Zainstaluj aplikację Palestra na swoim urządzeniu
Artykuły
7-8/2014Poszerzenie możliwości konsensualnego rozstrzygania sporów prawnokarnych stało się faktem. W ustawie z 27 września 2013 r. nie tylko rozszerzono zakres stosowania dotychczas obowiązujących uregulowań tego typu, lecz ponadto ustanowiono nowe rozwiązania prawne w tej materii.
Artykuły
5/2021W ostatnich latach ustawodawca nader często „reformuje” Kodeks postępowania karnego oraz inne ustawy karne. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że znaczna część nowych regulacji prawnych stoi w sprzeczności z Konstytucją, prawem europejskim czy w końcu z ratio legis zmienianych instytucji prawnych. W rezultacie, w imię bliżej nieokreślonej „dobrej zmiany” wymiaru sprawiedliwości, system procesu karnego powoli, aczkolwiek w sposób stały, zaczyna podlegać swoistej korozji prawnej. Kolejnym krokiem w tym zakresie wydaje się być projekt, który trafił do prac parlamentarnych w styczniu 2021 r. jako autopoprawka o nr. druku 867A, obecnie od 21.05.2020 r. oczekuje na podpis Prezydenta RP. Główne zainteresowanie tym projektem w omawianym artykule odnosi się do instytucji poręczenia majątkowego, o której mowa w art. 266 Kodeksu postępowania karnego. Projektodawca wyszedł z założenia, że oskarżony lub inna osoba, która nie będzie dysponowała własnymi stosownymi środkami majątkowymi na złożenie poręczenia majątkowego, nie będzie mogła skorzystać z pomocy innych osób, które mogłyby przekazać stosowne środki na ten cel. Sąd lub prokurator będą mogli jednocześnie uzależnić przyjęcie poręczenia majątkowego od wykazania przez osobę składającą poręczenie źródła pochodzenia tego przedmiotu. Dość wskazać, że w przypadku gdy osoby te zorganizują lub przeprowadzą taką zbiórkę, będą podlegały odpowiedzialności karnej, za co grozi kara aresztu albo grzywny. Poniższe opracowanie zawiera krytyczne stanowisko wobec tej zaskakującej propozycji zmian, które zdaniem autora nie są zgodne z istotą instytucji poręczenia majątkowego w procesie karnym.
Artykuły
1-2/2023W artykule autor poddał analizie tematykę obawy matactwa procesowego określoną w przepisie art. 258 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania karnego stanowiącą przesłankę stosowania tymczasowego aresztowania. Ma ona miejsce, gdy istnieje uzasadniona obawa, że oskarżony będzie nakłaniał do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo w sposób bezprawny utrudniał postępowanie karne. Obawa matactwa procesowego musi być realna, konkretna i uzasadniona faktami, nie może być natomiast ogólna i pozostająca w sferze domniemań, wynikających jedynie z faktu, że oskarżony nie przyznał się do winy, przez co podejmować będzie działania utrudniające prawidłowy przebieg postępowania.
Artykuły
3/2019Artykuł dotyczy problematyki prawa do obrony adwokata w postępowaniu karnym i w postępowaniu dyscyplinarnym w kontekście ujawnienia tajemnicy adwokackiej. Tajemnica adwokacka jest niewątpliwie wartością pierwszorzędną i podstawową z punktu widzenia funkcjonowania zawodu adwokata jako zawodu zaufania publicznego. Niejednokrotnie jednak ciążący na adwokacie obowiązek zachowania w tajemnicy wszystkiego, czego dowiedział się, udzielając pomocy prawnej, pozostaje trudny do pogodzenia z realizacją przez adwokata prawa do obrony w postępowaniu karnym i dyscyplinarnym. Starając się odpowiednio naświetlić analizowany problem, zwłaszcza w kontekście nakazów i zakazów płynących z zasad deontologii zawodowej, autorzy podejmują również próbę rozwiązania wskazanej kwestii i proponują wprowadzenie nowych, klarownych rozwiązań w tym zakresie nie tylko dla odpowiedniego urealnienia realizacji przez adwokata przysługującego mu prawa do obrony, ale i zapewnienia efektywniejszej ochrony tajemnicy adwokackiej.
