W ybór tematu mojego artykułu był podyktowany chęcią dotknięcia problematyki z rzadka podejmowanej przez doktrynę prawa bankowego i w konsekwencji nierozpoznanej w dorobku literatury prawniczej. Wybór ten uzasadniony był rosnącym praktycznym znaczeniem zagadnienia postępowania egzekucyjnego z wierzytelności znajdującej się na bankowym rachunku wspólnym dla osób fizycznych.

Egzekucja z rachunków bankowych normowana jest przez art. 889–894 Kodeksu postępowania cywilnego (dalej: k.p.c. Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego, Dz.U. nr 43, poz. 296 z późn. zm). W dobie rozwiniętej gospodarki rynkowej można sformułować założenie, że egzekucja z rachunków bankowych jest wraz z egzekucją z wynagrodzenia za pracę podstawowym sposobem egzekucjiM. Wierzbowski, M. Szubiakowski, A. Wiktorowska, Postępowanie administracyjne – ogólne, podatkowe, egzekucyjne i przed sądami administracyjnymi, Warszawa: C. H. Beck 2011, s. 353–354.

Na mocy obowiązujących przepisów k.p.c. egzekucja z rachunku bankowego to egzekucja z wierzytelności, jaką dłużnik posiada wobec banku w związku z zawarciem umowy rachunku bankowegoEgzekucja z rachunku bankowego, http://kraj24.pl/prawo/4624__egzekucja_z_rachunku_bankowego.html (dostęp: 20 lipca 2013 r., godz. 19.10).. Taka wierzytelność jest zgodnie z art. 889 § 1 pkt 1 k.p.c. zajmowana przez komornika.

Po stronie dwóch składników zobowiązania, tj. długu i wierzytelności, może występować więcej niż jeden podmiot. Tego rodzaju sytuacja ma miejsce na skutek zdarzeń: począwszy od umowy cywilnej, po zdarzenia późniejsze, np. dziedziczenie w trakcie trwania zobowiązania. Sytuacje te przyjęto nazywać w Kodeksie cywilnym (dalej: k.c. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, Dz.U. nr 16, poz. 93 z późn. zm.) zobowiązaniami solidarnymi, które występują w jednej z dwóch form podstawowych:

• solidarności dłużników (biernej) – na podstawie art. 366 k.c.
• solidarności wierzycieli (czynnej) – uregulowanej w art. 367 k.c. W. Pyzioł, Wspólny rachunek bankowy, „Prawo Bankowe” 1995, nr 3, s. 22; zob. także: L. Mazur, Umowa rachunku bankowego, „Edukacja Prawnicza” 2009, nr 5 (107), s. 113

Egzekucję wszczyna się na podstawie tytułu wykonawczego E. Bojanowski, Z. Cieślak, J. Lang, Postępowanie administracyjne i postępowanie przed sądami administracyjnymi, Warszawa: LexisNexis 2004, s. 176–177., którym jest tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klauzulę wykonalności. Według A. Marciniaka A. Marciniak, Podstawa egzekucji sądowej (tytuł wykonawczy), Łódź: HELION 1991, s. 8–9, zob. także: M. Mrówczyński, Wyjawienie majątku w postępowaniu egzekucyjnym, Sopot: Currenda 2001, s. 39; SN w postanowieniu z 23 stycznia 1996 r., II CRN 194/95, PS 1997, nr 3, s. 133. znaczenie tytułu wykonawczego jako podstawy egzekucji polega na wytyczeniu przez ten tytuł  przedmiotowych i podmiotowych granic, w jakich egzekucja może nastąpić. Tytuł określa przede wszystkim treść i zakres świadczenia mogącego być przedmiotem egzekucji oraz osoby, na rzecz których i przeciwko którym egzekucja może być prowadzona. Biorąc pod uwagę wymieniony powyżej pogląd, można stwierdzić, że w przypadku rachunków wspólnych, pomimo faktu, że tytuł jest wystawiony na jednego z posiadaczy, blokowane są przez bank wszystkie środki znajdujące się na rachunku wspólnym P. Bodył-Szymała, Ryzyko prawne w działalności banków, Poznań: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Bankowej 2006, s. 178–179..

