Artykuł analizuje ideę wdrożenia testamentu wspólnego do polskiego porządku prawnego. Autor dokonuje przeglądu stanowisk dotyczących instytucji ostatniej woli w innych krajach. Następnie przedstawiono pojęcie definicji wspólnej ostatniej woli i jej rodzaje, przeanalizowano problemy akceptacji testamentu wspólnego w polskim systemie prawnym oraz omówiono możliwość sporządzenia testamentu wspólnego w obszarze transgranicznym. Na koniec przedstawiono propozycję Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego, która pracuje nad reformą problematyki prawa spadkowego.

Od wielu lat trwają intensywne prace nad nowym kształtem Kodeksu cywilnego. Niestety trudno jest się doszukiwać zmian dotyczących spadków, a przede wszystkim zmian odnoszących się do dysponowania majątkiem na wypadek śmierci. W związku z powyższym czy aktualny stan prawny w tym zakresie uznać należy za przestarzały? Nie do końca, jednakże na pewno daleki jest od społecznych oczekiwań oraz wyzwań stawianych przez współczesny obrót prawny. Wyrazem powyższego było przygotowanie projektów o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw – druk sejmowy nr 2116 z 29 maja 2009 r. oraz druk sejmowy nr 4124 z 7 marca 2011 r., których celem było wprowadzenie do polskiego prawa cywilnego instytucji darowizny na wypadek śmierci. Czym jest przedmiotowa instytucja donatio mortis causa? Otóż definiuje się ją jako umowę, na mocy której darczyńca zobowiązuje się do nieodpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. To umowa obligacyjna, jednostronnie zobowiązująca, przysparzająca, kauzalna, zawierana inter vivos, której skuteczność może zostać uzależniona od warunku lub terminu.