Z uzasadnienia: Sprawstwo kierownicze polega na kierowaniu wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę, w którym nie mamy do czynienia z bezpośrednią realizacją znamion czynu zabronionego. Sprawstwo zaś polecające polega na poleceniu innej osobie wykonania czynu zabronionego z wykorzystaniem istniejącego między sprawcą polecającym a bezpośrednim stosunku uzależnienia czy też podporządkowania. Oczywistym jest, iż zachowania te zawierają pojęciowo wyższy ładunek społecznej szkodliwości niż forma współsprawstwa.

W środę 27 maja 2015 r. w Sali Lustrzanej Pałacu Staszica, gmachu Polskiej Akademii Nauk, odbyła się konferencja naukowa przedstawicieli zawodów prawniczych. Jej tematem była głośna i wielokrotnie już komentowana tzw. wielka nowelizacja Kodeksu postępowania karnego, która już wkrótce – bo od 1 lipca – będzie spędzała sen z powiek praktykom wymiaru sprawiedliwości. W przededniu zakończenia vacatio legis nowelizacji Towarzystwo Inicjatyw Prawnych i Kryminalistycznych Paragraf 22, we współpracy z Samorządem Doktorantów Instytutu Nauk Prawnych PAN oraz Kołem Naukowym Nauk Sądowych Aplikantów KSSiP, zaprosiło do dyskusji nad kontradyktoryjnością procesu karnego przedstawicieli sądownictwa, prokuratury, adwokatury oraz radców prawnych.

Lektura wstępnego projektu zmian przepisów części ogólnej k.k., zaproponowanego przez Komisję Kodyfikacyjną Prawa Karnego, skłania do licznych refleksji. Jedną z istotnych innowacji, w zamyśle członków Komisji, miałaby być wręcz rewolucyjna zmiana w obrębie określenia nieumyślności czynu zabronionego.

Występek określony w art. 231 § 1 k.k. należy do kategorii przestępstw z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo, a więc materialnych, znamiennych skutkiem, którym jest wystąpienie niebezpieczeństwa powstania szkody w interesie publicznym lub prywatnym.