Jeśli chodzi o sposób zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego, rozstrzygnięcia wymaga kwestia kontroli przez bank zasadności dokonywanego zajęcia A. Marciniak, Podstawa egzekucji sądowej, s. 8–9.. Powstaje w następstwie tego pytanie, czy bank przed zajęciem wierzytelności dłużnika (a swojego klienta) może dokonać kontroli czynności komornika? Nauka prawaS. Dalka, J. Świeczkowski, Pozyskiwanie informacji dotyczących majątku dłużnika – prawo czy obowiązek komornika?, „Przegląd Prawa Egzekucyjnego” 2003, nr 11–12, s. 5; zob. także: W. Zręda, Zajęcie rachunku bankowego, „Prawo Bankowe” 2000, nr 2, s. 57. przyjmuje, że bank nie ma możliwości kontroli zasadności żądania ujawnienia informacji poufnych pochodzących od sądu lub prokuratora. Komornik jest organem państwowym, bank od odpowiedzialności będzie zwolniony, gdyż komornik jest organem uprawnionym do egzekucji A. Marciniak, Podstawa egzekucji sądowej, s. 8–9..

W celu dokonania egzekucji komornik przesyła do oddziału lub innej jednostki organizacyjnej banku zawiadomienie o zajęciu wierzytelności pieniężnej dłużnika. Następnie komornik wzywa bank, aby nie dokonywał wypłat z rachunku bez jego zgody, do wysokości zajętej wierzytelności. Bank powinien przekazać bezzwłocznie zajętą kwotę na pokrycie należności albo zawiadomić komornika w terminie siedmiu dni o przeszkodzie do przekazania zajętej kwoty (art. 889 § 1 pkt 1 k.p.c.)H. Pietrzkowski, T. Ereciński (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Część trzecia. Postępowania egzekucyjne, tom 4, Warszawa: LexisNexis 2007, s. 282–288..

Zawiadomienie o zajęciu wierzytelności musi dotyczyć konkretnej wierzytelności. Aby doszło do skutecznego zajęcia wierzytelności, wierzyciel we wniosku, a następnie komornik w wezwaniu, muszą dokładnie oznaczyć wierzytelność, do której kierowana jest egzekucja. Należy we wniosku określić osobę dłużnika oraz wskazać tytuł prawny, z którego wynika wierzytelnośćM. Walasik, Odpowiedzialność odszkodowawcza dłużnika wierzytelności zajętej w postępowaniu cywilnym, „Przegląd Sądowy” 2004, nr 7–8, s. 65; zob. także: W. Zręda, Zajęcie rachunku bankowego, s. 57; J. Suchecki, K. Piasecki, KPC. Komentarz, Warszawa: LexisNexis 1997, s. 948..

Egzekucja ze wspólnych rachunków bankowych przebiega zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania cywilnego dotyczącymi egzekucji z rachunków bankowych (art. 889– 894 k.p.c.). Przepisy te przewidują dwa tryby egzekucji: przez zajęcie rachunku (art. 889 i n. k.p.c.) oraz przez odebranie dokumentu imiennego lub na okaziciela, wystawionego na rachunek bankowy obejmujący wkład oszczędnościowy (art. 893¹ i n. w zw. z art. 901 k.p.c.). Przyjąć należy, że w stosunku do rachunków wspólnych zastosowanie znajdują jedynie przepisy dotyczące zajęcia rachunku bankowego. W praktyce nie występują rachunki wspólne, na które są wystawiane dokumenty imienne lub na okazicielaT. Spyra, Egzekucja ze wspólnych rachunków bankowych, „Prawo Bankowe” 2001, nr 5, http://lex.pl/czasopisma/ pb/egzekuc.html#1 (dostęp: 27 lipca 2013 r., godz. 9.20).

