Autorka wykazuje w artykule, że szczepienia przeciwko COVID-19 finansowane przez rząd w ramach Narodowego Programu Szczepień nie są eksperymentem medycznym. Wyjaśnia, co oznacza warunkowe dopuszczenie do obrotu, jakie skutki prawne ma stosowanie szczepionek zgodnie z Charakterystyką Produktu Leczniczego i dlaczego faza czwarta badań klinicznych nie stanowi eksperymentu medycznego. Ponadto wskazuje brak związku między wprowadzeniem przepisów o obowiązkowym ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej podmiotu prowadzącego eksperyment medyczny a Narodowym Programem Szczepień.

Z aprobatą należy przyjąć najnowszą uchwałę składu 7 SSN z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, w której rozstrzygnięto, że oceny, czy postanowienie umowne jest niedozwolone (art. 385 § 1 k.c.), dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy. (...)

Pytanie prawne dotyczyło sytuacji, w której powództwo o wydanie nieruchomości przeciwko posiadaczowi samoistnemu wytoczył użytkownik wieczysty, a kilka lat później wszczęto postępowanie o stwierdzenie nieważności umowy o oddanie gruntu w wieczyste użytkowanie, które zakończyło się stwierdzeniem nieważności ex tunc. (...)

Sąd Apelacyjny wystąpił z pytaniem prawnym do SN, jaka jest podstawa prawna zadośćuczynienia za niesłuszne umieszczenie nieletniego w schronisku. Brak bowiem stosownej regulacji w ustawie z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich, art. 552 § 4 k.p.k. dotyczy zaś niesłusznego tymczasowego aresztowania lub zatrzymania.

W dniu 1 grudnia 2017 r., uchwałą w sprawie III CZP 65/17, SN rozstrzygnął, że członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, który objął tę funkcję już wtedy, gdy spółka była niewypłacalna, ponosi odpowiedzialność przewidzianą w art. 299 k.s.h. za długi spółki powstałe po objęciu przezeń funkcji, także wówczas, gdy zgłoszony przez niego wniosek o ogłoszenie upadłości spółki zostałby oddalony na tej podstawie, że majątek spółki nie wystarczyłby na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego lub wystarczyłby jedynie na zaspokojenie tych kosztów. W praktyce orzeczniczej doszło bowiem do rozbieżności.

Uchwałą składu 7 SSN z 25 sierpnia 2017 r., III CZP 11/17, przesądzono, że upływ terminu, na który zostało ustanowione prawo wieczystego użytkowania gruntu, nie powoduje wygaśnięcia prawa odrębnej własności lokalu znajdującego się w budynku posadowionym na tym gruncie. Rozstrzygnięcie należy uznać za słuszne.

Uchwałą składu 7 sędziów SN z 20 czerwca 2017 r., III CZP 114/16 (z wniosku Rzecznika Finansowego), SN rozstrzygnął, że przepis art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ma zastosowanie do szkód wyrządzonych przez psa wykorzystywanego przez rolnika użytkowo w gospodarstwie rolnym.

Teza uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 19 kwietnia 2017 r., III CZP 84/16, brzmi: „Korzystanie z nieruchomości przez posiadacza samoistnego, który oddał rzecz do używania najemcy, polega wyłącznie na pobieraniu pożytków cywilnych (art. 224 i 225 k.c.)”. Uchwała została podjęta na tle stanu faktycznego, w którym byłym właścicielom kamienicy w Warszawie zwrócono w naturze część budynku z lokalami zajętymi przez najemców. Po zwrocie właściciele wystąpili przeciw miastu stołecznemu Warszawa o zapłatę za bezumowne korzystanie z budynku za okres od daty wejścia w życie tzw. dekretu warszawskiego do unieważnienia decyzji dekretowej.

W dwóch uchwałach z 9 lutego 2017 r. (III CZP 98/16 i III CZP 113/16) Sąd Najwyższy przesądził, że dłużnik będący osobą fizyczną ponosi solidarną odpowiedzialność z przekształconą spółką na podstawie art. 58413 k.s.h., jeżeli wierzyciel wytoczy przeciwko niemu powództwo w okresie biegu terminu określonego w tym przepisie.