Artykuł podejmuje problematykę zależności zachodzących pomiędzy pozwoleniem konserwatorskim na prowadzenie robót budowlanych przy obiektach budowlanych wpisanych do rejestru zabytków a decyzją o pozwoleniu na budowę. Ustawodawca określił jedynie, że pozwolenie konserwatorskie jest nie-zbędne do podjęcia robót budowlanych przy zabytku nieruchomym, jak też do uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę. Z uwagi na brak określenia przez ustawodawcę zależności pomiędzy tymi aktami administracyjnymi zasadne jest zbadanie, jakie związki zachodzą pomiędzy pozwoleniem konserwatorskim a decyzją o pozwoleniu na budowę, co jest celem niniejszego artykułu.

Opłata adiacencka z tytułu budowy urządzeń infrastruktury technicznej jest ważnym źródłem przychodu dla gmin. Dzięki tej opłacie gminy mogą zobowiązać właścicieli nieruchomości do udziału w kosztach budowy obiektów służących zaopatrzeniu w wodę, odprowadzających ścieki czy budowy dróg publicznych. Jednakże polska ustawa o gospodarowaniu nieruchomościami w bardzo ogólny sposób określa warunki pobierania tego rodzaju opłat administracyjnych. To powoduje problemy z zastosowaniem tej instytucji, ponieważ interpretacja poszczególnych warunków nie jest jednoznaczna. Dlatego celem tego artykułu jest analiza różnych warunków, które umożliwiają nałożenie obowiązku uiszczenia opłaty adiacenckiej w świetle orzecznictwa sądów administracyjnych.

W artykule przedstawiono realizację prawa dostępu do akt w postępowaniach antymonopolowych przed Komisją Europejską. Przeanalizowano, które dokumenty można wziąć pod uwagę jako dokumenty wewnętrzne Komisji Europejskiej i dokumenty poufne, które nie są dostępne dla stron oraz sytuacje, w których odmowa ujawnienia dokumentów w postępowaniu antymonopolowym stanowi naruszenie prawa do obrony. Celem tego artykułu jest określenie zakresu dostępu do akt w postępowaniu antymonopolowym i ustalenie, czy istniejące zasady dostępu do akt gwarantują prawo do obrony.

Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w art. 101 ustanawia zakaz zawierania porozumień ograniczających konkurencję. Przepis ten stanowi, że zakazane są wszelkie porozumienia między przedsiębiorcami, decyzje związków przedsiębiorców i praktyki uzgodnione, których celem lub skutkiem jest zapobieżenie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji wewnątrz rynku wewnętrznego. Uzgodnione praktyki są więc jedną z trzech zakazanych przez Traktat form współpracy przedsiębiorców.