I. W rozporządzeniu (WE) nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z 12 grudnia 2006 r. ustanawiającym postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłatyDz.Urz. UE z 2006 r., L 399, s. 1 z późniejszą zmianą w Dz.Urz. UE z 2012 r., L 283, s. 1 i sprostowaniem w Dz.Urz. z 2007 r., L 70, s. 490. zostało uregulowane autonomiczne europejskie postępowanie rozpoznawcze, prowadzące do wydania europejskiego nakazu zapłaty. Z jednej strony w art. 20 rozporządzenia nr 1896/2006 ustanowiono na poziomie europejskim autonomiczny środek prawnyCo do takiej kwalifikacji tego środka prawnego por. K. Weitz, (w:) Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Postępowanie rozpoznawcze, red. T. Ereciński, t. 2, Warszawa 2012, art. 50520, uw. 1, s. 987; P. Grzegorczyk, Automatyczna wykonalność orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych w Unii Europejskiej – geneza, stan obecny i perspektywy, (w:) Europejskie prawo procesowe cywilne i kolizyjne, red. P. Grzegorczyk, K. Weitz, Warszawa 2012, s. 155, przypis 163; A. Harast, Postępowanie w sprawie Europejskiego Nakazu Zapłaty, Warszawa 2012, s. 318., który dłużnik może złożyć przeciwko europejskiemu nakazowi zapłaty po tym, jak upłynął termin do wniesienia sprzeciwu od tego nakazu. Środek skierowany przeciwko prawomocnemuW kwestii, czy europejskiemu nakazowi zapłaty po bezskutecznym upływie terminu do wniesienia sprzeciwu przysługują skutki prawomocności, por. m.in. U. P. Gruber, (w:) Europäisches Zivilprozess- und Kollisionsrecht. EuZPR/EuIPR. Bearbeitung 2010. EG-VollstrTitelVO. EG-MahnVO. EG-BagatellVO. EG-ZustellVO 2007. EG-BewVO. EG-InsVO, red. Th. Rauscher, München 2010, art. 18 EG-MahnVO, nb. 8–10, s. 352; G. E. Kodek, (w:) Kommentar zu den Zivilprozeßgesetzen, red. H. W. Fasching, A. Konecny, Wien 2010, t. 5, cz. 2, art. 18 EuMahnVO, nb. 15–19, s. 675–677. europejskiemu nakazowi zapłaty może być oparty na tym, że nakaz ten został doręczony pozwanemu bez potwierdzenia odbioruChodzi o doręczenie w jeden ze sposobów przewidzianych w art. 14 rozporządzenia nr 1896/2006. i doręczenie to (ściśle rzecz biorąc – powzięcie wiadomości o nakazie w jego wynikuO tym, że w ten sposób należy rozumieć nieprawidłowe sformułowanie art. 20 ust. 1 lit. a (ii), por. w doktrynie np. G. E. Kodek, (w:) Kommentar, art. 20 EG-MahnVO, nb. 11, s. 684–685.) nie nastąpiło w odpowiednim czasie, umożliwiającym mu przygotowanie się do obrony, bez winy z jego strony, lub na tym, że pozwany nie miał możliwości sprzeciwienia się roszczeniu z powodu siły wyższej lub  z powodu nadzwyczajnych okoliczności, które były przez niego niezawinione (art. 20 ust. 1 lit. a i b rozporządzenia nr 1896/2006)W tym zakresie omawiany środek funkcjonalnie zbliża się do wniosku o przywrócenie terminu, różniąc się jednak od niego nieco ujęciem podstaw, jak i tym, że prowadzi do obalenia (uchylenia) europejskiego nakazu zapłaty, podczas gdy przywrócenie terminu skutku w postaci uchylenia orzeczenia samo nie wywołuje, por. np. J. Kropholler, J. v. Hein, Europäisches Zivilprozessrecht. Kommentar zu EuGVVO, Lugano-Übereinkommen 2007, EuVTVO, EuMVVO und EuGFVO, Frankfurt am Main 2011, art. 20 EuMVVO, nb. 24, s. 1028. Por. też A. Harast, Postępowanie, s. 301–302., a także na tym, że wydanie europejskiego nakazu zapłaty było w sposób oczywisty błędne w świetle wymogów określonych w rozporządzeniu lub ze względu na inne wyjątkowe okoliczności (art. 20 ust. 2 rozporządzenia nr 1896/2006)W tym natomiast zakresie omawiany środek prawny funkcjonalnie zbliża się m.in. do instytucji wznowienia postępowania, choć jego znaczenie jest zdecydowanie szersze, zob. J. Kropholler, J. v. Hein, Europäisches, art. 20 EuMVVO, nb. 25, s. 1029. Por. też A. Harast, Postępowanie, s. 301–302.. Z drugiej strony według art. 26 rozporządzenia nr 1896/2006 wszelkie kwestie proceduralne, które nie są w nim uregulowane, podlegać mają prawu krajowemu państw członkowskich. W tym kontekście, biorąc pod uwagę potencjalny zakres zastosowania środka prawnego określonego w art. 20 rozporządzenia nr 1896/2006, a także zakres okoliczności mogących stanowić jego podstawę, powstaje pytanie, czy środek ten wyklucza dopuszczalność skargi o wznowienie postępowania przewidzianej w prawie krajowym państwa członkowskiego od prawomocnego europejskiego nakazu zapłaty, czy też skarga o wznowienie może być wniesiona od takiego nakazu obok przedmiotowego środka, na podstawach określonych w prawie krajowym.

