Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w składzie Wielkiej Izby wydał 19.11.2019 r. wyrok w połączonych sprawach C-585/18, C-624/18 i C-625/18. Po wydaniu tego wyroku na nowo rozbrzmiało pytanie dotyczące miejsca, jakie w owym multicentrycznym (nie nowym przecież) porządku prawnym znajduje Konstytucja RP wraz z fundamentalnymi zasadami jej nadrzędności (art. 8 ust. 1 Konstytucji) i suwerenności Państwa Polskiego (art. 4 Konstytucji). Niniejszy artykuł ma za zadanie nie tyle zmierzyć się z odpowiedzią na powyższe pytanie, ile wykazać, czy prowadzenie tego typu analiz w kontekście treści wyroku TSUE było i jest w jakimkolwiek stopniu zasadne.

Artykuł ocenia dopuszczalność potwierdzania aktów prawnych dokonanych wbrew sposobowi reprezentacji osoby prawnej. Chociaż problem ten był często omawiany w doktrynie i w orzecznictwie, nie wyciągnięto jeszcze ostatecznych wniosków. Oczywiste jest jednak, że tradycyjna opinia, która wyklucza dopuszczalność stosowania zasad dotyczących pełnomocnictwa przez analogię ze względu na tzw. „Teorię organów osób prawnych”, jest stopniowo zastępowana odmiennym poglądem. Artykuł analizuje praktyczne konsekwencje zastosowania norm dotyczących pełnomocnictwa do reprezentacji osób prawnych. Wniosek jest taki, że nowe podejście może prowadzić do niedopuszczalnych wyników w świetle ogólnych zasad prawa dotyczących osób prawnych, a zatem wymagałoby ulepszeń legislacyjnych o charakterze ogólnosystemowym.

Przedmiotem radości i satysfakcji świata prawniczego winien być fakt coraz to częstszej publikacji ksiąg pamiątkowych poświęconych wybitnym postaciom naszego środowiska. Przybliżenie w nich sylwetek jubilatów, a także wiedzy o ich życiu oraz łączonych zazwyczaj karierach zawodowych i naukowych, mogą być przedmiotem refleksji i źródłem inspiracji każdego z nas.

Teza glosowanego wyroku brzmi: Pozew o odszkodowanie przerywa bieg przedawnienia także dla kwoty, o jaką poszkodowany podwyższył swe żądanie w trakcie procesu wskutek ustaleń sądu dotyczących wysokości szkody.

Teza glosowanego wyroku brzmi: Do umowy zawartej przez zarząd spółdzielni bez wymaganej do jej ważności uchwały walnego zgromadzenia lub rady nadzorczej ma zastosowanie w drodze analogii art. 103 § 1 i 2 k.c.