Wyszukaj w kategorii

Kategoria "Polemika"

Palestra: 9-10/2012

Polemika pro publico bono… Piotra Kociubińskiego prawdy Tischnerowskie na temat wstąpienia w stosunek najmu

Kwestia najmu lokali mieszkalnych jest niezmiernie istotnym zagadnieniem cywilistycznym z uwagi na okoliczność, że znaczna część społeczeństwa w dalszym ciągu zaspokaja swoje potrzeby mieszkaniowe, korzystając z tej właśnie formy prawnej. Praktyka adwokacka, a zwłaszcza działalność pro bono, dostarcza ciekawych spostrzeżeń na temat najmu lokali mieszkalnych zarówno de lege lata, jak i de lege derogata, a zwłaszcza na temat uregulowań specyficznej dla tego przedmiotu najmu instytucji, jaką jest wstąpienie w stosunek najmu. Stają mi przed oczyma rzesze wnucząt, które po wejściu w dorosłość, np. po studiach ukończonych w innym mieście, zamierzały zaspokoić swoje potrzeby mieszkaniowe przez objęcie lokalu zajmowanego przez samotną babkę, w który to lokal rodzice zainwestowali, remontując go i dokonując naniesień. Niestety, babka przedwcześnie zmarła i mieszkanie musiało wrócić do zasobu właściciela, którym najczęściej była gmina. Urzędnicy gminni nie okazali wyrozumiałości i nie wzruszały ich lamenty zainteresowanych objęciem mieszkania, z którym wiązały się tak miłe wspomnienia z dzieciństwa. Wzgląd na łzy pozbawionych mieszkania wnucząt, którym znienacka życie kazało obrać drogę „ostro pod górkę”, nakazuje też sformułować pewne postulaty de lege ferenda w przedmiocie wstąpienia w stosunek najmu lokalu mieszkalnego. Te dotychczasowe spostrzeżenia pozwalają na stwierdzenie, że potrzeby społeczne czynią tę instytucję nadal niezbędną i powinna ona, po usunięciu pewnych mankamentów, być nadal obecna w polskim prawie cywilnym.

Palestra: 3/2016

Bałagan, ale nie w aktach

Krzysztof Wójcik

Z zażenowaniem przeczytałem publikację zatytułowaną Czy ktoś chce wprowadzić bałagan w akta postępowania przygotowawczego? autorstwa Małgorzaty Szeroczyńskiej, zamieszczoną w nr. 9–10/2015 „Palestry”. Odczucie to nie było związane z treścią opisanego w artykule zarządzenia nr 48/15 Prokuratora Generalnego z dnia 24 czerwca 2015 r. w sprawie organizacji i zakresu działania sekretariatów oraz innych działów administracji powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury, zwanego dalej zarządzeniem, lecz poziomem tego tekstu, który napisany został przez prokuratora sprawującego funkcję kierowniczą, co stwierdzam z tym większą przykrością.

Palestra: 3/2016

Jeszcze parę słów o układaniu akt postępowania karnego

Małgorzata Szeroczyńska

Replika do tekstu Krzysztofa Wójcika Bałagan, ale nie w aktach Dobrze, że Zastępca Dyrektora Departamentu Organizacji i Wizytacji Pracy Prokuratury Generalnej, Krzysztof Wójcik, zareagował na mój tekst. Świadczy to o tym, że za wprowadzeniem Zarządzenia nr 48/15, w szczególności w jego części dotyczącej prowadzenia akt postępowania karnego, stała jakaś idea wyższa. Szkoda, że tą ideą nie było przestrzeganie praw stron i wola zapewnienia im łatwego dostępu do zrozumiałych informacji w postaci ułożenia akt w sposób logiczny, ani nawet szacunek do czasu pracy prokuratorów, urzędników prokuratur, funkcjonariuszy innych organów prowadzących postępowania karne czy sądów, ale podporządkowanie programowi informatycznemu służącemu do digitalizacji akt.

Palestra: 11-12/2015

Jak nie zmieniać prawa albo o „nowym nowym” dowodzeniu przed sądem apelacyjnym

Antoni Bojańczyk

Zagadnieniu dowodzenia w postępowaniu apelacyjnym miał być poświęcony odcinek 26. cyklu „Pytanie o obronę”. W międzyczasie ukazał się jednak tekst Sędziego SN S. Zabłockiego na ten sam temat. Okazało się przy tym, że pisząc o tym samym, mamy całkowicie odmienne poglądy na sprawę dowodzenia w postępowaniu odwoławczym. Fundamentalnie nie zgadzam się z zaprezentowaną w tekście narracją postępowania dowodowego przed sądem ad quem w procesie karnym.