II. W doktrynie polskiej przedmiotowe zagadnienie nie jest jednolicie rozstrzygane. Prezentowane bywa stanowisko, że środek prawny przewidziany w art. 20 rozporządzenia nr 1896/2006 nie ma charakteru wyłącznego, w związku z czym nie wyklucza dopuszczalności skierowania skargi o wznowienie postępowania przeciwko prawomocnemu europejskiemu nakazowi zapłatyTak w literaturze J. Pisuliński, Europejski nakaz zapłaty, EPS 2008, nr 1, s. 12–13; A. Laskowska, Europejskie postępowanie nakazowe, PPE 2010, nr 4, s. 116; M. Zalisko, Instrumenty prawne w obszarze współpracy sądowej w sprawach cywilnych i handlowych w Unii Europejskiej, Warszawa 2013, s. 292–294. Wydaje się, że tak należy również rozumieć wypowiedzi M. Manowskiej, (w:) Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, red. M. Manowska, t. 1, Warszawa 2011, art. 50520, uw. 1, s. 1219; taż, Europejskie postępowania w sprawach transgranicznych w systemie postępowań odrębnych w polskim procesie cywilnym, (w:) Aurea praxis, aurea theoria. Księga pamiątkowa ku czci profesora Tadeusza Erecińskiego, red. J. Gudowski, K. Weitz, Warszawa 2011, t. 1, s. 1208.. Stanowisko to jest opatrywane zastrzeżeniem, że skarga o wznowienie postępowania może być skierowana przeciwko prawomocnemu europejskiemu nakazowi zapłaty tylko na takich podstawach, które nie pokrywają się z podstawami środka prawnego ustanowionego w art. 20 rozporządzenia nr 1896/2006J. Pisuliński, Europejski, s. 12–13; A. Laskowska, Europejskie, s. 116; M. Zalisko, Instrumenty, s. 293–294; M. Manowska, (w:) Kodeks, art. 50520, uw. 1, s. 1219; taż, Europejskie, s. 1208..

W myśl przeciwnego zapatrywania środek prawny przewidziany w postanowieniu art. 20 rozporządzenia nr 1896/2006 ma charakter ekskluzywny i w całości wyłącza stosowanie przepisów prawa krajowego przewidujących skargę o wznowienie postępowaniaTak w doktrynie A. Harast, Postępowanie, s. 318; taż, (w:) Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, t. 1, red. A. Góra-Błaszczykowska, Warszawa 2013, art. 50520, nb. 25, s. 1300. Por też K. Weitz, (w:) System prawa procesowego cywilnego, red. T. Ereciński, t. III, Środki zaskarżenia, red. J. Gudowski, Warszawa 2013, cz. 2, s. 1151–1152. . Pogląd ten oparty jest na założeniu, że problem nadzwyczajnych środków  prawnych został uregulowany w całości w rozporządzeniu nr 1896/2006, w związku z czym nie ma możliwości stosowania w tym zakresie zgodnie z art. 26 rozporządzenia nr 1896/2006 postanowień prawa krajowego o tego rodzaju środkach. Oznacza to, że brak jest możliwości korzystania z instytucji wznowienia postępowania w przypadku sprawy rozpoznawanej w postępowaniu uregulowanym w ramach rozporządzenia nr 1896/2006A. Harast, Postępowanie, s. 318; taż, (w:) Kodeks, art. 50520, nb. 25, s. 1300..

