Niniejsza publikacja stanowi odpowiedź na pytanie o dopuszczalność cofnięcia przez prokuratora wniosku o umorzenie postępowania i zastosowanie środków zabezpieczających, ewentualnie o dopuszczalność odstąpienia od popierania tego wniosku. Uchwałą składu 7 sędziów SN z 26.09.2002 r. (I KZP 13/02) sąd uznał wprawdzie uprawnienie prokuratora do cofnięcia wspomnianego wniosku. Sta-nowisko swoje oparł jednak na twierdzeniu, że brak jest podstaw do stosowania per analogiam art. 14 § 2 k.p.k. do wniosku o umorzenie postępowania i zastoso-wanie środków zabezpieczających. Przypomnienia wymaga, że wówczas na mocy art. 14 § 2 k.p.k. oskarżyciel publiczny mógł jedynie odstąpić od oskarżenia. Od 1.07.2015 r. ustawodawca zmienił treść art. 14 § 2 k.p.k., wskutek czego obecnie przepis ten uprawnia prokuratora do cofnięcia aktu oskarżenia. Zmiana przepisów czyni wydaną uchwałę składu 7 sędziów SN nieaktualną, a tym samym otwiera pole do ponownego dyskursu w przedmiocie dopuszczalnych form rezygnacji prokuratora z popierania wniosku o umorzenie postępowania i zastosowania środków zabezpieczających.

Istotnym elementem rzetelnego postępowania karnego na tle polskich praw i wolności konstytucyjnych oraz standardów europejskich jest dostęp podejrzanego i jego obrońcy do akt postępowania przygotowawczego w zakresie dowodów wskazanych we wniosku o zastosowanie bądź przedłużenie tymczasowego aresztowania. Niniejszy artykuł stanowi odpowiedź na pytanie, czy ograniczenie powyższego prawa, ustanowione w art. 156 § 5a, 249a § 1 pkt 2 i 250 § 2b k. p. k., jest uzasadnione w świetle przepisów art. 31 ust. 3 Konstytucji RP oraz europejskich standardów kontradyktoryjnego procesu.