Niewielu spośród ludzi cechuje absolutna wierność wyznawanej idei. Jeszcze mniej jest zaś tych, którzy aktywnie występują w jej obronie, bez względu na ponoszone koszty. (...)

Niniejszy artykuł analizuje jedną z normatywnych przesłanek czynu ciągłego w kodeksie karnym skarbowym, tj. „wykorzystanie takiej samej sposobności”. Autor dekoduje subiektywny charakter tej przesłanki i ujawnia jej konsekwencje w zakresie sądowego stosowania prawa. Na gruncie kodeksu karnego skarbowego przesłankę ciągłości z art. 6 § 2 k.k.s. uzupełnia zestaw znamion wyrażony w odpowiednim przepisie zrębowym części szczególnej kodeksu typizującym dany czyn zabroniony. Chociaż sposobność nie znajduje odzwierciedlenia w znamionach określonych w pierwotnie statuującym czyn zabroniony przepisie części szczególnej, należy jednak do znamion typu czynu zabronionego dekodowanego z treści art. 6 § 2 k.k.s. i odpowiedniego przepisu części szczególnej kodeksu. Pod rządem obecnej ustawy, konstrukcja czynu ciągłego może obejmować zachowania nieumyślne. Jednocześnie nie istnieje wymóg, by przesłanka przyjęcia czynu ciągłego polegająca na wykorzystaniu takiej samej sposobności miała charakter przedmiotowy (obiektywny). W obecnym stanie prawnym kryterium przyjęcia czynu ciągłego polegające na wykorzystaniu takiej samej sposobności nie marginalizuje w żaden sposób, wbrew twierdzeniom części doktryny, znaczenia elementów subiektywnych, lecz wydatnie je wzmacnia.

Artykuł dotyczy relacji między denotacjami terminów „palestra” i „paideia”. Autorzy przedstawiają etymologię słowa „palestra” i ujawniają jego ścisły związek z obszarem wychowania i edukacji - paideia. Następnie analizują tę relację na trzech poziomach: samokształcenie adwokatów, kształcenie aplikantów-prawników oraz w zakresie działalności adwokatury dotyczącej rozwoju nauk prawnych i wzrostu świadomości prawnej w społeczeństwie. Rozważanie prowadzi do kilku uwag na temat roli czasopisma adwokackiego „Palestra”, które może rozwiązać wszelkie niedociągnięcia w dziedzinie edukacji prawnej.