Warszawa: LexisNexis 2013, ss. 456.

W 2013 r. nakładem wydawnictwa LexisNexis ukazała się książka Joanny May pt. Obrona pozwanego w procesie cywilnym przed sądem I instancji. Podstawą publikacji jest rozprawa doktorska obroniona na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w roku akademickim 2008/2009. Recenzowana pozycja, poruszając problematykę należącą do podstawowych zagadnień zarówno nauki postępowania cywilnego, jak i praktyki stosowania prawa, wypełnia istotną lukę w literaturze przedmiotu. Zagadnienie obrony pozwanego w procesie cywilnym nie doczekało się bowiem do tej pory kompleksowego opracowania monograficznego. Autorkę należy docenić zatem choćby za sam wybór tematyki badawczej, która już na wstępie zachęca do sięgnięcia po książkę.

Recenzowana praca składa się ze wstępu, czternastu rozdziałów oraz wniosków końcowych. Dwa pierwsze rozdziały zawierają obszerne rozważania teoretyczne dotyczące istoty procesu cywilnego oraz zasady równości stron w procesie cywilnym. Kolejny rozdział obejmuje rozważania zmierzające do ustalenia zakresu pojęciowego obrony pozwanego oraz określenia katalogu przysługujących pozwanemu środków prawnych mogących mu służyć do podjęcia obrony. W dalszej kolejności w publikacji znajduje się aż dziewięć rozdziałów, w ramach których przeprowadzona została szczegółowa analiza poszczególnych środków obrony pozwanego w procesie cywilnym przed sądem pierwszej instancji. Na koniec w pracy zamieszczono rozważania dotyczące skutków prawnych niepodjęcia przez pozwanego obrony w procesie cywilnym, jak również uwagi na temat umiejętności właściwego wykorzystania przysługujących pozwanemu środków obrony. Publikację dopełniają wnioski końcowe, w których zaprezentowano wyniki przeprowadzonych badań, syntetycznie nawiązując do poczynionych w pracy ustaleń oraz powtarzając jej najważniejsze tezy.

Rozdział I pt. Istota procesu cywilnego zawiera zestawienie wypracowanych przez naukę teorii dotyczących procesu cywilnego. Autorka uznała, że analiza kształtujących się na przestrzeni lat teorii dotyczących istoty procesu cywilnego jest konieczna w celu kompleksowego przedstawienia tytułowego zagadnienia, gdyż pozwoli ona na ukazanie ogólniejszych i wynikających z samej istoty procesu podstaw pozwanego do obrony. Na wstępie autorkę należy docenić za ogrom pracy, jaką musiała wykonać w celu zapoznania się z materiałami źródłowymi, pozwalającymi na zaprezentowanie kształtujących się na przestrzeni lat teorii dotyczących istoty procesu cywilnego. Zadanie to wykonane zostało bardzo dokładnie, a w konsekwencji w ramach prezentowanych uwag autorka posiłkuje się bogatą literaturą, zarówno polsko-, jak i obcojęzyczną, jak również odwołuje się do poglądów doktrynalnych sięgających nawet XIV w. Wydaje się jednak, że w rozdziale tym autorce umyka podstawowy dla recenzowanej publikacji cel badawczy. Obszerna charakterystyka ewolucji poglądów doktryny na temat istoty procesu cywilnego w niewielkim jedynie zakresie wzbogacona została bowiem o uwagi rzeczywiście powiązane z poszukiwaniem podstaw obrony pozwanego. Rozważania zawarte w rozdziale I książki nie mają zatem kluczowego – jak podkreśla sama autorka – znaczenia dla zasadniczego przedmiotu opracowania, które to znaczenie mogłoby uzasadniać omówienie ich w tak szczegółowy sposób. W ramach treści zawartych w rozdziale I ciężko doszukać się również  przymiotu szczególnej praktyczności, o którym wspomina krótka notka zamieszczona na okładce recenzowanej publikacji. Wydaje się zatem, że pomimo niewątpliwego waloru naukowego zaprezentowanych w rozdziale I rozważań sama – dość obszerna – publikacja, jak i analiza zasadniczego przedmiotu badań nie doznałyby poważnego uszczerbku, gdyby wspomniane rozważania zostały nieco ograniczone.

Rozdział II pt. Zasada równości stron w procesie cywilnym obejmuje w szczególności: omówienie źródeł, istoty oraz charakteru prawnego zasady równości, analizę relacji występujących pomiędzy realizacją zasady równości a urzeczywistnianiem prawa pozwanego do obrony, przedstawienie związków zachodzących między zasadą równości a prawem do rzetelnego procesu, jak również prezentację procesowych skutków naruszenia omawianej zasady. Choć rozdział ten stanowi kontynuację rozpoczętego w poprzednim rozdziale teoretycznego wprowadzenia do problematyki obrony pozwanego, to jednak zagadnienia w nim omawiane prezentowane są w sposób niepozostawiający żadnych wątpliwości co do ich związku z zasadniczym przedmiotem badań. Nie sposób bowiem kwestionować, wielokrotnie podkreślanego przez autorkę oraz popieranego logicznymi argumentami, fundamentalnego znaczenia zasady równości dla obrony pozwanego. Jednakże i w tym rozdziale autorka traci niekiedy z oczu zasadniczy cel badawczy. Dzieje się tak choćby wtedy, kiedy nadmiernie koncentruje część rozważań na miejscu zasady równości stron w systemie naczelnych zasad postępowania cywilnego. Nie można oczywiście podważać znaczenia pozostałych zasad postępowania dla urzeczywistniania założeń zasady równości, aczkolwiek poświęcanie tej problematyce osobnej jednostki redakcyjnej wydaje się niepotrzebnym rozbudowywaniem i tak obszernej publikacji.

