Powszechnie przyjmuje się, że świadomość sprawcy czynu zabronionego powinna być w pełni i wiernie odzwierciedlona w jego zamiarze. Najnowsze badania nad stroną podmiotową przestępstwa pokazują, że tak świadomość sprawcy, jak i jego zamiar, a także ich wzajemny stosunek, mogą wyglądać nieco inaczej. W niniejszej publikacji zostanie to wykazane na przykładzie przestępstwa oszustwa.

Publikacja porusza problem o fundamentalnym znaczeniu dla prawa karnego, mianowicie wiek, w jakim możliwe jest pociągnięcie sprawcy do odpowiedzialności karnej. Kwestia ta – choć już dogłębnie zbadana – wciąż jest źródłem rozbieżności w orzecznictwie sądów, w szczególności jeśli sprawca dopuścił się niejednochwilowego czynu zabronionego. Źródła owych rozbieżności upatruje się w wyznaczeniu granic temporalnych przestępstwa.

Istotą niniejszej publikacji jest ukazanie problematyki „styku” – pewnego rodzaju „nakładania się” norm prawa karnego związanych z przestępstwem oszustwa (art. 286 § 1 k.k.) z normami cywilnoprawnymi odnoszącymi się do niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania.