2 kwietnia 1997 r. Zgromadzenie Narodowe, składające się z posłów i senatorów, uchwaliło ustawę zasadniczą – Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej. Za przyjęciem Konstytucji było 451 członków Zgromadzenia Narodowego, 40 było przeciwnych, a 6 wstrzymało się od głosu. 25 maja w referendum konstytucyjnym naród przyjął Konstytucję RP. W głosowaniu wzięło udział 12 130 200 osób, tj. 42,86% wszystkich uprawnionych do głosowania. Spośród nich 53,45% odpowiedziało pozytywnie na postawione pytanie: Czy jesteś za przyjęciem Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej uchwalonej przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r.? Po rozpatrzeniu protestów przeciwko ważności referendum Sąd Najwyższy w składzie Izby Administracyjnej Pracy i Ubezpieczeń Społecznych podjął uchwałę o ważności referendum. 16 lipca prezydent Aleksander Kwaśniewski podpisał Konstytucję, która weszła w życie po upływie 3 miesięcy od jej ogłoszenia, tj. z dniem 17 października 1997 r.

Na przyjęcie nowej Konstytucji miały niewątpliwie istotny wpływ wydarzenia z lat 1980–1981, powstanie „Solidarności” i innych ugrupowań opozycyjnych oraz reformy ustroju politycznego z roku 1989, których zakres i kształt został ustalony w ramach „kontraktu spisanego w formie Porozumień okrągłego stołu w dniu 5 kwietnia 1989 r., a które to reformy miały przesądzić o procesie tworzenia demokratycznego ustroju politycznego III Rzeczypospolitej PolskiejPolskie prawo konstytucyjne, pod red. W. Skrzydło, Lublin: Verba 2006, s. 67 i n. Ofertę podjęcia negocjacji i zawarcia porozumienia przyjęła opozycja skupiona przede wszystkim wokół kierownictwa „Solidarności” i Komitetu Obywatelskiego. Tę część opozycji uważano za umiarkowaną, popieraną przez hierarchię Kościoła katolickiego. Przeciwnikami wszelkich rozmów z ówczesną władzą byli działacze Grupy Roboczej „Solidarność” z Andrzejem Gwiazdą i Marianem Jurczykiem na czele, grup KPN, „Solidarności Walczącej” i innych radykalnych organizacjiW. Roszkowski, Historia Polski 1914–2004, Warszawa: PWN 2004, s. 493 i n..

Rozmowy „okrągłego stołu” rozpoczęły się 6 lutego 1989 r. w Pałacu Namiestnikowskim przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie, w którym mieścił się Urząd Rady Ministrów. Powołano trzy zespoły ds. reform politycznych, polityki społecznej i gospodarczej, pluralizmu związkowego, którymi kierowali współprzewodniczący desygnowani przez stronę rządowo-koalicyjną i solidarnościowo-opozycyjną. W ramach tych zespołów, zwanych popularnie „stolikami”, wyodrębniono 10 podzespołów, zwanych „podstolikami”. Odbyły się dwie sesje plenarne oraz bardzo wiele spotkań w podzespołach. Stronie opozycyjnej przewodniczył Lech Wałęsa, a stronie rządowej gen. Czesław Kiszczak. W dniu 5 kwietnia 1989 r. doszło do podpisania dokumentów „okrągłego stołu”, z których najważniejsze to powrót „Solidarności” na publiczną scenę polityczną oraz kontrakt przedwyborczy. Do najważniejszych architektów tego porozumienia po stronie społecznej należeli Lech Wałęsa, Bronisław Geremek, Tadeusz Mazowiecki, Lech Kaczyński, Andrzej Stelmachowski, Zbigniew Bujak, Władysław Frasyniuk, Adam Michnik – a po stronie rządowej gen. Wojciech Jaruzelski, gen. Czesław Kiszczak, Stanisław Ciosek, Władysław Baka, Aleksander Kwaśniewski, Janusz Reykowski.

Określenie „konferencja okrągłego stołu”, od czasu jej odbycia w Polsce, poczęło oznaczać debatę nad kształtem reform ustrojowych i osiągnięcie konkretnych wyników drogą pokojowych rozmów, opartych na daleko posuniętym konsensusie. Chociaż określenie to narodziło się w Polsce pod koniec lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku, nabrało również międzynarodowego rozgłosu i z pewnym sukcesem stosowane było i jest w innych krajach, a nawet przy rozwiązywaniu konfliktów w dużych grupach społecznych. Przekonałem się o tym osobiście tuż po „okrągłym stole” w Polsce, kiedy przebywałem w Kambodży na zaproszenie ambasadora polskiego urzędującego w stolicy tego kraju Phnom Penh. Byłem wówczas świeżo wybranym członkiem Naczelnej Rady Adwokackiej. Za pośrednictwem pana ambasadora zostałem zaproszony do parlamentu kambodżańskiego, aby tamtejszym posłom i senatorom przedstawić ideę i rezultaty odbytego w Polsce właśnie „okrągłego stołu”. Wówczas w Kambodży zastanawiano się nad powrotem do kraju księcia Norodoma Sihanouka, przebywającego z grupą swoich zwolenników w Pekinie. Do takiego spotkania doszło w budynku ich parlamentu. Kilkudziesięciu posłom i senatorom przekazałem posiadane informacje w tym zakresie i wraz z ambasadorem odpowiadaliśmy na liczne i dociekliwe pytania parlamentarzystów. Niewątpliwie dzięki temu spotkaniu miałem możliwość zwiedzenia jednej z największych światowych atrakcji turystycznych – świątyni Angkor Wat i miasta Angkor Thom z pałacem królewskim i świątynią Bajon, położonych w kompleksie Angkor na brzegu przepięknej rzeki Siem Reap.

