D ane mi było obserwować profesjonalne, prawnicze życie Drogiego Jubilata dosłownie od zarania. Pamiętam bowiem Jego okres studiów na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, gdy jako wyróżniający się aktywnością student II roku uczestniczył w ćwiczeniach prawa karnego. Był to wyraźnie „dobry rocznik” studencki, jak to my – kadra asystencka – przywykliśmy klasyfikować poszczególne roczniki przepływające w ramach prowadzonych przez grono asystenckie zajęć.

Interesując się żywo rozwojem samorządu adwokackiego, z satysfakcją dowiadywałem się następnie o spektakularnych sukcesach obrończych już adwokata Czesława Jaworskiego, rosnącym Jego autorytecie zawodowym i osobistym w środowisku, co powodowało, że powoływano Go na najpoważniejsze funkcje samorządowe, uwieńczone sprawowaniem godności Prezesa Naczelnej Rady Adwokackiej przez dwie kadencje.

Powszechny szacunek, jakim darzony jest Jubilat w środowisku nie tylko adwokackim, lecz ogólnoprawniczym i społecznym, wynika nie tylko z prezentowanego przez Niego najwyższego kunsztu profesjonalnego, lecz również – a może przede wszystkim – przejawianej odwagi osobistej połączonej z poczuciem niezależności, wysokim zaangażowaniem w dzieło obrony praworządności i najlepiej rozumianej postawy obywatelskiej.

Pamiętam na przykład pełną wzruszenia relację koleżanki uniwersyteckiej – prof. Genowefy Rejman – o przejawionej odwadze i determinacji adw. Jaworskiego, gdy zwróciła się do Niego z prośbą o podjęcie obrony jej zięcia, aktywnego działacza opozycyjnego, aresztowanego w pierwszym dniu stanu wojennego.

Wszystkie te cechy zawodowe i osobiste Jubilata miałem też okazję osobiście potwierdzić, gdy w czasie pełnienia funkcji Ministra Sprawiedliwości dążyłem do uzyskania tzw. „wielkiego kompromisu”, którego potrzebę wywołał swoisty „pat legislacyjny” w toku prac sejmowych nad nowelizacją ustaw o samorządach adwokackim i radcowskim. Kompromis ten udało się uzyskać w ogromnej mierze dzięki postawie ówczesnego Prezesa NRA Czesława Jaworskiego, postawie kształtowanej Jego ogromnym poczuciem odpowiedzialności, a jednocześnie poczuciem rzeczywistości i rozsądku z jednej strony, z drugiej zaś determinacją w obronie interesów i godności samorządu adwokackiego.

Jubilat, któremu przyszło działać w trudnych, niekiedy pełnych napięć i konfliktów, a nawet stanów zagrożenia osobistego czasach, swoim dorobkiem zawodowym i samorządowym wpisał się niewątpliwie w poczet wielkich prawników polskich. Z okazji Jubileuszu przesyłam Mu najserdeczniejsze gratulacje, wyrazy najwyższego uznania i prawdziwej przyjaźni, no i oczywiście najlepsze życzenia.