W artykule podjęto problem konstytucyjności art. 168b Kodeksu postępowania karnego. Nastąpiło to w związku z wnioskiem Prokuratora Generalnego do Trybunału Konstytucyjnego, w którym zarzucono, że przepis ten – rozumiany w ten sposób, że użyte w nim sformułowanie „innego przestępstwa ściganego z urzędu lub przestępstwa skarbowego niż przestępstwo objęte zarządzeniem kontroli operacyjnej” obejmuje swoim zakresem wyłącznie te przestępstwa, co do których sąd może wyrazić zgodę na zarządzenie kontroli operacyjnej – jest niezgodny z licznymi wzorcami konstytucyjnymi. Przeprowadzona w artykule analiza wykazała, że tak sformułowany zarzut jest bezzasadny.

Celem artykułu jest przedstawienie prawnej dopuszczalności korzystania przez obrońcę z usług prywatnego detektywa w postępowaniu karnym. Takie działanie jest możliwe na podstawie art. 393 § 3 Kodeksu postępowania karnego, który dopuszcza możliwość korzystania w postępowaniu karnym z tzw. „dowodów prywatnych”. Strony i ich pełnomocnicy oraz prywatny detektyw działający w imieniu strony zbierają informacje, które mogą posłużyć za dowód i być przydatne do ustalenia stanu faktycznego korzystnego dla oskarżonego. W opinii autora spektrum działalności prywatnego detektywa zasadniczo dotyczy dwóch obszarów – podjęcia działań w celu ustalenia danych potencjalnego świadka i nawiązania osobistego kontaktu z taką osobą oraz sprawdzenia wiarygodności świadka i nagrywania bez jego zgody i wiedzy. Problematyka dowodowego wykorzystania przez obrońcę w postępowaniu karnym informacji uzyskanych przez prywatnego detektywa jest niezwykle interesująca i nie doczekała się całościowego opracowania w doktrynie, stąd też warto poświęcić jej uwagę.

Artykuł stanowi próbę określenia reguł pozwalających ustalić wartość przedmiotu darowizny na cele postępowań spadkowych – przy rozliczeniach pomiędzy spadkobiercami (art. 1042 § 2 Kodeksu cywilnego) oraz pomiędzy nimi a uprawnionym do zachowku (art. 995 k.c.). W obu wypadkach odnośne przepisy wymagają, by sąd orzekający ustalił wartość darowanej rzeczy w oparciu o stan z chwili dokonania darowizny, a ceny z chwili zamknięcia rozprawy. Konieczne jest zatem rozważenie, jak określić tę wartość, jeżeli oba brane pod uwagę przez sąd punkty dzieli znaczna odległość czasowa, a przedmiot darowizny uległ modyfikacji pod względem stanu fizycznego lub prawnego.

Artykuł porusza problematykę instytucji skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego w zakresie ustawowych uprawnień orzeczniczych Naczelnego Sądu Administracyjnego w postępowaniu prejudycjalnym. Dominująca liczba orzeczeń oddalających omawianą skargę bądź odmawiających wszczęcia postępowania prejudycjalnego dowodzi, że przedmiotowa instytucja nadal jest niezrozumiała dla praktyki prawniczej. Autorka postuluje nowelizację przepisów ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w oparciu o doświadczenia orzecznicze NSA w tym zakresie.

Przedmiotem niniejszego artykułu jest przedstawienie spostrzeżeń adwokata-praktyka odnoszących się do ustawowego modelu dostępu do stanowiska sędziego, sposobu sprawowania wymiaru sprawiedliwości przez sędziów, a także kreowania nowych procedur w postępowaniu cywilnym i karnym, które w istocie – pod pozorem przyśpieszenia postępowań wskazywanym przez ustawodawcę – sprowadzają się do prowadzenia spraw przez pełnomocników w zakresie ich administrowania, doręczania pism, obliczania opłat i spełniania rygorystycznych wymogów, skutkujących ujemnie dla stron.

Glosowane postanowienie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku zasługuje na szczególną uwagę, rozstrzygnięto w nim bowiem, że przepisy art. 156 § 5a Kodeksu postępowania karnego w zw. z art. 249a § 1 k.p.k. w zakresie, w jakim umożliwiają odmówienie obronie dostępu do akt sprawy w części obejmującej zeznania świadków, o których mowa w art. 250 § 2b k.p.k., w sytuacji gdy zeznania te stanowią podstawę zastosowania tymczasowego aresztowania i mają istotne znaczenie dla możliwości skutecznego zakwestionowania legalności i zasadności tej decyzji, stanowią nieproporcjonalne ograniczenie konstytucyjnego prawa do obrony. Sformułowano przy tym istotny wniosek, że w takiej sytuacji należy odstąpić od stosowania przywołanych przepisów Kodeksu postępowania karnego i bezpośrednio zastosować przepis art. 7 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/13/UE z 22.05.2012 r. w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym.

Uprawnienie stron postępowania administracyjnego do wglądu w akta sprawy zostało uregulowane w dyspozycjach zawartych w art. 73 Kodeksu postępowania administracyjnego. Zgodnie z literalnym ich brzmieniem uczestnik sprawy administracyjnej może – prócz samego wglądu w jej akta – sporządzać z nich notatki, kopie lub odpisy. Ma także prawo domagać się uwierzytelnienia odpisów bądź kopii akt, jak również sporządzenia uwierzytelnionych odpisów lub kopii – jednakże to ostatnie uprawnienie jest przez ustawodawcę ograniczone „ważnym interesem strony”, to zaś pojęcie bywa dosyć dowolnie interpretowane w konkretnych postępowaniach. Kodeks postępowania administracyjnego nie odpowiada natomiast wprost na pytanie, czy strona może skutecznie wnioskować o wydanie jej nieuwierzytelnionych kopii dokumentacji.