W odniesieniu do rozdziału III recenzowanej publikacji już na wstępie należy zauważyć, że nadany tej jednostce redakcyjnej tytuł, tj. Klasyfikacja środków obrony pozwanego w procesie cywilnym, jest zbyt wąski w stosunku do treści w nim zawartych. Rozważania poruszające problematykę klasyfikacji poprzedzone bowiem zostały bardzo ważnymi uwagami związanymi z określeniem pojęcia obrony pozwanego w procesie cywilnym oraz pojęcia środków obrony pozwanego, bez których dokonanie klasyfikacji nie byłoby możliwe. Zasadne wydawałoby się zatem wzbogacenie tytułu tego rozdziału co najmniej o pojęcie środków obrony pozwanego. Pomijając ten drobny szczegół natury technicznej, docenić należy to, że autorka, omawiając wspomniane zagadnienia, nie poprzestaje jedynie na prezentacji stanowiska doktryny, zarówno polskiej, jak i zagranicznej, lecz przedstawia również własne, interesujące stanowisko w tym przedmiocie. Autorka przyjmuje szerokie rozumienie obrony pozwanego, której słusznie nie ogranicza jedynie do podejmowania czynności procesowych zmierzających do uzyskania korzystnego dla pozwanego rozstrzygnięcia, gdyż osiągnięcie takiego rozstrzygnięcia nie zawsze jest możliwe. Dlatego też pojęcie obrony pozwanego odnosi ona również do podejmowania takich czynności procesowych, za pomocą których pozwany stara się w inny sposób poprawić swoją sytuację materialnoprawną lub procesową. Przyjęte szerokie rozumienie obrony pozwanego przekłada się na równie szerokie postrzeganie pojęcia środków tej obrony, za które autorka uznaje właściwie wszystkie środki prawne, za pomocą których pozwany, zgodnie z prawem i w sposób prawem przewidziany, realizuje swoją obronę w procesie cywilnym. Na szczególną uwagę zasługuje zaprezentowana w rozdziale III (dla zwiększenia czytelności również w formie graficznej) autorska klasyfikacja środków obrony pozwanego w procesie cywilnym przed sądem  pierwszej instancji, której ostateczny kształt oraz rozległy zakres stanowi rezultat bardzo szerokiego podejścia do kwestii obrony pozwanego.

Zaprezentowana w rozdziale III klasyfikacja środków obrony pozwanego przesądza o treści kolejnych dziewięciu rozdziałów, obejmujących analizę poszczególnych środków obrony, wśród których szczegółowymi rozważaniami objęto kolejno: uznanie powództwa (rozdział IV), zaprzeczenie (rozdział V), wnioski formalne pozwanego (rozdział VI), zarzuty pozwanego (rozdział VII–X), powództwo wzajemne (rozdział XI) oraz inne środki obrony (rozdział XII). Klasyfikacja ta nie ma jednak większego wpływu na ich systematykę, choć można by się spodziewać, że następująca po rozdziale III struktura pracy odpowiadać będzie przedstawionej w nim klasyfikacji. W ten sposób kolejne rozdziały mogłyby odpowiadać wyszczególnionym przez autorkę grupom środków obrony, choć zapewnienie czytelności takiej systematyki wymagałoby większego nakładu pracy niż odrębne omawianie poszczególnych środków w treści kolejnych jednostek redakcyjnych. Zaznaczyć należy, że publikacja niewiele traci na rezygnacji ze wspomnianego układu, choć w rozdziale XII można mieć wątpliwości co do powodów omawiania w tej samej jednostce, noszącej tytuł Inne środki obrony pozwanego w procesie cywilnym, środków zaliczanych przez autorkę do różnych grup, w tym do pomocniczych środków obrony oraz środków obrony właściwej sensu largo. W kontekście analizy poszczególnych środków obrony pozwanego przeprowadzonej w rozdziałach IV–XII na podkreślenie zasługuje jej wnikliwość oraz kompleksowy charakter. Obserwacja ta pozostaje szczególnie aktualna w stosunku do rozważań na temat zarzutów pozwanego, którym autorka poświęciła najwięcej uwagi ze względu na ich fundamentalne znaczenie dla obrony pozwanego. W czterech rozdziałach, na ponad 100 stronach, dogłębnej i precyzyjnej analizie poddała ona pojęcie, charakter prawny, klasyfikację zarzutów oraz ich rodzaje. Równie gruntowną i skrupulatną, choć oczywiście mniej obszerną analizą objęte zostały inne przysługujące pozwanemu środki prawne, które autorka uznała za środki obrony w procesie cywilnym. Z uwagi na znaczny rozmiar recenzowanej publikacji, nie tylko objętościowy, ale i merytoryczny, szczególnie w części poświęconej analizie środków obrony pozwanego, nie sposób w niniejszej recenzji odnieść się choćby do nieznacznej części prezentowanych przez autorkę zagadnień. Wśród kwestii najbardziej interesujących, a często nawet dyskusyjnych, tytułem przykładu wymienić można: rozważania mające wykazać, że uznania powództwa nie należy wykluczać z katalogu środków obrony, gdyż wykorzystanie tego środka nie musi oznaczać rezygnacji z obrony, lecz może polepszyć sytuację pozwanego w procesie cywilnym, czy też uwagi na temat relacji pomiędzy rozwiązaniem przewidującym zwrot odpowiedzi na pozew złożonej po terminie wyznaczonym przez przewodniczącego a taktyką obrony pozwanego.

