Teza glosowanego postanowienia: Zważywszy na charakter przepisu art. 496 § 3 k.p.k. i regułę wykładni prawa exceptiones non sunt extendendae, nie sposób uznać, że ten przepis odnosi swoje konsekwencje nie tylko do rozprawy głównej, ale i do odwoławczej. Stawiennictwo stron i ich pełnomocników na rozprawie odwoławczej jest regulowane wprost przez przepis art. 450 § 2 i § 3 k.p.k.

Artykuł przedstawia nowelizacje Kodeksu postępowania karnego w zakresie zabezpieczenia majątkowego, dokonaną ustawami z dnia 27 września 2013 r., 20 lutego 2015 r. oraz 11 marca 2016 r. Artykuł koncentruje się na zmianach, dotyczących w szczególności zakresu przedmiotowego zabezpieczenia majątkowego, uchylenia zabezpieczenia majątkowego, wymogów formalnych postanowienia, a także jego zaskarżalności.

Teza glosowanego wyroku brzmi: W sytuacji nagłej choroby pełnomocnika substytucyjnego oczekiwanie ze strony sądu, że wyznaczony zostanie inny, kolejny substytut, jest nie tylko nieracjonalne i sprzeczne z obowiązującymi przepisami ustawy z 1982 r. – Prawo o adwokaturze, ale przede wszystkim wprost narusza prawo do obrony skazanego (zwłaszcza pozbawionego wolności).

Ustanie poręczenia majątkowego to zakończenie stanu wywołanego złożeniem określonych wartości majątkowych (od tej chwili osoba, która złożyła poręczenie, nie ponosi już odpowiedzialności za zachowania oskarżonego).

Termin (łac. terminus) to granica, kres. Jest to wyznaczony czas, w którym jakaś czynność powinna być zrealizowana. W warunkach Kodeksu postępowania karnego w zakresie odnoszącym się do zażalenia termin oznacza czas zakreślony do sporządzenia i złożenia do właściwego organu tego środka odwoławczego.