsłony wojen religijnych.

Jednym z praktycznych problemów w postępowaniu wieczystoksięgowym było, czy sąd wieczystoksięgowy w ramach swojej kognicji jest uprawniony do uwzględnienia okoliczności, niepowołanych wprawdzie w treści wniosku o wpis i załączonych do wniosku dokumentach, lecz znanych sądowi z urzędu. Wątpliwość ta wynika z obecnej treści art. 6268 § 2 k.p.c., który określa kognicję sądu wieczystoksięgowego, stanowiąc, że sąd bada jedynie treść i formę wniosku, dołączonych do wniosku dokumentów oraz treść księgi wieczystej.

Na stronie internetowej WSD opublikowano fragmenty uzasadnienia orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z 28 listopada 2015 r., sygn. WSD 115/15. Dotyczy ono ważnego dla praktyki zagadnienia umów z klientami na procent od wygranej (pactum de quota litis, success fee). Z rozstrzygnięciem nie sposób się zgodzić.

Teza glosowanego wyroku brzmi: Dopuszczalna jest skarga do sądu od wyroku Krajowej Izby Odwoławczej dotycząca zarzutów oddalonych w uzasadnieniu tego orzeczenia, a nierozstrzygniętych w sentencji.

Teza glosowanego postanowienia brzmi: Przewidziane w art. 140 k.r.o. roszczenie zwrotne ma charakter roszczenia alimentacyjnego, w związku z czym za stronę dochodzącą roszczeń alimentacyjnych, o której mowa w art. 96 ust. 1 pkt 2 u.k.s.s.c., można uważać także stronę składającą w trybie art. 4241 § 1 k.p.c. skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku oddalającego jej roszczenie alimentacyjne.

Ustawa o własności lokali zawiera w art. 25 regulację pozwalającą każdemu właścicielowi lokalu wyodrębnionego (a także – jak twierdzi się w orzecznictwie i komentarzach – grupie właścicieli wyodrębnionych, jak również właścicielowi bądź współwłaścicielom lokali niewyodrębnionych) zaskarżyć do sądu uchwałę właścicieli lokali z przyczyny jej niezgodności z prawem, z umową właścicieli lokali, jak również gdy uchwała narusza zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną albo w inny sposób narusza interesy właściciela lokalu, który składa skargę. Istotą żądania jest wniesienie pozwu o uchylenie takiej uchwały.

Środowiskowe debaty przed kolejnym Krajowym Zjazdem Adwokatury wzbudzają obawę, czy Zjazd, zamiast stanowczo odnieść się do kwestii fundamentalnych, nie zajmie się jałowymi sporami i roztrząsaniem kwestii incydentalnych i personalnych. W ciągu ostatniego ćwierćwiecza były zjazdy, w których w dyskusji zabrały głos tylko dwie osoby, były i takie, w których choć liczba głosów imponowała, to pożytek z nich był nadzwyczaj mizerny. Truizmem będzie przypomnienie, że jako profesjonaliści, wykonujący zawód zaufania publicznego, reprezentujący strony przed sądami i innymi organami władzy, zobowiązani adwokackim ślubowaniem do ochrony praw i wolności obywatelskich, mamy nie tylko prawo, ale i obowiązek odnieść się do tego, co w państwie złe i niepokojące.

Krzyżowe przesłuchanie na ogół jest uważane za najtrudniejszy dział z różnorakiego zakresu adwokackich obowiązków. Odnoszenie sukcesu w sztuce, jak ktoś to ujął, jest raczej kwestią geniuszu szczęśliwca mającego do niej talent. Wielcy prawnicy często ponosili w niej sromotne porażki, podczas gdy aura sukcesu koronowała wysiłki tych, których w przeciwnym razie uznano by za miernych w zawodzie. Jednak własne doświadczenie i naśladownictwo innych wytrenowanych w sztuce, stanowią najpewniejszy sposób uzyskania w niej biegłości, stanowiącej niezbędny przymiot kompetentnego procesualisty Francis L. Wellman

Józef Biason, kierownik firmy „Maroldo i Stefanowicz”, która prowadziła roboty remontowe w Pałacu Spiskim, nie zauważył u swoich pracowników niczego podejrzanego – poza tym, że Krajewski przebąkiwał o wyjeździe do Ameryki w razie powodzenia pewnego przedsięwzięcia, a Kobrzyński powtarzał, że wyjedzie do Francji... jeśli dostanie pieniądze od narzeczonej. Takie tam mrzonki.

Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej z 5 lipca 2016 r. Prezydium NRA 28 czerwca 2016 r., w trybie obiegowym, zdecydowało o przeznaczeniu kwoty 8000 zł brutto w celu wsparcia finansowego organizacji XI Adwokackich Mistrzostw Polski w Żeglarstwie. Również w trybie obiegowym 29 czerwca br. delegowało adw. dr Małgorzatę Kożuch na konferencję IBA 18–23 września 2016 r. w Waszyngtonie.