Artykuł dotyczy problemu jurysdykcji sądu w zakresie postępowania ekstradycyjnego i ma na celu wykazanie, że zgodnie z polskim systemem prawnym przynajmniej część dość obszernego orzecznictwa dotyczącego europejskiego nakazu aresztowania (jako unijnego instrumentu współpracy w sprawach karnych) ma bezpośredni wpływ również na zakres i przedmiot właściwości sądu w ramach tradycyjnego postępowania ekstradycyjnego, w tym w szczególności na interpretację niektórych tzw. negatywnych przesłanek ekstradycji.

Teza glosowanego postanowienia brzmi: Przepis art. 4 ust. 1 umowy ekstradycyjnej między Polską a USA adresowany jest do organu wykonującego w Państwie wezwanym, którym w aktualnym stanie prawnym jest Minister Sprawiedliwości (art. 25 umowy), niekorzystający już z uprawnień Prokuratora Generalnego. Nie oznacza to jednak, że przesłanki zawarte w art. 4 ust. 1 winien badać wyłącznie Minister Sprawiedliwości, jak to sugeruje argumentacja zawarta w zaskarżonym orzeczeniu, sprowadzająca rolę sądu w zakresie oceny wskazanych w tym przepisie warunków uznaniowych do organu opiniodawczego, którego stanowisko nie wiąże Ministra .