„Adwokatura Polska pamięta... – to słowa uchwały Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Adwokatury z 6.03.2010 r. oddającej hołd wszystkim Ofiarom zbrodni katyńskiej. W roku 2000 Naczelna Rada Adwokacka przyznała pośmiertnie Adwokatom – Ofiarom Katynia Odznakę «Adwokatura Zasłużonym». Co najmniej 110 naszych Kolegów zostało zamordowanych podczas zbrodni katyńskiej w różnych miejscach kaźni. Niektórych z Nich podnosił z «dołów śmierci» jeden z adwokatów uczestniczący w pracach ekshumacyjnych w latach dziewięćdziesiątych. Te tragiczne śmierci pozostają w świadomości środowiska adwokackiego i stanowią istotny element tożsamości naszego zawodu.(...)

Prezentujemy Państwu wybrane biogramy adwokatów zamordowanych w Katyniu w 1940 r. Stanowią one fragment przygotowanej przez Adwokaturę wystawy, która ponownie, tym razem w 80. rocznicę zbrodni katyńskiej, miała stanąć w kwietniu 2020 r. na Trakcie Królewskim w Warszawie, by przypominać społeczeństwu o tamtych adwokatach – ofiarach Katynia, którzy stracili życie w sowieckiej niewoli za odwagę obrony niepodległości swojej Ojczyzny.

Pierwszy zeszyt „Palestry” z 1928 roku na stronie 43 zawiadamia czytelników, że na listę aplikantów adwokackich Wileńskiej Rady Adwokackiej wpisano Halinę Zasztowt-Sukiennicką, będącą aplikantką sądową przy Sądzie Okręgowym w Wilnie, zamieszkałą przy ul. Pańskiej nr 21 m. 1 w Wilnie. To niezwykle ciekawa postać wileńskiej palestry, jedna z pierwszych adwokatek, malarka, społecznik, kobieta aktywna na wielu polach, ogromnie zaangażowana w życie swojego środowiska i miasta, gorąca patriotka.

Mecenasa Lecha Sadowskiego poznałam w mojej pierwszej pracy zawodowej, gdzie był szefem Zespołu Obsługi Prawnej. Znakomity cywilista, znawca prawa handlowego, obrotu gospodarczego, administracyjnego, umów handlowych. Przeciwnik procesowy otwarty na kompromisowe kończenie sporów. Zyskiwał tym szacunek i uznanie stron i przełożonych.

Ignacy Jan Paderewski był artystą o ogromnych zasługach w odzyskaniu niepodległości przez Polskę. Urodzony na Podolu w 1860 r. w rodzinie kultywującej tradycje narodowe, polskie sprawy traktował przez całe życie jako najważniejsze. Niezwykle uzdolniony muzycznie, jako 12-latek został wysłany przez ojca-powstańca styczniowego do Warszawy, by kontynuować naukę kompozycji i gry na fortepianie.

19 listopada 1765 r. w Warszawie w nowo powołanym przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego teatrze warszawskim odbyła się premiera Natrętów, sztuki Józefa Bielawskiego. Nowa, stała scena narodowa była elementem reformy edukacji, obyczaju i życia kulturalnego upadającej Rzeczypospolitej. Powołano ją do propagowania idei oświecenia i polemiki z kulturą sarmacką. Takie cele wymagały nowego, rodzimego repertuaru. W ogłoszonym konkursie na sztukę nagrodę 200 dukatów otrzymał J. Bielawski za Natrętów, komedię będącą przeróbką z Moliera. Sponsorem sceny narodowej był król. W ciągu 2 sezonów wystawiono 12 innych utworów. Wśród autorów pierwszego repertuaru był jezuita Franciszek Bohomolec. Pierwsza jego sztuka, Małżeństwo z kalendarza, cieszyła się dużym powodzeniem. Bohomolec i Adam K. Czartoryski byli twórcami komedii o charakterze obyczajowym. Wystawiane sztuki przeciwstawiały sobie dwa pokolenia – jedni to starzy, zacofani sarmaci w kontuszach, żyjący w izolacji od świata, drudzy młodzi we francuskich strojach, głoszący postępowe idee oświecenia. Repertuar teatru stanisławowskiego to również przekłady i adap­tacje sławnych utworów. Ceniono ich aktualność i komizm przyciągający publiczność. Król doceniał wiersz, styl, język. Faworyzował autorów o wyższych aspiracjach, jak Kazimierz Sapieha, Stanisław Trembecki, Józef Wybicki. Do arcydzieł polskiej komedii weszły pisane dla teatru utwory, jak Franciszka Zabłockiego Fircyk w zalotach (niestety na premierze w 1781 r. nie znalazł akceptacji widzów i nie przyniósł dochodu), Józefa Wybickiego Szlachcic mieszczaninem czy Juliana Ursyna Niemcewicza Powrót posła, będący pierwszą polską komedią polityczną. Do 1794 r. zagrano ponad 190 nowych sztuk.