W dniu 16 czerwca 2018 r. w Państwowej Wyższej Szkole Techniczno-Ekonomicznej w Jarosławiu odbyła się ogólnopolska konferencja naukowa nt. „Adwokatura – Historia, Współczesność, Przyszłość”, która związana była z obchodami 100-lecia Odrodzonej Adwokatury Polskiej. (...)

28 czerwca 1914 r. we Lwowie rozpoczął się pierwszy Zjazd Adwokatów Polskich, który przez prasę krajową określony został mianem „Sejmu polskich adwokatów” lub „Pierwszym sejmem Adwokatury Polskiej”1 . W tym samym czasie w Sarajewie dokonano zamachu na następcę tronu austriackiego arcyksięcia Franciszka Ferdynanda i jego żonę. W kilka tygodni później, jak pisał Wydział krakowskiej Izby Adwokatów, „rozgorzała straszna wojna światowa, która niesie bezlitosne krajowi naszemu ogólne ekonomiczne spustoszenie.

Na początku września 1932 r. Rada Ministrów przedstawiła nowy projekt unifikujący ustrój polskiej adwokatury, który miał być wprowadzony w formie dekretu prezydenckiego. Zgodnie z zapowiedzią prezydent ogłosił 7 października 1932 r. rozporządzenie Prawo o ustroju adwokatury. Ogłoszenie nowego prawa adwokackiego spotkało się w sposób oczywisty z zainteresowaniem prasy codziennej i czasopism prawniczych, choć nie tak wielkim, jak mogłoby się powszechnie wydawać. Co charakterystyczne, ocena nowego prawa adwokackiego na łamach gazet krajowych była różna w zależności od miejsca wydawania. Gazety małopolskie akcentowały wprowadzenie zasady wolnej obieralności siedzib, natomiast gazety wielkopolskie pisały o obawach z tym związanych. Niezależnie jednak od miejsca wydawania prasa w zasadzie była zgodna, że nowe prawo stanowi przełom w życiu polskiej adwokatury, która po wielu latach oczekiwań i starań przestanie w końcu być dzielnicowa.