J est jesień 1981 roku, ostatnie tygodnie przed stanem wojennym, gmach warszawskich sądów.

Na schodach do bufetu spotykam Adwokata Czesława Jaworskiego. Łagodnie się uśmiechając, zawiadamia mnie stanowczym tonem, że właśnie nadszedł czas na złożenie w ORA podania o przyjęcie do Zespołu Adwokackiego nr 20, który zaakceptował moją kandydaturę…

Tak oto Adwokat wspaniale wykonujący zawód jako obrońca w wielu poważnych procesach i zarazem ceniony działacz samorządowy – wypromował do tego zawodu radcę prawnego, który po eksternistycznym egzaminie adwokackim czekał od kilku lat na rozpoczęcie praktyki adwokackiej.

Życzliwy Promotor zaryzykował i udzielił mi bardzo zobowiązującego kredytu zaufania.

Starając się ten kredyt spłacić, ośmieliłem się po kilku latach prosić Adwokata Czesława Jaworskiego, czołowego warszawskiego obrońcę, o pomoc w znalezieniu obrońcy bliskiej mi osoby, w sprawie banalnej, ale bardzo dokuczliwej.

Nie wskazał mi nikogo, gdyż sam tę obronę przyjął, mimo nadmiaru innych zajęć.

To był pierwszy sygnał przyszłej przyjaźni, którą się do dziś szczycę.

Utrwalała się ona w rozmowach na słowackich szlakach tatrzańskich latem i wycieczkach z Kalatówek do Murowańca zimą oraz przy wielu innych okazjach.

Zawodowo spotykaliśmy się rzadko, bo uprawialiśmy inne zagony na polu praktyki adwokackiej. Ale często omawialiśmy sprawy samorządowe, które pochłaniały znaczną część życia i energii przyszłego Prezesa.

Pamiętam Jego wzruszenie, gdy po wyborze na pierwszą kadencję wyznał z trybuny zjazdowej, że oto spełniło się Jego marzenie o służbie Adwokaturze Polskiej w roli jej Prezesa.

Po Tragedii Smoleńskiej Adwokat i Prezes objął ponownie funkcję Redaktora Naczelnego, którą pełni z sukcesami do dziś.

Jest też nadal Przyjacielem, moim i wielu innych.

Tym skromnym wpisem do Księgi Pamiątkowej przekazuję Adwokatowi Czesławowi Jaworskiemu wyrazy uznania, szacunku i przyjaźni.