Znaczenie dla problematyki egzekucji z rachunków wspólnych rozłącznych ma określenie podstawy tej egzekucji, sprowadzające się do odpowiedzi na pytanie: czy jest konieczny tytuł wykonawczy wystawiony przeciwko wszystkim współposiadaczom, czy wystarczy tytuł wystawiony przeciwko jednemu współposiadaczowi. Wydaje się, że nie powinno wywoływać wątpliwości, iż podstawą egzekucji z rachunku wspólnego łącznego jest tytuł wykonawczy skuteczny wobec jednego współposiadacza P. Bodył-Szymała, Ryzyko prawne, s. 178–179. W przypadku rachunków wspólnych rozłącznych każdemu ze współposiadaczy przysługuje jego własna wierzytelność. Ta wierzytelność jest przedmiotem zajęcia. Zajęcie jest równoznaczne z dyspozycją wypłaty środków do wysokości zajęcia, złożoną przez współposiadacza będącego dłużnikiem. Powoduje takie same skutki, określone w umowie rachunku rozłącznego. Założenie takie pociąga za sobą konsekwencje w zakresie sytuacji prawnej pozostałych współposiadaczy. Na podstawie praktyki bankowej należy jednak stwierdzić, że w momencie wpłynięcia do banku tytułu wykonawczego rachunek wspólny zostaje zablokowany i wszyscy współposiadacze zostają pozbawieni możliwości korzystania z rachunku. 

Zgodnie z już przytaczaną zasadą egzekucja z rachunku bankowego to egzekucja z wierzytelności, jaką dłużnik posiada wobec banku w związku z zawarciem umowy rachunku bankowegoJ. Suchecki, K. Piasecki, KPC. Komentarz, s. 950.. Środki pieniężne wpłacone na rachunek bankowy stają się własnością banku. Posiadacz rachunku ma wobec banku wierzytelność o zwrot wpłaconej kwoty. Taka wierzytelność jest zajmowana przez komornika (art. 889 § 1 pkt 1 k.p.c.) P. Bodył-Szymała, Ryzyko prawne, s. 174–175.. Tym samym – jak twierdzi L. Mazur – nie jest właściwie używana terminologia o „zajęciu rachunku bankowego”. Zajęciu podlega wierzytelność posiadacza rachunku wobec banku, a nie prowadzony przez bank rachunek L. Mazur, Umowa rachunku, s. 177–179..

Przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2004 r. art. 56 ust. 1 Prawo bankowe (dalej p.b. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, tekst jedn. Dz.U. z 2002 r. nr 72, poz. 665 z późn. zm.), wyrażono poglądF. Zoll, Prawo bankowe. Komentarz, tom 1, Kraków: Zakamycze 2005, s. 477–478. , według którego przy rachunku wspólnym limit zwolnienia dotyczył każdego ze współposiadaczy z osobna. Kwota wolna od egzekucji równała się sumie kwot wolnych przysługujących poszczególnym współposiadaczom, bez względu na to, czy egzekucja jest prowadzona przeciwko wszystkim, czy tylko niektórym z nich. Przy wykładni obowiązującego art. 54 ust. 2 p.b. należy sięgnąć do uzasadnienia rządowego projektu nowelizacji (ustawa z dnia 1 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz o zmianie innych ustaw, Dz.U. nr 91, poz. 870), które brzmi: „doregulowano sytuację, w której egzekucja prowadzona jest z rachunku wspólnego, gdyż obecne rozwiązanie może być używane przez dłużnika do unikania egzekucji”. Wynika z tego, że celem art. 54 ust. 2 p.b. jest zapobieżenie sytuacji, w której gdyby zwolnienie miało obejmować każdego ze współposiadaczy z osobna, egzekwowany dłużnik spieniężyłby majątek i ulokował na rachunku wspólnym o możliwie największej liczbie współposiadaczy. W takiej sytuacji mógłby zwolnić spod egzekucji kwotę wolną pomnożoną przez liczbę współposiadaczy. Dlatego na podstawie obecnie obowiązującego art. 54 ust. 2 p.b. zwolnieniu podlega (w toku jednego postępowania egzekucyjnego) tylko  jedna kwota wolna, ustalona według wskazań z art. 54 ust. 1 p.b., niezależnie od liczby współposiadaczy. Będzie tak niezależnie od tego, czy egzekwowanym w ramach jednego postępowania dłużnikiem jest tylko jeden ze współposiadaczy, kilku z nich, czy też wszyscy P. Przybysz, Funkcje środków prawnych w postępowaniu egzekucyjnym w administracji, (w:) B. T. Bieńkowska, D. Szafrański, Problemy prawa polskiego i obcego w ujęciu historycznym, praktycznym i teoretycznym. Część druga, Warszawa: C. H. Beck 2009, s. 215..

