Artykuł ten zacznę nietypowo, informując o wydaniu przez Ministerstwo Sprawiedliwości w 2017 r. bardzo ważnych i obszernych informacji dotyczących stanu przestępczości i zastosowanych orzeczeń przez sądy w reakcji na udowodnione naruszenia prawa karnego. (...)

Jedną z ostatnich ważnych zmian w polskim prawie karnym w 2016 r. była zmiana regulacji dozoru elektronicznego jako formy odbywania kary pozbawienia wolności. Opierał się on na zezwoleniu sądu penitencjarnego, wydawanego przestępcom skazanym na kary do jednego roku pozbawienia wolności (przestępstwa o mniejszej szkodliwości społecznej). Wskazana kara przewiduje podobne obowiązki skazanego jak zawieszenie na okres próbny. Skazany jest zobowiązany do pozostania w określonym miejscu, zwykle we własnym domu, w którym jest kontrolowany. Może opuścić miejsce pobytu, aby pracować, uczyć się, leczyć lub odbywać praktyki religijne, a także wykonywać inne czynności, które uniemożliwiają mu wykluczenie ze społeczeństwa i rodziny.

Nowelizacja, o której mowa w tytule, została dokonana ustawą o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw uchwaloną 20 lutego 2015 r., która została podpisana przez Prezydenta RP w dniu 12 marca 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 396). Wymienione przepisy wejdą w życie 1 lipca 2015 r., z wyjątkiem kilku postanowień dotyczących prowadzenia rachunków sum depozytowych i dysponowania nimi przez skazanych, które mają wejść w życie z dniem następnym po dniu ogłoszenia ustawy.

Przygotowywana nowelizacja prawa karnego w 2014 r., szczególnie zaś prawa karnego materialnego, stanowić będzie najważniejszą reformę tego prawa po wejściu w życie nowego ustawodawstwa karnego w 1998 r. Przekonanie to jest tym bardziej uzasadnione, że na wejście w życie 1 lipca 2015 r. oczekuje gruntownie zmieniony k.p.k., a wymieniona nowelizacja prawa karnego obejmie również, co oczywiste, k.k.w.

Z wywodów zawartych w publikacji podanej w przypisie wynika, że nowe ustawodawstwo karne z 1997 r. zasadniczo spełniło swe zadania, chroniąc społeczeństwo przed wzrostem niebezpiecznej przestępczości i respektując podstawowe wartości demokratycznego państwa prawa. Nie w pełni wykorzystano jednak możliwości, jakie stworzyły unormowania k.k. dla racjonalizacji orzecznictwa sądowego w sprawach karnych, co w połączeniu z nowymi zadaniami, jakie wynikły z ewolucji zjawiska przestępczości i pewnych uchybień w wykonywaniu sankcji karnych, stworzyło nieoczekiwane trudności, a nawet impas w pełnej realizacji zadań polityki karnej. Najdotkliwszym tego przejawem jest nadmierny w stosunku do stanu przestępczości wzrost populacji więziennej.