Artykuły
7-8/2020Przedmiotem niniejszego artykułu jest zagadnienie dopuszczalności kumulacji ról oskarżyciela posiłkowego, interwenienta oraz podmiotu pociągniętego do odpowiedzialności posiłkowej, przez jeden podmiot, w sytuacji realnego zbiegu przestępstw karnych i karnych skarbowych. Artykuł poddaje ocenie możliwość wniesienia kasacji przez taki podmiot oraz kierunki ich zaskarżania. Wskazuje też na możliwość pełnienia specyficznej roli przez oskarżonego, który chociaż nie ma uprawnień do wystąpienia jako inna strona procesu, to w określonej konfiguracji może być podmiotem faktycznie reprezentującym wszystkie trzy powyższe strony procesowe.
Artykuły
3-4/2013Nowelizacja przepisów Kodeksu postępowania karnego dokonana ustawą z dnia 20 lipca 2000 r. (Dz.U. nr 62, poz. 717) radykalnie ograniczyła przedmiotowy zakres dopuszczalności wnoszenia kasacji przez strony. W jej wyniku podstawy kasacyjne określane przez dawny art. 523 k.p.k. (aktualny art. 523 § 1 k.p.k.), tj. uchybienia wymienione w art. 439 k.p.k. lub inne rażące naruszenie prawa.
Artykuły
11/2018Problematyka porozumiewania się oskarżonego tymczasowo aresztowanego z obrońcą była już niejednokrotnie przedmiotem publikacji z zakresu procesu karnego. W niemałym stopniu przyczynił się do tego fakt, że normujący tę kwestię art. 73 Kodeksu postępowania karnego ulegał rozmaitym zmianom nowelizacyjnym. Z kolei owe zmiany w istotnym stopniu wymusiło orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego. Niniejszy artykuł należy potraktować jako kolejny głos w dyskusji nad pożądanym kształtem unormowania art. 73 k.p.k., zwłaszcza że aktualna regulacja zawarta w tym przepisie nadal wzbudza określone zastrzeżenia.
Artykuły
9/2016Artykuł koncentruje się na temacie kosztów postępowania karnego i ich ustaleniu. Ponadto odnosi się do możliwości zastosowania kosztów wobec oskarżonego, w przypadku, gdy wyrok skazujący nie obejmuje wszystkich stawianych w akcie oskarżenia zarzutów. Ponadto artykuł opisuje wpływ zmian zarzutów, częściowego uniewinnienia i bezprawności kosztów poniesionych na te decyzje. Autor przedstawia propozycję zmiany zasad przyznawania kosztów.
Artykuły
11/2024Artykuł jest omówieniem wybranych zagadnień związanych z zabezpieczeniem majątkowym, dokonanym z perspektywy wybranego sposobu realizacji analizowanego środka przymusu, to jest obciążenia nieruchomości, stanowiącej własność podejrzanego, hipoteką przymusową. Głównym celem artykułu była próba wskazania, w sposób kompleksowy, przesłanek stosowania tej instytucji oraz dokonano analizy mogących się pojawić w praktyce problemów wynikających ze zróżnicowanego ukształtowania ustroju właścicielskiego nieruchomości, stanowiącej w praktyce zasadniczo główny przedmiot zabezpieczenia majątkowego oraz finalnie wpływu tych dysfunkcji procesowych na skuteczną realizację postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym.
Glosy
1-2/2021W glosowanym orzeczeniu Sąd Najwyższy stwierdził, że nie jest możliwe ustanowienie drugiego i trzeciego obrońcy w trybie art. 83 § 1 zd. 2 k.p.k., a zatem przez inną osobę niż sam oskarżony pozbawiony wolności. Formułując ten niezwykle istotny w praktyce wymiaru sprawiedliwości (i – dodajmy od razu – nietrafny) pogląd, SN uchylił się niestety od jego szerszego uzasadnienia. Glosa stanowi zatem próbę polemiki z tezą postanowienia, rozbudowaną o analizę argumentacji, którą odczytać można niestety jedynie z kontekstu rozważań Sądu Najwyższego. Autor – odwołując się do argumentów o charakterze językowym, systemowym i funkcjonalnym – wywodzi, że przyjęta przez SN wykładnia jest nietrafna, norma wynikająca z art. 83 § 1 zdanie drugie k.p.k. pozwala zaś na tymczasowe ustanowienie również drugiego i trzeciego obrońcy przez osobę inną niż oskarżony.
Informacja o plikach cookies
W ramach Strony stosujemy pliki cookies. Korzystanie ze Strony bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza zgodę na ich zapis lub wykorzystanie. Możecie Państwo dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies w przeglądarce internetowej w każdym czasie. Więcej szczegółów w "Polityce Prywatności".
Uwaga
W celu skorzystania z serwisu prosimy o zainstalowanie i skorzystanie z najnowszej wersji którejś z przeglądarek dostepnych tutaj: https://updatemybrowser.org/