Artykuł skupia się na bezprawnym wszczęciu postępowania egzekucyjnego. W polskich realiach prawnych takie bezprawne wszczęcie postępowania może mieć miejsce w sytuacji, gdy pomimo zaspokojenia swojego roszczenia wierzyciel składa do komornika wniosek inicjujący postępowanie egzekucyjne. Zaspokojenie roszczenia nie zawsze wiąże się jednak z osobistym działaniem dłużnika, ale może być także powiązane z działaniem osób trzecich (np. gdy współdłużnik solidarny spełnia zobowiązanie solidarne). Takie działanie wierzyciela nie tylko powoduje odpowiedzialność wierzyciela o charakterze cywilnoprawnym, ale powinno być postrzegane jako przestępstwo. Jest to nietypowy przykład tzw. oszustwa sądowego. Ofiarą podstępu wierzyciela nie jest jednak dłużnik (którego majątek może być zagrożony), lecz komornik prowadzący postępowanie egzekucyjne. Wniosek o wszczęcie egzekucji powinien być postrzegany bowiem jako zapewnienie wierzyciela, że jego roszczenia nie zostały do tej pory zaspokojone.

Po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej w roku 2004 pojawiło się wiele nowych kwestii związanych ze swobodnym przepływem osób, usług i przedsiębiorczości. W tym kontekście jednym z bardziej kontrowersyjnych tematów jest transgraniczne pośrednictwo aborcyjne. Nie ulega wątpliwości, że działalność medyczna mieści się (także w zakresie przerywania ciąży) w pojęciu usług w rozumieniu Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Oznacza to, że podmiot świadczący tego typu usługi korzysta ze swobód traktatowych. W tym kontekście pojawia się pytanie, czy członkowie Unii Europejskiej mogą ograniczać działalność polegającą na pośrednictwie aborcyjnym. Taka działalność może być wszak uznana w Polsce za nielegalną z uwagi na dość restrykcyjne prawo dotyczące przerywania ciąży. Autor koncentruje się na analizie przypadków, w których usługa taka prowadzi do przeprowadzenia zabiegu w sytuacjach niedopuszczalnych przez polską ustawę o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży.

W praktyce organów ścigania oraz wymiaru sprawiedliwości nierzadko dochodzi do sytuacji, w których jeden ze współwłaścicieli rzeczy dokonuje jej uszkodzenia, zniszczenia albo czyni ją niezdatną do użytku. Najczęściej związane jest to z konfliktem na tle osobistym między współwłaścicielami. Konflikty te mogą prowadzić do sytuacji, w których przedmiot współwłasności zostanie uszkodzony lub nawet zniszczony przez jednego ze współwłaścicieli. Polskie prawo karne nie precyzuje, czy przedmiot współwłasności należy traktować w taki sam sposób jak rzecz cudzą. Przekraczanie uprawnień współwłaścicielskich ponad przeciętną miarę powinno spotkać się z represją karną. Wizja ewentualnej odpowiedzialności karnej powinna działać odstraszająco na potencjalnych sprawców.

Niniejsza praca naukowa skupiona jest na roszczeniach właścicieli przeciwko osobom, które przebywają w ich lokal bez umowy. Problem jest bardzo powszechny w polskiej praktyce sądowej. Autorzy starają się zaprezentować aktualne stanowisko sądów i doktryny na omawiany problem, które nie jest spójne. Głównym źródłem problemy jest trudność rozróżnienia statusu prawnego osób przebywających bezprawnie (bez umowy) i osób, które nadal przebywają w lokalach po wygaśnięciu umowy