W dniu 10 stycznia 2015 r. w państwach członkowskich Unii Europejskiej rozpocznie się stosowanie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (wersja przekształcona) (Bruksela Ia; określane dalej jako „rozporządzenie nr 1215/2012”).

W dziedzinie uznawania i wykonywania zagranicznych orzeczeń arbitrażowych w Polsce podstawowe znaczenie mają postanowienia Konwencji o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych, sporządzonej w Nowym Jorku w dniu 10 czerwca 1958 r.

W rozporządzeniu (WE) nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z 12 grudnia 2006 r. ustanawiającym postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty zostało uregulowane autonomiczne europejskie postępowanie rozpoznawcze, prowadzące do wydania europejskiego nakazu zapłaty.

Wniesienie skargi o wznowienie postępowania wiąże się z koniecznością uiszczenia takiej opłaty, jaka w danej sprawie należna jest od pozwu, względnie wniosku wszczynającego postępowanie (art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, dalej: u.k.s.c.). W toku postępowania prowadzonego na podstawie skargi o wznowienie w grę wchodzi konieczność uiszczania ponadto innych należnych opłat, jak również ponoszenia wydatków (art. 2 ust. 1 i 2 u.k.s.c.). Niewątpliwie w tym postępowaniu stosuje się reguły dotyczące ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych.

Sytuacja, w której wydane zostały dwa lub więcej prawomocnych postanowień o stwierdzeniu nabycia spadku po tym samym spadkodawcy, należy do bardzo niepożądanych, podobnie jak to jest w każdym wypadku kolizji prawomocnych orzeczeń. W związku z tym powstaje pytanie o to, w jaki sposób można doprowadzić do tego, aby w obrocie prawnym było zachowane tylko jedno z dwóch lub większej liczby takich postanowień. Pytanie to powstaje z uwagi na szczególne uregulowanie dopuszczalności skargi o wznowienie postępowania w postępowaniu nieprocesowym.

Zgodnie z treścią art. 407 § 1 k.p.c. skargę o wznowienie postępowania wnosi się w terminie trzymiesięcznym; termin ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą wznowienia jest pozbawienie możności działania lub brak należytej reprezentacji – od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej organ lub przedstawiciel ustawowy. W postępowaniu cywilnym strona może być reprezentowana przez pełnomocnika procesowego. W rezultacie może wystąpić sytuacja, w której o podstawie wznowienia lub o wyroku dowiedzieć się mogą, niezależnie od siebie oraz w różnym czasie, sama strona, jak i pełnomocnik procesowy, który działał za nią w prawomocnie zakończonym postępowaniu. W świetle literalnego brzmienia art. 407 § 1 k.p.c. powstaje pytanie, czy w takim wypadku relewantne dla rozpoczęcia biegu określonego w tym przepisie terminu jest powzięcie wiadomości o podstawie wznowienia lub o wyroku przez stronę, czy też przez jej pełnomocnika procesowego, bądź też przez którykolwiek z tych podmiotów. Innymi słowy, chodzi o to, czy termin do wniesienia skargi o wznowienie postępowania biegnie od chwili, w której o podstawie wznowienia lub wyroku dowiedziała się sama strona, czy też od chwili, w której dowiedział się o tych okolicznościach jej pełnomocnik procesowy, czy też wreszcie od chwili, w której podstawa wznowienia lub istnienie wyroku doszły do wiadomości strony lub jej pełnomocnika procesowego w zależności od tego, u którego z tych podmiotów wiedza w tym zakresie pojawiła się wcześniej. Zagadnienie ma istotne znaczenie, gdyż pozostaje w związku z kwestią dochowania terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania, co jest warunkiem jej dopuszczalności, gdyż skarga wniesiona po terminie podlega odrzuceniu, co może nastąpić na posiedzeniu niejawnym (art. 410 § 1 k.p.c.).

Doręczenia adresatom pism sądowych i procesowych w postępowaniu cywilnym powinny być dokonywane we właściwym miejscu. Jedną z przesłanek przestrzegania tego istotnego założenia jest to, aby (aktualny) adres, pod który można dokonać doręczenia, znany był podmiotowi odpowiedzialnemu za dokonanie doręczenia, którym z reguły jest sąd (art. 131 § 1 k.p.c.).

Z treści art. 8 § 1 k.s.h. wynika, że spółka jawna ma odrębną od jej wspólników podmiotowość prawną i wyposażona jest w zdolność prawną, zdolność do czynności prawnych, zdolność sądową i zdolność procesową. Wprawdzie każdy wspólnik spółki jawnej odpowiada za zobowiązania spółki bez ograniczenia całym swoim majątkiem solidarnie z pozostałymi wspólnikami oraz ze spółką (art. 22 § 2 k.s.h.), jednak chodzi tu o odpowiedzialność subsydiarną, ponieważ wierzyciel może prowadzić egzekucję z majątku wspólnika jedynie w przypadku, gdy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna (art. 31 § 1 k.s.h.).

W art. 15 rozporządzenia nr 2201/2003 uregulowano instytucję transgranicznego przekazania sprawy z zakresu odpowiedzialności rodzicielskiej przez sąd jednego państwa członkowskiego sądowi innego państwa członkowskiego.