Teza glosowanej uchwały: Stroną pozwaną w sprawie z odwołania funkcjonariusza Służby Więziennej od orzeczenia oraz postanowienia kończącego postępowanie dyscyplinarne jest Skarb Państwa – jednostka organizacyjna, której kierownik wydał to orzeczenie lub postanowienie (art. 263 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej, tekst jedn.: Dz.U. z 2016 r. poz. 713 z późn. zm. w związku z art. 67 § 2 k.p.c.), a sądem właściwym do rozpoznania odwołania jest sąd okręgowy (art. 17 pkt 1 k.p.c.).

Służbę Więzienną (dalej: SW) trudno jest jednoznacznie zakwalifikować z punktu widzenia struktury władz konstytucyjnych. Z jednej strony przez wyodrębnienie organizacyjne i podporządkowanie Ministrowi Sprawiedliwości należy ona ustrojowo do administracyjnego aparatu państwa, z drugiej ze względu na wykonywaną funkcję stanowi przedłużenie wymiaru sprawiedliwości sensu largo, jako instytucja ochrony prawnej, wykonująca rozstrzygnięcia sądów.

W doktrynie prawa karnego analiza lingwistyczna normy prawnokarnej jest stosunkowo nowym zagadnieniem. W starszej literaturze J. Makarewicz zajmował się normą postępowania z punktu widzenia organizacji społeczeństwa, W. Makowski i S. Glaser rozpatrywali aspekt samoistności norm prawnokarnych, L. Peiper używał jej zamiennie z przepisem prawa. Rozróżnienie przepisu prawa jako jednostki tekstu prawnego i normy jako odrębnej wypowiedzi językowej pojawia się w pracach M. Tarnawskiego i K. Buchały w okresie obowiązywania k.k. z 1969 r.

Na podstawie wielu przepisów ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (Dz.U. nr 90 poz. 557 ze zm.), dalej: k.k.w., jak również ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz.U. nr 79, poz. 523 ze zm.), dalej: u.s.w., wyprowadzić należy normę prawną, z której wynika, że w warunkach izolacji na Służbie Więziennej (SW) ciąży obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa osobom pozbawionym wolności.

Tematem niniejszego artykułu jest problematyka dotycząca zasad i przesłanek odpowiedzialności prawnej Skarbu Państwa za szkody wyrządzane w toku wykonywania kary pozbawienia wolności, jak i innych środków przymusu skutkujących pozbawieniem wolności, a także prawnych i faktycznych podstaw żądań poszkodowanych z tego tytułu oraz kształtowanie się obecnej linii orzecznictwa sądów powszechnych i Sądu Najwyższego.