W postanowieniu z 15 kwietnia 2011 r. Sąd Najwyższy uznał, że osobie, która utraciła własność rzeczy wskutek jej zasiedzenia przez posiadacza, nie przysługuje wobec posiadacza roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy bez tytułu prawnego w okresie poprzedzającym dzień zasiedzenia. W ramach przytoczonej przez Sąd argumentacji kluczowe znaczenie miało stwierdzenie, że roszczeń uzupełniających (a przynajmniej roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy) nie można dochodzić przed wytoczeniem powództwa windykacyjnego.

W uchwale składu siedmiu sędziów z 13 marca 2012 r. Sąd Najwyższy orzekł, że: „Uzasadnione i konieczne koszty pomocy świadczonej przez osobę mającą niezbędne kwalifikacje zawodowe, poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym prowadzonym przez ubezpieczyciela, mogą w okolicznościach konkretnej sprawy stanowić szkodę majątkową podlegającą naprawieniu w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych”.

W uchwale składu siedmiu sędziów z 17 listopada 2011 r. Sąd Najwyższy orzekł, że: „Odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej”.

Pod rządem ustawy z 30 sierpnia 1990 r. o zakładach opieki zdrowotnej (dalej: u.z.o.z.) w orzecznictwie Sądu Najwyższego ukształtował się pogląd – różnie przyjęty w piśmiennictwie – że podmioty zakładające samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej (dalej także: s.p.z.o.z.) mogą odpowiadać za szkodę wynikającą z zaniechania działań, które stosownie do art. 60 u.z.o.z. powinny podjąć ich organy w sytuacji, w której zakład nie może we własnym zakresie pokryć ujemnego wyniku finansowego.

Uchwałą pełnego składu Izby Cywilnej z 31 marca 2011 r. Sąd Najwyższy rozstrzygnął, że: „Do roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej ostateczną decyzją administracyjną wydaną przed dniem 1 września 2004 r., której nieważność lub wydanie z naruszeniem art. 156 § 1 k.p.a. stwierdzono po tym dniu, ma zastosowanie art. 160 § 1, 2, 3 i 6 k.p.a.”.

W doktrynie i orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że umowa, która została zawarta bez zachowania obligatoryjnej procedury przetargowej, jest sprzeczna z prawem i nieważna (art. 58 k.c.), co niekiedy uzasadnia się dodatkowo stwierdzeniem, iż jest to równoznaczne z zawarciem umowy z nieuprawnionym podmiotem (wadliwość treści umowy), albo ze wskazaniem, że przepisy przewidujące obligatoryjny przetarg implikują zakaz zawarcia umowy bez przeprowadzenia tej procedury.

Inwestycje przemysłowe i infrastrukturalne emitują zwykle do otoczenia różne substancje lub energie (określane w prawie ochrony środowiska jako emisje) i w ten sposób mogą negatywnie oddziaływać na środowisko i szeroko rozumiane nieruchomości „sąsiednie”, zagrażając częstokroć interesom majątkowym lub niemajątkowym ich właścicieli. Jednym z podstawowych zagrożeń w sferze majątkowej jest zmniejszenie na skutek emisji (np. hałasu) wartości owych nieruchomości „sąsiednich”, co – stosownie do utrwalającego się w judykaturze poglądu – stanowić może szkodę niezależnie od tego, czy dochodzi do rozporządzenia tymi nieruchomościami.