I dzie wiosna, a na uniwersyteckich wydziałach prawa to finiszowanie z przygotowywaniem prac magisterskich. Przygotowanie tych prac nie jest jedynie ukoronowaniem tzw. procesu dydaktycznego na prawniczych fakultetach naszych uniwersytetów, lecz „chowaniem prawniczej młodzieży”, a pamiętamy, co mówił w tym względzie jeden z naszych narodowych wieszczów (tak – wieszczów – nic tu nie przesadzam!). Od tego chowania zależy bowiem to, jaka będzie przyszłość Res Publica Poloniae. A to już nie przysłowiowa ,,czapka gruszek”, ale coś dla nas fundamentalnie ważnego – „taka będzie Rzeczpospolita, jakie jej młodzieży chowanie”. To chowanie na najwyższym uniwersyteckim poziomie, na prawniczych wydziałach, polega właśnie na przygotowywaniu prac magisterskich, ale także, a może i przede wszystkim, prac doktorskich i habilitacyjnych, bo to instrumenty uniwersyteckiego chowania na najwyższym szczeblu. A wybór tematów tych prac to rzecz niełatwa. Ogólnie powiem, że mogą one koncentrować się wokół dwóch zasadniczych tematów. Pierwszemu z nich w mojej naukowej dyscyplinie poświęca się prace o charakterze kryminologicznym – to opisywanie przestępczości, jej przyczyn i skutków na podstawie jej empirycznego badania w czasie i miejscu. Drugiemu poświęca się z kolei prace dogmatyczno-prawne, których przedmiotem jest badanie konstrukcji norm prawnych formułujących pojęcie przestępstw oraz normatywnych instrumentów w tym względzie, dotyczących samych konstrukcji tych abstrakcyjnych bytów i norm odnoszących się do kar – ich rodzajów, zasad oraz podstaw ich wymierzania. Nie będę tu ukrywał, że osobiście wolę proponować moim studentom takie właśnie tematy. I choć może niektórzy zarzucą mi nadmierne zamiłowanie do prawniczej dogmatyki, to jednak taki zarzut przyjąłbym z trudem. Tak bowiem „dogmatycznie” skonstruowana praca dyplomowa uczy młodego adepta precyzyjnego i konstruktywnego myślenia o zjawisku (fenomenie) przestępczości i metodach jej zwalczania. Umiejętność takiego myślenia może zaś następnie posłużyć jako sprawny instrument kontroli i unicestwiania takiego zjawiska, czyli – mówiąc inaczej – instrument robienia prawidłowego użytku z tego, co u człowieka najważniejsze – z mózgu! Bo tego instrumentu nic innego nie zastąpi. I tylko od jego zaangażowania i jakości pracy zależeć będzie ,,chowanie prawniczej młodzieży”, od tego zaś przyszłość naszej Rzeczypospolitej.