Po powrocie w początkach 1949 r. z zachodniej Europy do Ameryki Lemkin – mocno wyczerpany fizycznie, ze zdrowiem nadszarpniętym olbrzymim wysiłkiem związanym z przeforsowaniem konwencji o genocydzie, co znów skończyło się hospitalizacją – musiał być jednak dobrej myśli i z dużymi nadziejami na przyszłość. Rzeczywiście, mogło się wówczas wydawać niemal pewne, że po takim światowym wręcz sukcesie znajdzie sobie teraz dobrą i stałą „przystań akademicką”, w ramach której będzie mógł – z jednej strony – spokojnie kontynuować swą pionierską działalność naukową w dziedzinie genocydu, z drugiej – rozwinąć działalność, w granicach dyktowanych zdrowym rozsądkiem, w celu maksymalnego przyśpieszenia wejścia w życie „konwencji Lemkina”.

Część I tego artykułu, poświęcona biografii Rafała Lemkina w jego latach polskich do pierwszych dni września 1939 roku i wybuchu II wojny światowej, zakończyła się na tym, jak 6 września, usłuchawszy apelu radiowego płk. Umiastowskiego, Lemkin udał się wieczorem na dworzec w Warszawie i dostał się do zapchanego do granic możliwości pociągu, który ruszył o świcie 7 września. Dodajmy, że kierunkiem podróży były prawdopodobnie Siedlce i dalej Brześć nad Bugiem, czego nie podaje w swej autobiografii.

Rafał Lemkin urodził się 24 czerwca 1900 r. w ówczesnym zaborze rosyjskim, we wsi Bezwodne w guberni grodzieńskiej – w okresie II RP był to powiat Wołkowysk w województwie białostockim. Urodził się w rodzinie żydowskiej, jego ojciec, Józef Lemkin, prowadził wydzierżawione gospodarstwo rolne nieco większych rozmiarów, zatrudniał robotników rolnych. Matką była Bella z domu Pomeranc, kobieta o dużej inteligencji i zainteresowaniach literackich, choć – co jest niemal pewne – bez żadnej poważniejszej „edukacji formalnej” (raczej autodydaktyka).

Rafał Lemkin (1900–1959) był polskim prawnikiem, a od początku 1934 r. do pierwszych dni września 1939 r. warszawskim adwokatem. Od kwietnia 1941 r. przebywał w Stanach Zjednoczonych. Jego przełomowe dzieło, w którym po raz pierwszy przedstawił koncepcję i termin zbrodni, określonej mianem GENOCIDE, ukazało się w listopadzie 1944 r.