III. Zagadnienie podejmowane jest także w doktrynie innych państw członkowskich w kontekście relacji pomiędzy środkiem prawnym przewidzianym w art. 20 rozporządzenia nr 1896/2006 a znanymi prawu krajowemu tychże państw środkami zaskarżenia, stanowiącymi odpowiednik polskiej skargi o wznowienie postępowania.

Jednolicie prezentowane jest zapatrywanie, że ponowne badanie europejskiego nakazu zapłaty w wyjątkowych przypadkach – zgodnie z art. 20 rozporządzenia nr 1896/2006 – stanowi wyczerpującą regulację, która w zakresie swojego zastosowania wyłącza odwoływanie się do środków prawnych określonych w prawie krajowym, służących podważaniu prawomocnych orzeczeńR. Freitag, Rechtsschutz des Schuldners gegen den Europäischen Zahlungsbefehl nach der EuMahnVO, IPRax 2007, nr 6, s. 514; A. Pernfuß, Die Effizienz des Europäischen Mahnverfahrens, Baden-Baden 2009, s. 335 i przypis 1608; J. Kropholler, J. v. Hein, Europäisches, art. 20 EuMVVO, nb. 23, s. 1028; U. P. Gruber, (w:) Europäisches, art. 20 EG-MahnVO, nb. 12, s. 358. . W szczególności doktryna niemiecka zgodnie opowiada się za stanowiskiem, że środek prawny określony w art. 20 rozporządzenia nr 1896/2006 wyklucza dopuszczalność wniesienia przeciwko europejskiemu nakazowi zapłaty przewidzianych w § 578 i n. niem. ZPO skargi nieważności i skargi restytucyjnejR. Freitag, Rechtsschutz, s. 514; A. Pernfuß, Die Effizienz, s. 335 i przypis 1608; J. Kropholler, J. v. Hein, Europäisches, art. 20 EuMVVO, nb. 25, s. 1029; U. P. Gruber, (w:) Europäisches, art. 20 EG-MahnVO, nb. 12, s. 358. Należy wskazać, że prawo niemieckie wyróżnia skargę nieważności (Nichtigkeitsklage), będącą odpowiednikiem polskiej skargi o wznowienie opartej na przyczynach nieważności, oraz skargę restytucyjną (Restitutionsklage), będącą z kolei odpowiednikiem polskiej skargi o wznowienie opartej na tzw. przyczynach restytucyjnych.. Zwraca się uwagę, że okoliczności mogące stanowić podstawy tych skarg mogą być podnoszone w ramach podstaw określonych w art. 20 ust. 1 lub 2 rozporządzenia nr 1896/2006R. Freitag, Rechtsschutz, s. 514; J. Kropholler, J. v. Hein, Europäisches, art. 20 EuMVVO, nb. 9, s. 1023.. Podobne założenie przyjmowane jest przez naukę austriacką w kontekście przewidzianych w § 529 i n. austr. ZPO skargi nieważności i skargi o wznowienie postępowaniaP. G. Mayr, Das europäische Mahnverfahren und Österreich, JBl 2008, nr 8, s. 516; W. H. Rechberger, (w:) W. H. Rechberger, D.-A. Simotta, Grundriss des österreichischen Zivilprozessrechts. Erkenntnisverfahren, Wien 2010, nb. 1295, s. 732; tenże, Das Europäische Mahnverfahren aus österreichischer Sicht, (w:) Europäisches Zivilverfahrensrecht in Österreich II, red. B. König, P. G. Mayr, Wien 2009, s. 43–44; G. E. Kodek, (w:) Kommentar, art. 20 EG-MahnVO, nb. 3–7, s. 682–683. Zob. także B. Tschütscher, M. Weber, Die Verordnung zur Einführung eines Europäischen Mahnverfahrens, ÖJZ 2007, nr 8, s. 313. Prawo austriackie wyróżnia skargę nieważności (Nichtigkeitsklage), będącą odpowiednikiem polskiej skargi o wznowienie opartej na przyczynach nieważności, oraz skargę o wznowienie (Wiederaufnahmsklage), będącą z kolei odpowiednikiem polskiej skargi o wznowienie opartej na tzw. przyczynach restytucyjnych.. Co więcej, założenie to znalazło w prawie austriackim wyraz w jednoznacznym unormowaniu ustawowym. Zgodnie z § 252 ust. 5 austr. ZPO nie można wnieść skargi nieważności oraz skargi o wznowienie od prawomocnego europejskiego nakazu zapłaty. Przyjmuje się, że podstawy skargi nieważności i skargi o wznowienie są w całości pochłonięte przez podstawy środka prawnego ustanowionego w art. 20  rozporządzenia nr 1896/2006. Szczególny nacisk kładzie się w tym zakresie na klauzulę innych wyjątkowych okoliczności jako podstawę kontroli prawomocnego europejskiego nakazu zapłaty, którą posługuje się przepis art. 20 ust. 2 in fine rozporządzenia nr 1896/2006Tak wprost W. H. Rechberger, (w:) W. H. Rechberger, D.-A. Simotta, Grundriss, nb. 1295, s. 732; tenże, Das Europäische, s. 44. .

