Autor bada podstawę prawną nakazów tymczasowych, nałożonych przez polski Sąd Najwyższy, które zabraniają jednostce rozporządzania przedmiotami lub prawami będącymi przedmiotem postępowania sądowego. Dokładna analiza zawiera badanie orzeczeń, odpowiednio, Sądu Najwyższego i Sądu Apelacyjnego w Katowicach, które utrzymywały przeciwny pogląd, że nakaz zakazujący sprzedaży przedmiotów lub praw jest prawnie nieważny. Autor stara się udowodnić, że stanowisko Sądu Najwyższego jest błędne, przedstawiając argumenty oparte na interpretacji językowej, historycznej, dynamicznej i celowej. Artykuł zawiera ponadto wiele przykładów orzeczeń sądowych, które popierają stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 19 października 2007 r.

Z dużym zainteresowaniem przeczytałem artykuł Ariela Falkiewicza. Autor odniósł się w nim krytycznie do wielu tez przedstawionych przeze mnie w publikacji dotyczącej europejskiego nakazu aresztowania (dalej: ENA). W niniejszym opracowaniu chciałbym ustosunkować się do niektórych z nich.

Europejski nakaz aresztowania jest nowym instrumentem prawnym. Miał on dokonać rewolucyjnych zmian w zakresie ekstradycji między państwami członkowskimi Unii Europejskiej. Dzięki niemu nastąpiłoby przyspieszenie procesu przekazywania osób poszukiwanych na terytorium unijnym. Decyzja ramowa w sprawie europejskiego nakazu aresztowania (dalej: ENA), skracając wysoce sformalizowaną i czasochłonną ścieżkę ekstradycyjną, obrała kierunek na likwidację obowiązujących zasad ekstradycyjnych. Celem artykułu jest rozważenie, czy i w jakim stopniu ENA narusza wspólną tradycję europejską w zakresie ekstradycji.