Wkrótce wejdzie w życie ustawa o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw. Ustawa modyfikuje między innymi uregulowanie sędziowskiego wymiaru kary. Zmiana jest niestety cofnięciem do XIX w. polskiego prawa karnego przez wprowadzenie wykazów okoliczności łagodzących i obciążających w dodanych paragrafach artykułu 53 Kodeksu karnego. Umieszczenie w nim celów kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także celów zapobiegawczych, które ma ona (kara) osiągnąć w stosunku do skazanego, to cofnięcie polskiego prawa karnego do epoki realnego socjalizmu.

Źle sformułowany przepis artykułu 191 § 1 Kodeksu karnego o przemocy nie obejmuje przemocy pośredniej i tym samym pozbawił prawnokarnej ochrony najemców lokali mieszkalnych przed działaniami kamieniczników, usiłujących przemocą, najczęściej przemocą pośrednią, skierowaną ku przedmiotom lub ku dostępowi do mediów (np. wody, prądu, gazu, ogrzewania i kanalizacji) uniemożliwić korzystanie z mieszkania. Czy kolejna nowelizacja Kodeksu karnego jest krokiem w dobrym kierunku? Czy przemoc pośrednia w polskim Kodeksie karnym ponownie stanie się przestępstwem?

Pisząc o odbudowie państwowości polskiej, której setną rocznicę czcimy w bieżącym roku, trzeba pamiętać o jej trzech składnikach: ludności, władzy i terytorium. Uwzględnienie tej trójcy implikuje ramy czasowe odradzania się Państwa Polskiego po 123 latach niewoli.

Udzielił mi całkiem niedawno pewien młody człowiek, tak młody, że w wieku moich córek, na jednym z portali społecznościowych reprymendy, kiedy to wyraziłem zachwyt wobec decyzji papieża Franciszka o zmianie fragmentu Katechizmu Kościoła Katolickiego na temat kary śmierci. (...)

Kodeks cywilny, przejmując niemal w całości zasady spadkobrania określone w prawie spadkowym z 1946 r., utrzymał zasady tzw. polskiego, socjalistycznego prawa spadkowego. (...)

Nie jestem perfekcyjnym praktykiem. Niekiedy zbytnio nie przykładam się do poszerzania wiedzy prawniczej. Popełniam drobne grzeszki, głównie przez zaniechanie. Ostatnio popełnianym grzechem jest nieanalizowanie zdigitalizowanych treści dzienników ustaw odnośnie do zmian w kodeksach, a poleganie na nowo wydanych zbiorach kodeksów – czerwonym – karnym, zielonym – cywilnym itd. Przeglądanie treści nowych nabytków raczej nie wprowadza mnie w stan szczególnego zdziwienia czy też zdenerwowania.

Francja, zwana pierwszą córą Kościoła, wytrwale kroczy drogą zetatyzowanego bezbożnictwa. Początkiem tej drogi była pacyfikacja Wandei. Po drodze było kilka kamieni milowych, jak choćby ustawa z 9 grudnia 1905 r. w sprawie rozdziału Kościołów od państwa, czy też zapadłe na podstawie jej przepisów orzeczenie z dnia 9 listopada 2016 r. zakazujące wystawiania szopek bożonarodzeniowych w miejscach publicznych. Najnowszym etapem tej drogi jest orzeczenie w sprawie usunięcia krzyża wznoszącego się ponad pomnikiem św. Jana Pawła II w Ploërmel.

Teza glosowanej uchwały brzmi: Zawarty w art. 115 § 11 k.k. zwrot „osoba pozostająca we wspólnym pożyciu” określa osobę, która pozostaje z inną osobą w takiej relacji faktycznej, w której pomiędzy nimi istnieją jednocześnie więzi duchowe (emocjonalne), fizyczne oraz gospodarcze (wspólne gospodarstwo domowe). Ustalenie istnienia takiej relacji, tj. „pozostawania we wspólnym pożyciu”, jest możliwe także wtedy, gdy brak określonego rodzaju więzi jest obiektywnie usprawiedliwiony. Odmienność płci osób pozostających w takiej relacji nie jest warunkiem uznania ich za pozostające we wspólnym pożyciu w rozumieniu art. 115 § 11 k.k.