IV. Za prawidłowe należy uznać zapatrywanie, zgodnie z którym środek prawny, o którym mowa w art. 20 rozporządzenia nr 1896/2006, wyklucza całkowicie dopuszczalność skargi o wznowienie postępowania przeciwko europejskiemu nakazowi zapłaty na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

W pierwszej kolejności decyduje o tym charakter przedmiotowego środka prawnego, a w drugiej zakres jego podstaw wynikający z postanowień art. 20 ust. 1 lit. a i b oraz art. 20 ust. 2 rozporządzenia nr 1896/2006. Należy przyjąć, że w zakresie zastosowania przepisu art. 20 rozporządzenia nr 1896/2006 przewidziany w nim środek prawny wyłącza zastosowanie krajowych środków prawnych, co rozciąga się bez wątpienia również na skargę o wznowienie postępowania według Kodeksu postępowania cywilnego. Nie sposób byłoby bowiem zgodzić się z tym, aby w grę wchodzić miała dopuszczalność konkurencji między środkiem prawnym określonym w art. 20 rozporządzenia nr 1896/2006 a krajowymi środkami prawnymi, w tym skargą o wznowienie postępowaniaTrafnie podnosi to U. P. Gruber, (w:) Europäisches, art. 20 EG-MahnVO, nb. 12, s. 358.. Pierwszeństwo należy przyznać środkowi prawnemu, który uregulowany został na poziomie unijnym, przed środkami prawnymi przewidzianymi w prawie krajowymU. P. Gruber, (w:) Europäisches, art. 20 EG-MahnVO, nb. 12, s. 358; J. Kropholler, J. v. Hein, Europäisches, art. 20 EuMVVO, nb. 25, s. 1029..