Podobnie, jak ma to miejsce w przypadku egzekucji z rachunku bankowego według przepisów k.p.c., zajęcie wierzytelności w odniesieniu do rachunków bankowych jest także uregulowane w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (dalej: EgzAdmU Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, Dz.U. z 2005 r. nr 229, poz. 1954 z późn. zm).

Artykuł 81 § 1 EgzAdmU stanowi, że: „Zajęcie wierzytelności jest skuteczne w odniesieniu do rachunków bankowych zobowiązanego prowadzonych przez bank, niezależnie od tego czy organ egzekucyjny wskazał w zawiadomieniu numery tych rachunków”M. Walasik, Odpowiedzialność odszkodowawcza, s. 67. . W związku z takim uregulowaniem powstaje pytanie, czy w przypadku jednak wskazania takiego numeru rachunku bankowego organ egzekucyjny dokona zajęcia wierzytelności wyłącznie ze wskazanego rachunku bankowego, nawet gdyby zobowiązany posiadał kilka rachunków bankowych. Próbując odpowiedzieć na to pytanie, należy przede wszystkim zauważyć, że brak jest podstaw dla przyjęcia, iż wskazanie wierzytelności z rachunku bankowego, którą organ egzekucyjny chce zająć, bez żądania zajęcia wierzytelności z pozostałych rachunków bankowych, których numerów organ egzekucyjny nie zna, umożliwi dokonanie zajęcia wierzytelności ze wszystkich rachunków bankowych zobowiązanego. Wola organu egzekucyjnego powinna być respektowana i jeżeli chce on zająć wierzytelność z rachunku bankowego, mając przekonanie, że jest to wystarczające dla skuteczności egzekucji, to bank nie powinien zajmować wierzytelności z innych rachunków bankowych. W związku z treścią przepisu art. 80 § 1 EgzAdmU, który brzmi: „Organ egzekucyjny dokonuje zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego przez przesłanie do banku, a jeżeli bank posiada oddziały – do właściwego oddziału, zawiadomienia o zajęciu wierzytelności pieniężnej zobowiązanego z rachunku bankowego do wysokości egzekwowanej należności pieniężnej wraz z odsetkami z tytułu niezapłacenia w terminie dochodzonej wierzytelności oraz kosztami egzekucyjnymi”, oraz z zasadą stosowania najmniej uciążliwego środka egzekucyjnegoJ. Suchecki, K. Piasecki, KPC. Komentarz, s. 948., ta wykładnia nie pozwala na przyjęcie przeciwnego stanowiska.

Omawiany przepis § 2 stanowi, że zajęcie wierzytelności jest skuteczne w odniesieniu do rachunku bankowego prowadzonego dla kilku osób fizycznych, którego współposiadaczem jest zobowiązany. W polskim systemie prawnym w zakresie uregulowania poruszanego zagadnienia napotyka się rażące uchybienie. Mianowicie należy zauważyć, że ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie zawiera regulacji dotyczących egzekucji z rachunku wspólnego już po dokonaniu zajęcia. W czasie egzekucji administracyjnej zasada o braku wyodrębnienia udziałów w rachunku wspólnym wynikająca z art. 51a p.b. nie zostaje wyłączona. Powstaje w związku z tym problem  dalszych czynności egzekucyjnych, które ustawodawca próbował rozwiązać regulacjami zawartymi w art. 891¹ k.p.c. oraz art. 891² k.p.c.T. Spyra, Potrącenie z rachunku bankowego – przesłanka wymagalności wierzytelności posiadacza, „Prawo Bankowe” 2002, nr 5; zob. także: K. Piasecki (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Tom II. Komentarz do artykułów 506–1088, Warszawa: C. H. Beck 2006, s. 912–913

Ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji jest aktem prawnym, który nie zawiera przepisu stwarzającego możliwość odpowiedniego stosowania przepisów k.p.c. Z tego też względu prowadzenie egzekucji administracyjnej po zajęciu rachunku wspólnego na podstawie art. 891¹ oraz art. 891² k.p.c. nie będzie możliwe. De lege ferenda należałoby ujednolicić ww. rozwiązania na gruncie obu aktów prawnych dotyczących postępowania egzekucyjnego. Tym niemniej zawarcie przepisów w tym zakresie wyłącznie w k.p.c., z pominięciem EgzAdmU, powoduje, że po dokonanym zajęciu rachunku wspólnego dalsze czynności egzekucyjne nie będą możliwe. Prowadzenie egzekucji pomimo braku określenia udziału dłużnika w rachunku wspólnym mogłoby prowadzić do naruszenia praw osób niezobowiązanych (art. 891¹ k.p.c.). Wyjątek stanowi sytuacja, gdy umowa rachunku bankowego będzie określała udział dłużnika, do którego wówczas dalsze czynności egzekucyjne zostaną skierowane.

Dlatego też z uwagi na sytuację prawną powstałą w związku z prowadzeniem egzekucji z rachunków wspólnych banki także to zagadnienie regulują w regulaminach. Czytamy: „W przypadku prowadzenia egzekucji skierowanej do konta wspólnego przez wierzyciela jednego z posiadaczy, Bank dokonuje blokady środków na koncie i realizuje zajęcie do wysokości kwoty zajętej przez organ egzekucyjny, zawiadamiając pozostałych posiadaczy o fakcie zajęcia, kwocie zajęcia oraz wskazując organ egzekucyjny, który dokonał zajęcia”§ 25 pkt 4, Ogólne warunki prowadzenia rachunków i świadczenia usług przez Powszechną Kasę Oszczędności Bank Polski S.A. dla Posiadaczy Kont Inteligo, z dnia 11 maja 2010 r.. W innym przykładowym regulaminie znaleźć można postanowienie: „W przypadku egzekucji z zajęcia wierzytelności z wspólnego rachunku bankowego skierowanej do jednego z jego posiadaczy, komornik sądowy zajmuje udział dłużnika w rachunku wspólnym, a Bank zawiadamia drugiego posiadacza o zajęciu wierzytelności z wspólnego rachunku bankowego oraz wykonuje zajęcia zgodnie z przepisem art. 891¹ k.p.c. Przyjmuje się, że udziały posiadaczy we wspólnym rachunku bankowym są równe”§ 3 pkt 16, Regulamin Konta Osobistego, Konta Lokacyjnego, Lokat Terminowych i Umowy Karty w Raiffeisen Bank Polska S.A. z dnia 22 września 2010 r..

Zatem dalsze czynności egzekucyjne prowadzone są do przypadającego dłużnikowi udziału w rachunku wspólnym. Czynności te są prowadzone stosownie do treści umowy regulującej prowadzenie rachunku. Po ustaleniu udziału dłużnika zwalnia się pozostałe udziały od egzekucji L. Mazur, Umowa rachunku, s. 177–179..

Omawiany przepis został dodany ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. z 2004 r. nr 172, poz. 1804 z późn. zm. Miał on stanowić regułę na problemy egzekucyjne pojawiające się przy konieczności dokonania egzekucji z rachunku wspólnego wynikające z faktu, że w takim przypadku wierzytelność wobec banku posiada kilka osób. Osoby te nie zawsze również są dłużnikami egzekwującego  wierzyciela. Konstrukcja przepisu przyjęta przez usługodawcę wywołuje jednak wiele problemów. Treść przepisu nie pozostawia wątpliwości, że przystąpienie do egzekucji powoduje, iż zajmowana jest cała wierzytelność z tytułu rachunku bankowego. Niezależnie od tego, czy wszyscy posiadacze rachunku bankowego są dłużnikami egzekwującego wierzyciela, czy też nie. Ustawodawca dopiero dalsze czynności egzekucyjne nakazuje kierować już nie do całej wierzytelności, lecz do udziału w tej wierzytelności, który przysługuje dłużnikowi P. Bodył-Szymała, Ryzyko prawne, s. 177..

