Artykuł ten stanowi próbę odpowiedzi na pytanie – czy antycypacja poglądu o swojej niewinności może być uznana za przejaw wyrazu braku skruchy i krytycyzmu w stosunku do przypisanego skazanemu przestępstwa, a przez to być przesłanką negatywną do udzielenia warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbywania reszty kary. Autorzy koncentrują swoje rozważania wokół dwóch kwestii, a to przesłanek diagnostycznych prognozy kryminologicznej oraz możliwości egzekwowania przez podsądnego prawa do obrony (w aspekcie materialnym) poprzez prezentowanie linii obrony odmiennej – bądź też zupełnie przeciwnej – do stanu faktycznego ustalonego w prawomocnych wyrokach sądów (wyroku sądu), na mocy którego odbywana jest przezeń kara pozbawienia wolności. Rozważania prowadzone w tym artykule dają podstawę do wniosku, że przyznawanie się do (czy też raczej potwierdzanie) swojego sprawstwa na etapie postępowania wykonawczego jest irrelewantne dla możliwości stawiania pozytywnej prognozy kryminologicznej podsądnemu wyrażającej się w przekonaniu, że będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa.

ABSTRAKT Autorzy w tym artykule poruszają niezwykle delikatną i mocno kontrowersyjną kwestię postępowań lustracyjnych. Jakkolwiek – w pewnym stopniu – zrozumiałe jest, że nastroje społeczne względem osób lustrowanych bywają różne, na uwadze mieć trzeba to, że nie jest rolą organów państwa ślepe pod-dawanie się vox populi, ale powinny one ze swej strony zapewnić najwyższy stopień realizacji gwarancji przysługujących człowiekowi i obywatelowi. W niniejszym artykule omówione zostały takie zagadnienia jak: pojęcie lustracji, charakter „pracy”, „współpracy” oraz „pomocy” w organach państwa, świadomość pracownika, współpracownika i pomocnika, charakter postępowania lustracyjnego, prawo do obrony w postępowaniu lustracyjnym oraz negatywne przesłanki procesowe w postępowaniu lustracyjnym. Prowadzone tutaj rozważania pozwalają dojść do wniosku, że obecne regulacje prawne – jeśli źle wykładane – prowadzić mogą do naruszenia elementarnych praw przysługujących jednostce. Zdarzyć się bowiem może, że tylko formalne podejście w sprawach lustracyjnych może prowadzić do wydania oczywiście niesprawiedliwego rozstrzygnięcia, a więc uchybienia konstytucyjnym obowiązkom sądów powszechnych, które mają w świetle art. 175 ust. 1 Konstytucji RP .

Artykuł stanowi polemikę z poglądami wyrażonymi przez adwokata Mateusza Kisiela w publikacji Uwagi krytyczne dotyczące regulacji § 36 Zbioru zasad etyki adwokackiej opublikowanego na łamach „ Palestry”. Autor niniejszej polemiki w pierwszej kolejności odnosi się do problematyki ograniczenia praw kwalifikowanych prawników biorących udział w spółkach wraz z adwokatami, a także pewnego rodzaju nieporozumień, czy też później sporów, które mogą stać się przedmiotem orzekania sądów polubownych. Omówiona została także problematyka obowiązku denuncjacji, który ma ciążyć na adwokatach, tak z punktu widzenia prawnego, jak i etycznego.

Przedmiotem niniejszego artykułu jest przedstawienie spostrzeżeń adwokata-praktyka odnoszących się do ustawowego modelu dostępu do stanowiska sędziego, sposobu sprawowania wymiaru sprawiedliwości przez sędziów, a także kreowania nowych procedur w postępowaniu cywilnym i karnym, które w istocie – pod pozorem przyśpieszenia postępowań wskazywanym przez ustawodawcę – sprowadzają się do prowadzenia spraw przez pełnomocników w zakresie ich administrowania, doręczania pism, obliczania opłat i spełniania rygorystycznych wymogów, skutkujących ujemnie dla stron.

Węzłowe zagadnienia problematyki kompetencji merytorycznych adwokata i jego uprawnień zawodowych są uregulowane przede wszystkim w ustawie Prawo o adwokaturze z dnia 26 maja 1992 r. Przez pryzmat zadań adwokatury i pojęcia „adwokat” można definiować kompetencje tego zawodu, które docelowo sprowadzają się do udzielenia pomocy prawnej, współdziałania w ochronie praw i wolności obywatelskich oraz kształtowania i stosowania prawa (art. 1).

Okręgowa Rada Adwokacka w Krakowie przy okazji posiedzenia Naczelnej Rady Adwokackiej zorganizowała w tym królewskim mieście w dniu 22 listopada 2014 r. kolejne Dni Kultury Adwokatury. Krakowskie Dni Kultury obejmowały wiele imprez. Trwały od czwartku 20 listopada 2014 r. do niedzieli 23 listopada 2014 r. Jak zwykle imprezy te były inspirowane przez adw. Stanisława Kłysa, członka NRA, nie bez przyczyny określanego mianem „ministra kultury Adwokatury”.

Osoba adwokata Czesława Jaworskiego w sposób ścisły wiąże się z życiem samorządowym Adwokatury Polskiej. Jego też udziałem było zabieranie głosu w sądach w wielu sprawach karnych, lustracyjnych, a więc zawsze ważnych i gatunkowo ciężkich, dotyczących np. przestępstw szpiegostwa, prawdziwości oświadczeń lustracyjnych, sprawy FOZZ-u, a także stawianych ochoczo zarzutów oszustwa, płatnej protekcji adwokatom, których bronił nie tylko jako kolega adwokat i Prezes NRA, ale również dostrzegając misję publiczną samorządu adwokackiego – chciał zawsze podkreślić godność zawodową adwokata i niedającą się usunąć częstokroć wątpliwość co do zasadności uwłaczania tej godności poprzez stawianie fałszywych, niepewnych, a przynajmniej wysoce wątpliwych zarzutów w sprawach karnych adwokatom przez przedstawicieli prokuratury, którzy z natury rzeczy pozostają w konfliktach procesowych z adwokatami.

To już siódmy raz, we Wrocławiu, miała miejsce debata prawników teoretyków z praktykami, wśród których – obok adwokatów – wystąpili także sędziowie, członkowie Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego oraz przedstawiciel prokuratury.

Adwokatura w Polsce jest zorganizowana na zasadzie samorządu zawodowego, jako zawód zaufania publicznego. Takie cechy adwokatury jak niezależność, własne sądownictwo dyscyplinarne, tajemnica zawodowa, etyka adwokacka są przede wszystkim zabezpieczeniem wykonywania wolnego zawodu adwokata nie tylko w interesie adwokatów, ale przede wszystkim osób fizycznych i prawnych korzystających z ich usług.

W dniu 2 grudnia 2011 r. na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego w sali Unii Europejskiej odbyła się konferencja „Adwokatura jako uczestnik procesu legislacyjnego”. Konferencję zorganizowała tradycyjnie już Okręgowa Rada Adwokacka we Wrocławiu przy współpracy z dziekanem Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego prof. dr. hab. Włodzimierzem Gromskim.