W trakcie trwania epidemii COVID-19 uwypukleniu ulegają deficyty, z którymi boryka się system ochrony zdrowia. Funkcjonowanie w warunkach niedoboru sprzętu i kadr wymusza modyfikacje reguł postępowania. Stosowanie standardowych metod leczenia, wypracowanych w zwyczajnych warunkach, okazuje się bowiem albo nieoptymalne z perspektywy celu ochrony życia i zdrowia, albo niemożliwe. Niniejszy artykuł stanowi analizę wpływu deficytu sprzętu i wiedzy na treść norm postępowania, stanowiących podstawę przypisania bezprawności. Autor wykazuje, że treść reguły wiążącej podmiot uzależniona jest nie tyle od formalnych wskazań, ile od realnych możliwości działania. Do opisu normy sankcjonowanej posługuje się należycie uadekwatnionym wzorcem lekarza.

Obowiązujący Kodeks postępowania karnego w art. 111 przewiduje, że orzekanie o winie oskarżonego w razie wyrokowania przez sąd w składzie wieloosobowym będzie następować w drodze głosowania. Model powyższy uzupełniony jest o mechanizm uzyskiwania sztucznej większości, polegający na przyłączaniu głosów najmniej przychylnych podsądnemu do głosów najbardziej doń zbliżonych.