Omawiając zagadnienie związane z umowami, trzeba także zwrócić uwagę na to, że spotykane w praktyce umowy o prowadzenie rachunku wspólnego nie zawierają postanowienia dotyczącego udziału poszczególnych posiadaczy w rachunku. Umowy te najczęściej wskazują jedynie, w jakim zakresie przysługuje posiadaczom prawo do dysponowania wspólnym rachunkiem bankowym, kto jest upoważniony do jego likwidacji i składania innych dyspozycji bankowi. W takich sytuacjach banki korzystają z domniemania zawartego w art. 891¹ k.p.c. Jeżeli stan ustalony na podstawie domniemania (przyjęcie równości udziałów) nie odpowiada rzeczywistemu, pozostali współposiadacze rachunku mogą się bronić jedynie poprzez wytoczenie powództwa przeciwegzekucyjnego (art. 840 k.p.c.)G. Sikorski, Egzekucja z rachunków bankowych, Sopot: Currenda 2006, s. 114; zob. także: J. Jodłowski, Glosa do wyroku z 25 czerwca 1970 r., I CR 151/70, „Państwo i Prawo” 1972, z. 4, s. 168..

Powództwo przeciwegzekucyjne M. Uliasz, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Warszawa: C. H. Beck 2006, s. 452.jest sposobem obrony przed konsekwencjami tytułu egzekucyjnego. Ciężar obrony przed egzekucją skierowaną do majątku wspólnego został przerzucony na osobę, która chce udowodnić swoje racje w sprawieH. Mądrzak, Przymusowe zaspokojenie wierzyciela z tytułu długu jednego z małżonków, Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze 1977, s. 108–116..

W przypadku egzekucji z rachunku wspólnego małżonków na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego przeciwko dłużnikowi pozostającemu w związku małżeńskim można prowadzić egzekucję z rachunku wspólnego dłużnika i jego małżonka (art. 891² § 1 k.p.c.). Przywołany przepis nie wprowadza jak art. 891¹ k.p.c. mechanizmu ochronnego dla nieegzekwowanego małżonka.

Jedynie w art. 891² § 2 k.p.c. nadmienia się, że: „przepis § 1 nie wyłącza możliwości obrony małżonka dłużnika w drodze powództwa o zwolnienie od egzekucji, jeżeli na rachunku wspólnym małżonków zgromadzono środki, które nie wchodzą do majątku osobistego dłużnika, albo też środki, które nie pochodzą z pobranego przez dłużnika wynagrodzenia za pracę, dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, jak również z korzyści uzyskanych z jego praw autorskich i praw pokrewnych, praw własności przemysłowej oraz innych praw twórcy”. Ochrona przyznana drugiemu małżonkowi wymaga od niego wytoczenia powództwa o zwolnienie spod egzekucji, a nie tak jak w przypadku innych współposiadaczy rachunku wspólnego przedstawienia umowy, która precyzuje charakter udziałów w wierzytelności z rachunku wspólnegoG. Sikorski, Egzekucja z rachunków bankowych, s. 114..

Zatem analiza przebiegu egzekucji z rachunków wspólnych rozłącznych prowadzi do wniosku, że nie przebiega ona w inny sposób niż egzekucja z rachunków indywidualnych. Znaczenie w tym przypadku ma treść zawartej umowy bądź regulaminu prowadzenia rachunków wspólnych. Egzekucja nie może spowodować przyznania egzekwującemu wierzycielowi więcej praw, niż przysługuje współposiadaczowi będącemu dłużnikiem z zawartej przez niego umowy wspólnego rachunku bankowego. Zajęcie rachunku przez wierzyciela jednego ze współposiadaczy należy uznać za jednoznaczne ze złożeniem przez tego współposiadacza dyspozycji wypłaty środków do wysokości zajęcia. Egzekucja może nastąpić na podstawie tytułu wykonawczego skutecznego tylko wobec jednego ze współposiadaczy. Pozostali współposiadacze nie mogą żądać wyłączenia spod egzekucji sum, do których są uprawnieni w stosunkach wewnętrznych. Wyjątkiem jest rachunek wspólny małżonków, na którym znajdują się środki należące do majątku wspólnego. Wówczas warunkiem skuteczności egzekucji jest posiadanie przez wierzyciela tytułu egzekucyjnego z klauzulą wykonalności wobec małżonka dłużnika. W przeciwnym razie małżonek niebędący dłużnikiem może żądać wyłączenia środków zgromadzonych na rachunku spod egzekucji.