Tajemnica adwokacka, a zwłaszcza tajemnica obrończa, objęta jest bez wątpienia jednym z najważniejszych i najstarszych zakazów dowodowych. Zapewnienia ona zachowanie poufności komunikacji między adwokatem a jego mandantem w zakresie udzielonej pomocy prawnej i zabezpiecza przed ewentualnym ujawnieniem zawierzonych prawnikowi informacji osobom trzecim. Celem jest tu zarówno – z uwagi na charakter zawodu zaufania – otwartość klientów w udostępnianiu informacji swoim prawnikom, jak i umożliwienie tym drugim świadczenia skutecznej pomocy prawnej. Zwłaszcza ochrona tajemnicy obrończej jest powszechnie uznawana za bezwzględną, ale kto powinien być postrzegany jako dysponent samej tajemnicy – adwokat czy też jego mocodawca? W artykule starano się dokonać analizy porównawczej w zakresie podejść do przedstawionego problemu uchylenia tajemnicy i osoby do tego uprawnionej w różnych systemach prawnych prawa kontynentalnego oraz common law.

Pozostawiając na marginesie przekreślenie założeń noweli z 27 września 2013 r., gdyż stanowiło ono wyraz nie dążeń do zmiany prawa, ale wyraźne zmianom się przeciwstawienie, obszarem, w którym jak dotąd w największym stopniu uwidoczniają się reformatorskie ambicje obecnego prawodawcy w zakresie procedury karnej, stała się kontrola orzeczeń prawomocnych.

Niniejszy artykuł poświęcony jest analizie dopuszczalności wykorzystania w postępowaniu karnym dowodów uzyskanych z naruszeniem przepisów postępowania lub za pomocą czynu zabronionego, w odniesieniu do nowego brzmienia art. 168a k.p.k., wprowadzonego nowelizacją z 2016 r. Autor zwraca uwagę na kontrowersje wspomnianej regulacji, m.in. brak precyzji językowej i możliwe kolizje ze standardami konstytucyjnymi. Ponadto tekst zawiera refleksję nad normatywną treścią niedopuszczalności przewidzianej w art. 168a k.p.k. oraz kilka uwag porównawczych na temat niemieckiego prawa dowodowego.

W kontekście licznych zmian, jakie oczekiwana nowelizacja procedury karnej wprowadza w celu przemodelowania dotychczasowej struktury postępowania jurysdykcyjnego, zdecydowanie na plan pierwszy dysputy nad zakładanym rozszerzeniem kontradyktoryjności wysuwają się kwestie związane z postępowaniem dowodowym.

W dniu 3 grudnia 2010 r. na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego odbyła się konferencja „Współczesna Adwokatura wobec innych zawodów prawniczych”. Zorganizowała ją ORA we Wrocławiu we współpracy z Dziekanem Wydziału Prawa UWr prof. dr. hab. Włodzimierzem Gromskim.