Dodany do Kodeksu cywilnego w ramach tarczy COVID-3 przepis art. 387¹ k.c., przewiduje sankcję nieważności umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie nieruchomości służącej do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych. Uzasadniając wprowadzenie tego rozwiązania odwołano się do słusznej potrzeby zabezpieczenia przed nadużyciami związanymi z umowami mającymi za przedmiot nieruchomości mieszkaniowe. Szerokie zakreślenie przesłanek zastosowania sankcji nieważności, traktowanej w cywilistyce jako ultima ratio regulowania stosunków społecznych dyktuje potrzebę odpowiedzi na pytania, czy zrobiono to we właściwy sposób, dlaczego nie rozważono wykorzystania rozwiązań bardziej nowoczesnych i elastycznych oraz czy nie dojdzie do zamrożenia ważnego elementu cywilistycznego, jakim jest omawiany sposób zabezpieczenie wierzytelności.