Gdy chodzi o podstawy środka prawnego przewidzianego w art. 20 rozporządzenia nr 1896/2006, to zostały one ukształtowane w taki sposób, że w zasadzie mogą one objąć także podstawy wznowienia postępowania określone w art. 401 k.p.c., art. 401¹ k.p.c. i art. 403 k.p.c., w jakimkolwiek zakresie mogłyby być one w ogóle aktualne w wypadku europejskiego nakazu zapłatyPor. K. Weitz, (w:) System, s. 1151–1152.. Ważną funkcję może z tego punktu widzenia rzeczywiście spełniać przede wszystkim przewidziana w treści art. 20 ust. 2 in fine rozporządzenia nr 1896/2006 klauzula „innych wyjątkowych okoliczności”Zob. w tym kontekście pkt 25 zd. 3 motywów rozporządzenia nr 1896/2006.. Jej ujęcie i sposób rozumienia przyjmowany w nauceA. Pernfuß, Die Effizienz, s. 327; J. Kropholler, J. v. Hein, Europäisches, art. 20 EuMVVO, nb. 9, s. 1022–1023; A. Harast, Postępowanie, s. 311. pozwala bowiem na stwierdzenie, że wyjątkowymi okolicznościami z reguły mogą być także takie okoliczności, które ustawodawca krajowy kwalifikuje do kategorii podstaw, mających w świetle prawa krajowego uzasadniać wznowienie postępowania. Nie dziwi w tym zakresie fakt, że gdy w nauce poszukuje się okoliczności, które mogą być uznane za „inne wyjątkowe okoliczności” w rozumieniu art. 20 ust. 2 in fine rozporządzenia nr 1896/2006, nierzadko sięga się do kategorii znanych w danym państwie członkowskim podstaw wznowieniaA. Pernfuß, Die Effizienz, s. 327; J. Kropholler, J. v. Hein, Europäisches, art. 20 EuMVVO, nb. 9, s. 1023. Por. także W. H. Rechberger, (w:) W. H. Rechberger, D.-A. Simotta, Grundriss, nb. 1295, s. 732; tenże, Das Europäische, s. 44.. Kwestia musi być jednak naturalnie rozstrzygana ad casum z uwagi na to, że pojęcie „inne wyjątkowe okoliczności” ma charakter autonomiczny.

Założenie, że art. 20 rozporządzenia nr 1896/2006 wyklucza dopuszczalność skargi o wznowienie postępowania przeciwko europejskiemu nakazowi zapłaty, a okoliczności, które mogłyby stanowić podstawy wznowienia postępowania, mogą być ewentualnie podnoszone w ramach podstaw środka prawnego określonego w tym przepisie, ma znaczenie w kontekście terminu do skorzystania z tego środkaPor. J. Pisuliński, Europejski, s. 12. . O ile bowiem w wypadku skargi o wznowienie w art. 407 k.p.c. i 408 k.p.c. przewidziane zostały odpowiednie terminy na jej wniesienie, o tyle w art. 20 ust. 1 rozporządzenia nr 1896/2006 prawodawca unijny ograniczył się do wymagania, aby dłużnik podjął działania, czyli złożył odpowiedni wniosek niezwłocznie, a w wypadku, którego dotyczy art. 20 ust. 2 rozporządzenia nr 1896/2006, nie przewidział ani tego rodzaju wymagania, ani jakiegokolwiek terminu na złożenie wniosku.

V. Innym zagadnieniem jest dopuszczalność korzystania w państwie członkowskim, w którym wydano europejski nakaz zapłaty, poza środkiem prawnym przewidzianym w treści art. 20 rozporządzenia nr 1896/2006, z takich środków prawnych ustanowionych w prawie krajowym, jak powództwo opozycyjne. W tej kwestii nauka przyjmuje, że w świetle art. 20 rozporządzenia nr 1896/2006 chodzi wyłącznie o takie okoliczności, które mają uzasadniać podważenie europejskiego nakazu zapłaty, a które powstały przed jego wydaniem, względnie doręczeniem dłużnikowiCo do wątpliwości, która z tych chwil ma być miarodajna, zob. G. E. Kodek, (w:) Kommentar, art. 20 EG-MahnVO, nb. 46, s. 695. . Przepis ten nie dotyczy natomiast zarzutów, które miały powstać po tej chwiliU. P. Gruber, (w:) Europäisches, art. 20 EG-MahnVO, nb. 13, s. 358 i nb. 59, s. 369., w związku z czym uznaje się, że nie ma żadnych przeszkód, aby dłużnik tymi zarzutami bronił się w państwie członkowskim pochodzenia za pomocą środka w postaci powództwa przeciwegzekucyjnegoU. P. Gruber, (w:) Europäisches, art. 20 EG-MahnVO, nb. 13, s. 358 i nb. 60, s. 369; J. Kropholler, J. v. Hein, Europäisches, art. 20 EuMVVO, nb. 27, s. 1029. Por. także G. E. Kodek, (w:) Kommentar, art. 20 EG-MahnVO, nb. 46, s. 695; N. Preuß, Erlass und Überprüfung des Europäischen Zahlungsbefehls, ZZP 2009, t. 122, nr 1, s. 20–22.. Pogląd ten należy uznać za uzasadniony i odnieść – w powyższych granicach – do powództwa opozycyjnego na podstawie art. 840 k.p.c.