Zainstaluj aplikację Palestra na swoim urządzeniu

en
Strona główna
Słowo kluczowe

Słowo kluczowe "tajemnica obrończa"

Data publikacji

Artykuły

5-6/2015
Tajemnica adwokacka i odpowiedzialność karna za jej naruszenie (ujawnienie)
Jarosław Warylewski

Zagadnienia związane z tajemnicą adwokacką, pomimo że poruszane w nowożytnej polskiej literaturze prawa karnego i orzecznictwie od blisko 100 lat, wciąż potrafią wzbudzać emocje i dostarczają aktualnych problemów interpretacyjnych. Nazwa „tajemnica adwokacka”, aczkolwiek powszechnie używana, nie jest terminem języka prawnego – nie występuje w żadnym z obowiązujących aktów prawnych. Jej przedmiot oraz zakres wyznaczają przepisy ustawy o adwokaturze oraz Kodeksu etyki adwokackiej.

Artykuły

7-8/2019
Między dyskrecją adwokata a dyskrecjonalnością ujawnienia - uwagi prawnoprównawcze na temat dysponenta tajemnicy i jej efektywnej ochrony
Dagmara Gruszecka

Tajemnica adwokacka, a zwłaszcza tajemnica obrończa, objęta jest bez wątpienia jednym z najważniejszych i najstarszych zakazów dowodowych. Zapewnienia ona zachowanie poufności komunikacji między adwokatem a jego mandantem w zakresie udzielonej pomocy prawnej i zabezpiecza przed ewentualnym ujawnieniem zawierzonych prawnikowi informacji osobom trzecim. Celem jest tu zarówno – z uwagi na charakter zawodu zaufania – otwartość klientów w udostępnianiu informacji swoim prawnikom, jak i umożliwienie tym drugim świadczenia skutecznej pomocy prawnej. Zwłaszcza ochrona tajemnicy obrończej jest powszechnie uznawana za bezwzględną, ale kto powinien być postrzegany jako dysponent samej tajemnicy – adwokat czy też jego mocodawca? W artykule starano się dokonać analizy porównawczej w zakresie podejść do przedstawionego problemu uchylenia tajemnicy i osoby do tego uprawnionej w różnych systemach prawnych prawa kontynentalnego oraz common law.

Artykuły

3/2017
Ochrona tajemnicy adwokackiej w procesie karnym w związku z czynnościami przesłuchania i przeszukania
Marek Smarzewski Małgorzata Banach

Artykuł zwraca uwagę na wprowadzenie na potrzeby postępowania karnego dualizmu tajemnicy adwokackiej z podziałem na zawodową tajemnicę adwokacką i tajemnicę obrończą, przejawiającego się w odróżnieniu formalnej relacji klient-obrońca od tajemnicy zawodowej adwokata. W ocenie autora przepisy Kodeksu postępowania karnego nie zapewniają należytej ochrony tajemnicy adwokackiej w świetle czynności, które mogą potencjalnie naruszać jej zakres.

Artykuły

1-2/2016
Dowód z podsłuchu procesowego a ochrona tajemnicy obrończej
Joanna Machlańska

Biorąc pod uwagę charakter prawa do obrony, podstawową ideę rzetelnego i sprawiedliwego procesu karnego, konieczne jest zapewnienie możliwie najszerszych gwarancji ochrony tajemnicy obrończej. W tym kontekście zaskakujące jest to, że pomimo wielu głosów, Komisja Kodyfikacyjna Prawa Karnego postanowiła nie przedstawiać żadnych przepisów, które bez żadnych wątpliwości uniemożliwiałyby dowodzenie treści komunikatów wymienianych między klientem a jego obrońcą podczas postępowania karnego. Nie wprowadzono również zakazu monitorowania i rejestrowania poufnych rozmów przy użyciu jakichkolwiek środków wymiany informacji między pełnomocnikiem a jego klientem, a także kolejności natychmiastowego i protokolarnego niszczenia jakichkolwiek materiałów pochodzących z takich rozmów. Dlatego w tym artykule pokazano propozycję wprowadzenia niezbędnych zmian do Kodeksu postępowania karnego.

Artykuły

1-2/2013
Tajemnica obrończa a podsłuch procesowy i kontrola operacyjna
Dobrosława Szumiło-Kulczycka

Kwestia kolizji pomiędzy tajemnicą obrończą a środkami pozyskiwania dowodów, takimi jak kontrola operacyjna lub podsłuch procesowy, zawsze wywoływała kontrowersje. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu jednego ze swoich niedawnych orzeczeń wyraźnie stwierdził, że „obrońca jest oczywiście poza kręgiem osób, wobec których dopuszcza się kontrolę i utrwalanie rozmów”. Wyrażona przez Sąd Najwyższy oczywistość, a więc aksjomatyczność, zakazu stosowania wobec obrońcy technicznych środków niejawnego pozyskiwania informacji.

Forum adwokackie

1-2/2023
Zasięg korporacyjnego upoważnienia aplikanta do zastępstwa
Patricia Różańska-Ungur

Upoważnienie aplikanta do zastępstwa funkcjonuje od dawna. Jako że ma charakter tylko albo aż upoważnienia korporacyjnego, stąd też na tym tle jest ono różnie postrzegane. Do tego dochodzą dylematy w zakresie pełnienia przez profesjonalnego pełnomocnika funkcji kuratora, a także kwestia udzielenia upoważnienia do zastępstwa dla aplikanta czy nawet substytucji procesowej dla innego profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata lub radcy prawnego. Wielość wątków z uwagi na szerokie spektrum aktywności aplikanta, co wiązać należy z odbywaną przez niego aplikacją adwokacką albo radcowską, pociąga za sobą konieczność umiejscowienia go w szeroko rozumianym wymiarze sprawiedliwości jako osoby quasi-funkcyjnej. W literaturze przedmiotu oraz judykaturze w tym zakresie nie ma zgody co do wszystkich kwestii z tym związanych, tzn. układów procesowych, w jakich mógłby on zastąpić swego profesjonalnego mocodawcę. Regulacja prawna powinna w tej kwestii być jednoznaczna i nie zostawiać pola na indywidualną wykładnię sądową. Wszystko zatem, co dla „liniowego” adwokata lub radcy prawnego, jak również aplikanta, stanowi nie lada problem i dylemat procesowy w zakresie m.in. powyższych kwestii, dla osób niewykonujących tego zawodu może być jedynie zagadnieniem wtórnym wymagającym rozstrzygnięcia jednoznacznego, tj. normatywnego, poczynionego nie w drodze wykładni sądowej i poglądów doktryny, ale powszechnie obowiązującej normy prawnej.

1

Informacja o plikach cookies

W ramach Strony stosujemy pliki cookies. Korzystanie ze Strony bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza zgodę na ich zapis lub wykorzystanie. Możecie Państwo dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies w przeglądarce internetowej w każdym czasie. Więcej szczegółów w "Polityce Prywatności".