Artykuł został poświęcony analizie podstaw i zakresu odpowiedzialności karnej lekarza za uchylenie się od udzielenia świadczenia zdrowotnego pacjentowi zarażonemu chorobą zakaźną ze względu na możliwość wystąpienia zagrożenia dla jego własnego życia lub zdrowia. W publikacji przedstawiono analizę przesłanek, które muszą zostać spełnione, aby lekarz mógł powołać się w takich sytuacjach kolizyjnych na stan wyższej konieczności. Szczególną uwagę poświęcono omówieniu zakresu zastosowania art. 26 § 4 k.k., który ogranicza możliwość powołania się na stan wyższej konieczności wyłączający winę, gdy sprawca poświęca dobro, które ma szczególny obowiązek chronić nawet z narażeniem się na niebezpieczeństwo osobiste.

Zagadnienie obliczania biegu terminu do wniesienia środków zaskarżenia przez stronę procesową oraz reprezentującego stronę profesjonalnego przedstawiciela procesowego lub przedstawicieli procesowych jest co prawda zagadnieniem mającym z punktu widzenia regulacji Kodeksu postępowania karnego znaczenie techniczne, niemniej jednak... (...)

Wchodząca w życie z dniem 1 lipca 2015 r. nowelizacja lutowa wprowadza istotne zmiany rozdziału IX Kodeksu karnego w zakresie przyjmowanego ustawowego modelu instytucji kary łącznej. Ze zmianami regulacji materialnoprawnej skorelowane zostały przewidziane nowelizacją lutową zmiany w przepisach procesowych wprowadzone do rozdziału 60 Kodeksu postępowania karnego.

Ściganie i karanie sprawców przestępstw seksualnych wobec dzieci jest szczególnym zadaniem wymiaru sprawiedliwości. Szcze­gól­nym ze względu na funkcję penalizacyjną za przestępstwa wobec ujawnionych ofiar, ale też ze względu na funkcję prewencyjną. Ta druga staje się szczególnie ważna, gdy uświadomimy sobie, że – jak pokazują badania amerykańskie – przeciętny pedofil atakuje w ciągu swo­­jego życia od kilkudziesięciu do kilkuset ofiar. Natomiast do od­po­wiedzialności karnej pociągany jest jedynie za 3% czynów, których się dopuścił. Nie ma powodów, by sądzić, że w Polsce jest inaczej.