C zeska adwokatura obchodzi w tym roku 25-lecie swej niezależnej działalności – za jej początek uznawany jest rok 1990. Uroczyste obchody, z udziałem wielu zaproszonych gości krajowych i zagranicznych, tak ze struktur prawniczych, jak i świata polityki, odbyły się w Pradze 18 września 2015 r.

Przed południem miała miejsce konferencja naukowa zatytułowana „Tajemnica adwokacka – niezbywalny element sprawiedliwości”. Jej moderatorem był Prezes Czeskiej Izby Adwokackiej adw. dr Martin Vychopeň, a wśród referentów znaleźli się m.in. trzej poprzedni prezesi samorządu adwokackiego: adw. dr Karel Čermák, adw. dr Stanislav Balík (od dwóch lat członek Kolegium Redakcyjnego naszego miesięcznika) oraz adw. dr Vladimír Jirousek. Referat wygłosiła także Maria Ślązak – obecna Prezydent CCBE (polski radca prawny, od 1992 r. wpisana również na listę adwokatów), swe wystąpienie poświęcając kwestii masowej inwigilacji adwokatów i ich klientów ze strony władz.

Wieczornym ukoronowaniem obchodów  stało się galowe przedstawienie w Teatrze Narodowym (ściślej mówiąc: dwa równoległe spektakle, toczące się jednocześnie na dwóch jego scenach), które poprzedziło część najmniej oficjalną – raut w pobliskim pałacu Żofin.

Ulokowaniu zamówionych specjalnie na potrzeby jubileuszu dwóch przedstawień muzycznych w dwóch różnych budynkach: starym i nowym, można przypisać nieomal symboliczny wymiar. Oto znany doskonale wszystkim odwiedzającym nadwełtawską stolicę rozgwieżdżony dach Narodniho divadla przykrywa neorenesansowy, zdobiony z wielkim smakiem historyczny gmach, wybudowany w II połowie XIX wieku dzięki składkom pieniężnym przeprowadzonym w całym społeczeństwie; w jego fundamenty wbudowano kilkanaście kamieni węgielnych pochodzących z miejsc istotnych dla dziejów czeskiego narodu, przy czym najważniejszy z nich przywieziono z góry Řip – miejsca, na którym osiedlił się legendarny praojciec Czech; pierwszym w dziejach teatru spektaklem, wystawionym w niedokończonym jeszcze budynku, była narodowa opera Libusza Bedrzicha Smetany. A oto Nowa Scena – ultranowoczesne skrzydło, a właściwie odrębna budowla, wzniesiona równo sto lat później i charakteryzująca się rozmachem wewnętrznej przestrzeni zamkniętej w łuskowato połyskującej zewnętrzną powłoką, zwartej futurystycznej bryle.

Widzowie każdego z przedstawień (wybór arii operowych na starej scenie, składanka fragmentów słynnych baletów – na nowej) zostali powitani przez Prezesa Martina Vychopenia, który wygłosił mowę podsumowującą dokonania minionych 25 lat; gratulacje dla czeskiej adwokatury przekazali także: Maria Ślązak – Prezydent CCBE oraz Michel Benichou – jej poprzednik na tym stanowisku. Studenci praskiego konserwatorium wykonali utwory Jana Nepomuka Kaňki – czeskiego adwokata i kompozytora zarazem, z którego fundacji pochodzi pałacyk w stolicy, od przeszło stu lat będący siedzibą samorządu adwokackiego.

Czeska adwokatura w sposób zamierzony łączy wątek tradycji z wszelkimi przywilejami przynależnymi młodości i nowoczesności. Podstawę jej funkcjonowania stanowi Ustawa o adwokaturze z roku 1996. Liczebność czeskiej palestry w ostatnich latach stale mocno wzrasta: obecnie to grupa około 12 000 osób (przy czym należy zaznaczyć, że w Republice Czeskiej nie funkcjonuje odrębna profesja, która byłaby odpowiednikiem radcy prawnego – tak zwani komerčni prawnicy zostali wchłonięci, pod określonymi indywidualnymi warunkami, przez adwokaturę u zarania jej niezależnej, współczesnej historii). Wykonywanie zawodu możliwe jest w indywidualnych kancelariach, w spółkach prawa handlowego, w jednostkach nieco zbliżonych konstrukcją do zespołu adwokackiego, a także w zatrudnieniu, o ile pracodawcą jest inny, samodzielny adwokat (młoda generacja chwali sobie to rozwiązanie). Działa tylko jedna, ogólnokrajowa izba adwokacka, z filią w morawskim Brnie – z tym że dawne podziały regionalne (zarzucone wraz z odnowieniem środowiska po aksamitnej rewolucji i rozpadzie Czechosłowacji) funkcjonują jako przydatne w nieoficjalnych statystykach i wewnętrznej wymianie informacji.

Wspomniane umiejętne łączenie tradycji z nowoczesnością wyraża się w szczególności w wytrwałym integrowaniu środowiska – w którym wszak liczebnie przeważają młode roczniki – wokół wartości niezniszczalnych i pryncypiów zawodowych, na czele których stawiane są: tajemnica adwokacka oraz swoboda wykonywania powinności wobec klientów. Pomimo nie największych rozmiarów Pałac Kańki w Pradze niezmiennie pozostaje centrum życia samorządowego, a popiersie fundatora od dawna ma w nim poczesne miejsce. Ostatnio wnętrza pałacyku wzbogaciły dwa nowe posągi: obrońcy biedaków świętego Iwa z Bretanii (1253–1303) oraz Viktorina Kornela ze Všehrd (1460–1520), czeskiego pisarza i prawnika, który – wedle słów dr. Stanislava Balíka, przemawiającego podczas odsłonięcia – w swych pismach uczył, że adwokatura jest nie tyle profesją, ile posłannictwem.