Palestra: 5-6/2013

Uwagi krytyczne do artykułu Arnolda Pandera pt. Wyliczenie wartości wierzytelności z tytułu pokrycia wkładu jednego z małżonków w spółce cywilnej ze środków należących do majątku wspólnego

Andrzej Koziołkiewicz

Autor artykułu Wyliczenie wartości wierzytelności z tytułu pokrycia wkładu jednego z małżonków w spółce cywilnej ze środków należących do majątku wspólnego („Palestra” 2012, nr 11–12, s. 124–127), Pan SSR Arnold Pander, zaprezentował słuszne stanowisko, że jeśli wkład wniesiony przez jednego z małżonków do spółki cywilnej pochodzi z majątku wspólnego małżonków, to do majątku wspólnego należy tylko wierzytelność z tytułu nakładu, którym pokryto ten wkład.

Palestra: 1-2/2011

W kwestii cywilnoprawnego charakteru środka karnego obowiązku naprawienia szkody

Marek Lubelski

D. Krzyżanowski w glosie do niezwykle ważnej dla praktyki uchwały Sądu Najwyższego III CZP 129/06 – dotyczącej obowiązku zwrotu przez ubezpieczyciela, na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, sprawcy wypadku komunikacyjnego, od którego zasądzono nawiązkę na podstawie art. 46 § 2 i art. 48 k.k., kwoty świadczonej pokrzywdzonemu, chociaż trafnie w obszernym wywodzie akcentuje cywilnoprawny charakter środka karnego obowiązku naprawienia szkody, równoprawnie i w uprawniony sposób obejmując polem swojej obserwacji także środek karny w postaci nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, formułuje ostatecznie, w moim przekonaniu, wnioski nieznajdujące dostatecznej podstawy w literze prawa, tym samym błędnie wywodzi w ostatecznym rozrachunku krytyczną ocenę rozstrzygnięcia glosowanej uchwały, wyrażającego się stanowiskiem, że nie zachodzi po stronie ubezpieczyciela obowiązek zwrotu nawiązki zapłaconej przez sprawcę pokrzywdzonemu.

Palestra: 1-2/2021

W sprawie obowiązku usuwania z rejestrów wpisu o zatartym skazaniu – uwagi polemiczne

Zygmunt Kukuła

Opublikowany w marcowym numerze „Palestry” z 2020 r. artykuł odnoszący się do obowiązku usunięcia z rejestrów wpisów o zatartym skazaniu, którego dotyczy niniejsza polemika, oceniony został jako oparty na błędnych przesłankach. W żaden sposób nie można uznać za słuszny postulatu, według którego równocześnie z zatarciem skazania na podstawie art. 106 k.k. istnieje prawny obowiązek usunięcia zapisów o popełnionym przestępstwie i osobie sprawcy w innych rejestrach, zwłaszcza tych, którymi administruje Policja. Wpis o osobie i popełnionym przez nią przestępstwie spełnia ważną, a w niektórych sytuacjach kluczową, rolę w prawidłowym wykonywaniu zarówno kary, jak i orzeczonych środków karnych. Podnosi się brak istnienia prawnych regulacji obligujących do takiego wykreślenia.

Palestra: 3-4/2013

Kilka uwag o Europejskim nakazie aresztowania - uwagi polemiczne w związku z artykułem Jakuba Żurka

Ariel Falkiewicz

Opublikowany w lipcowo-sierpniowym numerze „Palestry” artykuł J. Żurka pt. Europejski nakaz aresztowania jako przykład naruszenia wspólnej tradycji europejskiej zasługuje z pewnością na uwagę i skłania do refleksji. Pierwszą refleksją, która była spiritus movens niniejszego artykułu, było stwierdzenie przez autora niniejszego tekstu, że artykuł J. Żurka ukazał się o kilka lat za późno.

Palestra: 7-8/2014

W odpowiedzi na polemikę Ariela Falkiewicza

Jakub Żurek

Z dużym zainteresowaniem przeczytałem artykuł Ariela Falkiewicza. Autor odniósł się w nim krytycznie do wielu tez przedstawionych przeze mnie w publikacji dotyczącej europejskiego nakazu aresztowania (dalej: ENA). W niniejszym opracowaniu chciałbym ustosunkować się do niektórych z nich.

Palestra: 5-6/2014

Umyślność i nieumyślność w projekcie nowelizacji Kodeksu karnego (analiza wybranych uwag krytycznych)*

Mikołaj Małecki

Komisja Kodyfikacyjna Prawa Karnego zaproponowała nowelizację art. 9 k.k., w którego trzech paragrafach jest obecnie opisana strona podmiotowa czynu zabronionego. Przepis miałby otrzymać brzmienie: „Art. 9. § 1. Czyn zabroniony jest popełniony umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar wyczerpać znamiona przedmiotowe czynu zabronionego, to jest chce je wyczerpać albo przewidując taką możliwość, na to się godzi.