W artykule autorzy dokonują analizy przepisów o postępowaniu sądowoadministracyjnym w celu ustalenia modelu komunikacji elektronicznej przyjętego przez ustawodawcę. Przedmiotem artykułu są zasady stosowania środków komunikacji elektronicznej przez uczestników postępowania sądowoadministracyjnego. Autorzy uwzględnili również szczególny przypadek doręczeń pism przez pełnomocników profesjonalnych bez udziału sądu.

W niniejszej publikacji została przeprowadzona analiza przepisów prawa procesowego administracyjnego (podatkowego) odnośnie do dopuszczalnych form pełnomocnictwa dla profesjonalnego pełnomocnika ze szczególnym uwzględnieniem formy elektronicznej. Ponadto zostały opisane wymogi dotyczące sporządzania dokumentu pełnomocnictwa, a także konsekwencje prawne wadliwego przedłożenia tegoż dokumentu. Tekst odnosi się do praktycznych wyzwań stojących przed pełnomocnikiem w sprawie podatkowej lub administracyjnej.

Teza glosowanego wyroku: Wyrażenie „umowa najmu (...), która zawiera klauzulę o przeniesieniu własności w następstwie normalnych zdarzeń nie później niż z chwilą zapłaty ostatniej raty”, użyte w art. 14 ust. 2 lit. b dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – dalej: dyrektywa 2006/112 – należy interpretować w ten sposób, że znajduje ono zastosowanie do umowy wzorcowej najmu z opcją wykupu, jeżeli z warunków finansowych umowy można wywnioskować, iż skorzystanie z opcji jawi się jako jedyny gospodarczo racjonalny wybór, którego leasingobiorca może dokonać w odpowiednim czasie, jeżeli umowa została do końca wykonana, czego zbadanie należy do sądu krajowego.

Hipoteka stanowi jeden z najczęściej stosowanych środków zabezpieczenia wierzytelności na nieruchomości. W literaturze historycznoprawnej wskazuje się, że początków tej instytucji należy doszukiwać się już w starożytnej Grecji, gdzie funkcjonowała jako rodzaj zastawu na rzeczach nieruchomych; dopiero przez Egipt okresu XXX dynastii została ona recypowana do prawa rzymskiego, gdzie funkcjonowała pod nazwami pignus conventum oraz – od okresu klasycznego – hypotheca.