Artykuł porusza problematykę związaną ze sposobem postrzegania ludobójstwa jako jednej ze zbrodni o największym ciężarze gatunkowym w prawie międzynarodowym oraz wpływie jego unormowań na kształtowanie jej podmiotowych i przedmiotowych znamion. Celem opracowania jest bowiem zbadanie wpływu przepisów Konwencji w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa z 9.12.1948 r. na kształtowanie linii orzeczniczej międzynarodowych trybunałów karnych. Autorka podejmuje się analizy orzecznictwa pod kątem poszczególnych elementów definicji zbrodni ludobójstwa, które wykażą, że ciągle istnieje cały szereg zwrotów niedookreślonych, którym do tej pory nie przypisano w drodze wykładni właściwego znaczenia. Autorka wykaże także, że istnieje konieczność podjęcia szerszej i efektywnej współpracy między państwami w celu stworzenia środków i mechanizmów wykrywania przejawów zbrodni ludobójstwa oraz skutecznego i szybkiego ich eliminowania ze względu na zasadność formułowania zarzutu, iż obowiązujące przepisy ciągle przybierają martwy charakter.

Globalizacja jako pewnego rodzaju zjawisko prowadzące do coraz większej współzależności poszczególnych państw oraz funkcjonujących w ich obrębie zbiorowości wywarła swoje skutki w wielu różnych wymiarach, spośród których dominujące znaczenie odgrywa niewątpliwie jej wymiar prawny. To właśnie prawo stanowi elementarny regulator zachowań społecznych w państwie, stojąc na straży utrzymania ładu i porządku poprzez jednoznaczne określenie granic dozwolonych zachowań ludzkich, potępiając zarazem te z nich, które godzą w sposób niewątpliwy w pewien elementarny system przyjętych przez prawodawcę wartości.

Opracowanie stanowi zarys zagadnień związanych z wyraźną hegemonią władz państwowych w zakresie swobodnej ingerencji w sprawiedliwość proceduralną wobec osób zatrzymanych. Autorzy zwracają uwagę na wyraźną tendencję legislacyjną polegającą na świadomym przydzielaniu przez ustawodawcę odpowiednich narzędzi prawnych, aby umożliwić organom nadużywanie swojej pozycji prawnej kosztem wprowadzenia gwarancji proceduralnych wynikających z zasady prawa do obrony zatrzymanych, a jednocześnie wskazują, że podlegają one licznym regulacjom znajdującym się w polskich aktach prawnych o randze europejskiej i międzynarodowej i całkowicie pomijają niezwykle ważną rolę obrońcy na wczesnych etapach postępowania przygotowawczego. Celem publikacji jest zwrócenie uwagi czytelników na skalę problemu i potrzebę znalezienia odpowiednich rozwiązań, które wyeliminowałyby różnice pomiędzy poszczególnymi kategoriami procesów podejrzanych a zakresem ich uprawnień, przy jednoczesnym zminimalizowaniu ryzyka dyskryminacji ze strony organów procesowych w ich faktycznym wdrażaniu. Podkreśla się jednocześnie jak ważne jest, aby jego wdrożenie rozszerzyło zakres zasady domniemania niewinności na wszystkich etapach postępowania przygotowawczego i stosowania nowoczesnych rozwiązań informacyjnych i komunikacyjnych w celu maksymalnego zaspokojenia wymagań równości broni oraz wykluczenia tworzenia wyrażonego modelu procesu karnego w postaci konfliktu interesów.