Po podpisaniu umów społecznych przy okrągłym stole nastąpiło przyspieszenie przyjmowanych reform ustrojowych i budowa demokratycznego państwa prawnego. Do najważniejszych aktów normatywnych i wydarzeń z nich wynikających należy zaliczyć:

1. Uchwaloną przez Sejm 7 kwietnia 1989 r. nową ordynację wyborczą oraz nowelizację Konstytucji z 1952 r., którą wprowadzono instytucje Prezydenta, Senatu i Zgromadzenia Narodowego. Dokonano też gruntownej reformy ustroju sądów przez wprowadzenie zasady niezawisłości i nieusuwalności sędziów i niezależności sądów. Została powołana Krajowa Rada Sądownictwa, stojąca na straży wskazanych wyżej zasad. Nowelizacja zmierzała w istocie rzeczy do eliminacji zasady jedności i jednolitości władzy państwowej oraz tworzenia mechanizmów właściwych dla jej podziału;
2. Wybory do parlamentu z czerwca 1989 r., w wyniku których doszło do powołania rządu Tadeusza Mazowieckiego, który podjął trudne zadanie rozpoczęcia szerokich reform ustrojowych, szczególnie gruntownej reformy ekonomicznej i przebudowy systemu gospodarczego na oparty na zasadzie swobody działalności gospodarczej wszystkich podmiotów oraz na zasadzie równouprawnienia wszystkich form własności;
3. Dalszą nowelizację Konstytucji ustawą z dnia 29 grudnia 1989 r., która obejmowała:

• przywrócenie historycznej nazwy państwa „Rzeczpospolita Polska”,
• zmianę Godła Państwa (przywrócenie korony),
• zmianę konstytucyjnego określenia suwerena (pojęcie „ludu pracującego miast i wsi” zastąpiono pojęciem „naród”),
• wprowadzenie nowej definicji konstytucyjnej państwa (Rzeczpospolita Polska jest państwem prawnym urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej),
• wprowadzenie zasady pluralizmu politycznego, istotną przebudowę treści ustawy zasadniczej przez usunięcie ideologicznej preambuły oraz rozdziału 2 (Ustrój społeczno- ‑gospodarczy) i nowe ujęcie w rozdziale 1 zasad ustroju państwa;

      4. Nowelizację z 8 marca 1990 r., którą przeprowadzono decentralizację administracji opartą na jej podziale na administrację rządową i samorządową. Konstytucja uznała instytucję samorządu terytorialnego za podstawową formę organizacji życia publicznego w strukturach lokalnych (gminnych).

      5. Gdy w obiegu publicznym pojawił się postulat przedterminowego zakończenia kadencji prezydentury Wojciecha Jaruzelskiego wybranego 19 lipca 1989 r. na 6 lat, ustawą z 27 września 1990 r. została zmieniona konstytucyjna zasada wyborów prezydenta oraz została uchwalona nowa ordynacja dla wyborów prezydenckich, oparta na zasadzie powszechności, równości, bezpośredniości i tajności głosowania. Na podstawie tej właśnie ordynacji, w wyniku przeprowadzonych wyborów powszechnych, Prezydentem RP został wybrany w drugiej turze (9 grudnia 1990 r.) Lech Wałęsa. Również wybory w pełni demokratyczne do Sejmu i Senatu, które odbyły się 27 października 1991 r., zostały przeprowadzone na podstawie nowych ordynacji wyborczych z 10 maja 1991 r. (do Senatu) i 22 czerwca 1991 r. (do Sejmu). Mandaty uzyskało 29 partii i ugrupowań politycznych lub z samodzielnych list wyborczych. W Sejmie zostało utworzonych 25 klubów i kół poselskich.

Przedstawione, a właściwie jedynie zasygnalizowane, wyżej w wersji maksymalnie skrótowej akty normatywne wskazują, że ta początkowa transformacja ustrojowa polegała na pragmatycznym dostosowywaniu przepisów konstytucyjnych do aktualnych potrzeb i procesów polityczno-ustrojowych. Ten etap transformacji zamyka uchwalenie 17 października 1992 r. Ustawy konstytucyjnej o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym, zwanej potocznie „Małą Konstytucją”.

