Nie zbuduję spójnej opowieści. Byłaby zbyt rozwlekła i mało czytelna dla odbiorców. Chce się opowiedzieć o wszystkim naraz. Wspomnienie osoby bliskiej składa się przecież w istocie z charakterystycznych fragmentów, obrazków, anegdot, które przychodzą do głowy równocześnie, bez hierarchii ważności, przenikają się i przepychają w pamięci. To one budują niemożliwą do wypowiedzenia całość.

Inicjatywa, która przyjęła ostatecznie kształt Ośrodka Badawczego Adwokatury, ma swój początek w dyskusji nad powołaniem instytucji opartej na idei wspólnej pracy społecznej środowiska adwokackiego, prowadzącej też działalność archiwalną i muzealną (gromadzenia i porządkowania wszelkiego rodzaju dokumentów związanych z życiem i działalnością adwokatów). Była ona żywa już w XIX stuleciu, a w okresie międzywojennym XX wieku propagował ją adw. Adolf Suligowski (postulat taki przedstawił na IV Ogólnym Zjeździe Związku Adwokatów Polskich w Toruniu). Ważny też był artykuł adw. Romana Łyczywka, który w 1969 r. na łamach „Palestry” zawarł propozycję powołania instytutu naukowego adwokatury.