Po zakończeniu analizy poszczególnych środków obrony pozwanego autorka w rozdziale XIII omawia skutki prawne niepodjęcia przez pozwanego obrony w procesie cywilnym. W ramach swoich rozważań koncentruje się ona na takich instytucjach, które odbierać można nie tylko jako sankcję za niepodjęcie obrony, lecz również postrzegać można jako motywację do działania. Do grupy tej zalicza ona postępowanie zaoczne, zawieszenie postępowania oraz koszty procesu, które następnie w treści rozdziału szczegółowo analizuje.

Recenzowaną publikację dopełnia rozdział XIV, poświęcony taktyce obrony pozwanego w procesie cywilnym, stanowiący praktyczne spojrzenie na problematykę obrony pozwanego. Autorka, słusznie dostrzegając, że samo wyposażenie strony pozwanej w niezbędne środki prawne nie przesądza o wyniku procesu cywilnego, uzupełnia dotychczasowe rozważania o uwagi związane z umiejętnością właściwego doboru oraz wykorzystania przysługujących pozwanemu środków. Optymalne wykorzystanie przysługujących pozwanemu środków obrony wymaga rozważenia i uwzględnienia wielu różnorodnych czynników, umiejętnie zasygnalizowanych w rozdziale XIV.

Dokonując ogólnej oceny recenzowanej publikacji, należy stwierdzić, że zawiera ona rzetelne i precyzyjne opracowanie wybranego tematu badawczego. W ramach prezentowanych rozważań autorka nie ogranicza się wyłącznie do uwag natury odtwórczej, lecz poza prezentacją istniejących już poglądów doktryny oraz judykatury często formułuje własne wnioski oraz postulaty de lege ferenda. Na szczególną uwagę zasługuje także wiele cennych uwag o charakterze prawnoporównawczym, umiejętnie umieszczonych w poszczególnych wątkach zasadniczych rozważań. Pod względem językowym oraz stylistycznym nie można mieć żadnych zastrzeżeń. Recenzowana publikacja została bowiem napisana w sposób, który sprawia, że pomimo złożonego charakteru poruszanej problematyki jest pozycją zrozumiałą i łatwą w odbiorze. Podkreślić warto również walor szczególnej praktyczności recenzowanej publikacji, która – poza mocno teoretycznym i obszernym wprowadzeniem, obejmującym właściwie pierwsze trzy rozdziały – stanowić powinna solidną pomoc dla przedstawicieli praktyki (aplikantów, adwokatów, radców prawnych), a w pewnym zakresie również dla podmiotów pozwanych przed sądem pierwszej instancji. Jak zaznacza sama autorka, efektywna obrona, zmierzająca do uzyskania możliwie najkorzystniejszego rezultatu w procesie cywilnym, wymaga znajomości katalogu przysługujących środków prawnych, zrozumienia ich istoty oraz wiedzy na temat sposobu ich wykorzystania. Recenzowana publikacja jako jedyna na rynku wydawniczym wydaje się w sposób kompleksowy przekazywać wszystkie te – niezbędne z perspektywy skutecznej obrony – informacje.

Podsumowując, stwierdzić należy jeszcze, że niektóre z wielu szczegółowych zagadnień omawianych w opracowaniu można oczywiście postrzegać odmiennie. W niczym nie powinno to jednak umniejszać pozytywnej oceny całości recenzowanej publikacji oraz tego, że autorka zdecydowanie pomyślnie wywiązała się ze swojego zadania badawczego. Pomimo pewnych uwag krytycznych nie mam wątpliwości, że książka ta, będąc pierwszą publikacją ujmującą temat obrony pozwanego w procesie cywilnym w sposób tak kompleksowy, stanowi jednocześnie jedną z bardziej interesujących pozycji, jakie w ostatnim czasie ukazały się na rynku wydawniczym.