T ak Redakcję, jak i Czytelników „Palestry” chciałbym na początku serdecznie przeprosić za długotrwałą absencję na gościnnych łamach Czasopisma. Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko przyznać się do winy i prosić o łagodny wymiar kary! A oto i okoliczności łagodzące: okoliczność pierwsza to późnoletnia i wczesnowiosenna pora roku, a dla pracownika uniwersytetu to pora końcówki letniej sesji egzaminacyjnej i początek poprawkowej sesji jesiennej. Nie jestem fanem egzaminów pisemnych, tak zresztą dziś powszechnych. Myślę, że młody adept prawniczej profesji musi umieć mówić, bo na mówieniu polegać będzie w znacznej mierze jego zawód, a jednocześnie musi mieć szansę przekazania egzaminatorowi swej wiedzy za pośrednictwem dialogu, przy okazji którego ma także sposobność jeszcze czegoś się nauczyć, a po to przecież są studia wyższe. A to w okresie ich masowości wymaga czasu. I okoliczność druga, równie ważna – obok wykładowych notatek student musi mieć się jeszcze z czego uczyć. Musi mieć nie tylko podręczniki, bo to „jazda szkolna”, ale i komentarz, zwłaszcza komentarz do kodeksu, a to już „jazda bez trzymanki”. Nasze kodeksy jednak często się zmieniają. Dynamika ta jest szczególnie charakterystyczna dla kodyfikacji prawa karnego, głównie zaś materialnego. Dzieje się tak nie tylko ze względu na nieustanną zmianę struktury przestępczości, ale także – a może i przede wszystkim – dlatego, że zmiana kodyfikacji karnych jest ulubioną metodą politycznych umizgów ustawodawcy względem obywateli w celu zyskania ich przychylności przy okazji kolejnych wyborów. To z kolei jest głównym celem polityki w systemie demokracji parlamentarnej i jest charakterystyczne zwłaszcza dla młodych demokracji. Widać to gołym okiem na gruncie polskiego Kodeksu karnego, który jest przedmiotem permanentnych harców nowelizacyjnych. A propos słowa „gołe” – harce te są szczególnie widoczne w płaszczyźnie przestępstw seksualnych. Ale to chyba nic dziwnego, wszakże seks (seksualność) generuje emocje, a gra na rozkręconych emocjach to ulubiony instrument politycznych zalotników. Wraz z moim młodszym kolegą-asystentem z Katedry Prawa Karnego i Polityki Kryminalnej wzięliśmy się więc do dzieła. A wzięcie się „do dzieła” to w tej kwestii sprawa wymagająca wiele czasu i emocjonalnego zaangażowania. No, ale wreszcie dotarliśmy do końca tej sieriożnej części naszej aktywności i można było zabrać się do działań przyjemniejszego i lżejszego kalibru, jakim jest publicystyka felietonistyczna.

A teraz kilka refleksji w tej konwencji.

Refleksja pierwsza: gros zmian legislacyjnych w tym temacie to zmiany dotyczące tzw.  przestępstw seksualnych, w szczególności zaś związanych z szeroko rozumianą pedofilią.

Refleksja druga: wyraźnie widać przy tej okazji skłonność do kryminalizacji tej sfery życia społecznego.

Refleksja trzecia: skłonnościom tym towarzyszy wyraźna tendencja penalizacyjna, która realizuje się poprzez zagrożenie tego typu zachowań coraz surowszymi sankcjami karnymi i kryminalizowaniem nowych kategorii zachowań.

Wszystkie te tendencje zdają się sugerować, że Polska jest krainą, którą dręczy plaga zboczeń seksualnych, zwłaszcza tych najcięższych wymierzonych w nieletnich, jak pedofilia, prostytucja i pornografia dziecięca itp. Słowem, mamy chyba do czynienia z istną pandemią tego rodzaju przestępstw! Pandemii tej trzeba się więc przeciwstawiać możliwie najostrzejszymi środkami reakcji prawnokarnej.

W istocie rzeczy powyższy obraz daleki jest od rzeczywistości. Oczywiście przestępstw tego rodzaju nie można bagatelizować (choć co to za pedofilia, jeśli np. dziewczę, któremu do 15. roku życia brakuje jeden dzień, prowokuje chłopaka, który dzień wcześniej świętował swoje 17. urodziny?), niemniej czynienie z nich głównego problemu kryminalnego w Polsce jest grubą przesadą.

Polska Sierotka Marysia znalazła się więc w prawdziwych opałach!