Zawarte przy „okrągłym stole” porozumienia zapowiadały uchwalenie nowej Konstytucji. Mimo podejmowanych, w latach 1989–1992, nawet licznych starań zapowiedzi tej nie zdołano zrealizować. Uchwalono tylko wspomnianą Małą Konstytucję. Z jednej strony zakładano w niej jedynie fragmentaryczną regulację stosunków wzajemnych pomiędzy władzami „w celu usprawnienia działalności władz Państwa, do czasu uchwalenia nowej Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej”. Z drugiej strony jednak stanowiła ona zwieńczenie przebudowy państwa – z państwa autorytarnego na państwo liberalno-demokratyczne. Mała Konstytucja, tworzona w bardzo ostrych sporach pomiędzy parlamentem a Prezydentem, zakończonych wypracowanym kompromisem, składała się z 78 artykułów, usystematyzowanych w 6 rozdziałach. Wobec tego, że stanowiła jedynie czasową i fragmentaryczną regulację, nie zawierała wielu ważnych postanowień dotyczących m.in. sytuacji prawnej jednostki w państwie, wolności i obowiązków obywatelskich, ustroju i organizacji władzy sądowniczej, trybu zmiany tej ustawy. Z ważnych i pozytywnych regulacji należy zwrócić uwagę na art. 1, który z zasady podziału władzy czyni podstawę ustroju i organizacji między organami państwa: „organami Państwa w zakresie władzy ustawodawczej są Sejm i Senat, w zakresie władzy wykonawczej – Prezydent i Rada Ministrów, w zakresie władzy sądowniczej – niezależne sądy”.

Mała Konstytucja, mimo licznych wad merytorycznych i legislacyjnych, wywierała wpływ na procesy transformacyjne w latach 1992–1997 oraz stanowiła swoiste pole doświadczalne dla rozwiązań ustrojowych przyjętych w Konstytucji z 2 kwietnia 1997 r.

Prace nad nową konstytucją, która uchyliłaby w całości Konstytucję z 22 lipca 1952 r., zostały mocno przyspieszone w dwóch następujących po sobie okresach: 1992–1993 i 1993– 1997. W pierwszym okresie dokonano wyboru Komisji Konstytucyjnej, do której w marcu i kwietniu 1993 r. zgłoszono formalnie siedem projektów Konstytucji przygotowanych przez: Senat, Sojusz Lewicy Demokratycznej (SLD), Unię Demokratyczną (UD), Polskie Stronnictwo Ludowe i Unię Pracy (PSL/UP), Prezydenta, Konfederację Polski Niepodległej (KPN) i Porozumienie Centrum (PC). Projekt tego ostatniego wycofano w maju 1994r.W tym samym roku wniesiono projekt obywatelski firmowany przez NSZZ „Solidarność” Wszystkie projekty w sposób jednoznaczny odrzucały zasadę jednolitości władzy państwowej na rzecz jej trójpodziału, rozumianego podobnie przez wszystkich projektodawców. W czterech projektach proponowano system rządów parlamentarno-gabinetowych, a w trzech (Prezydenta, PC i Senatu) system zbliżony do ustroju prezydenckiego, na wzór modelu V Republiki Francuskiej. Przewidziana była wielka debata na temat najważniejszych kwestii konstytucyjnych, do której jednak nie doszło z uwagi na rozwiązanie Sejmu przez Prezydenta 31 maja 1993 r. Po nowych wyborach i ukonstytuowaniu się Sejmu i Senatu obie Izby dokonały wyboru członków Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego, w skład której weszli zarówno przedstawiciele większości parlamentarnej, jak i przedstawiciele wszystkich sił politycznych reprezentowanych w parlamencie. W trakcie pierwszego posiedzenia Komisji wybrano przewodniczącego (Aleksandra Kwaśniewskiego) i jego zastępcę (posła senatora Stefana Pastuszko). W czasie późniejszym po Aleksandrze Kwaśniewskim, który 1995 r. został wybrany Prezydentem RP, przewodniczącym komisji został Włodzimierz Cimoszewicz, a po nim poseł Marek Mazurkiewicz. Komisja powołała 6 podkomisji, które odbyły 85 posiedzeń poświęconych przygotowaniu projektu przyszłej konstytucji. Komisja powołała też zespół ekspertów w osobach profesorów: Piotra Winczorka, Pawła Sarneckiego, Marii Kruk-Jarosz, Wiktora Osiatyńskiego, Mariana Grzybowskiego i Kazimierza Działochy. W dniach 21–23 września 1994 r. odbyło się pierwsze czytanie zgłoszonych do Komisji Konstytucyjnej projektów. Po rozważeniu propozycji zgłoszonych przez poszczególne podkomisje opracowany został zestaw kwestii ustrojowych, który został przedstawiony Sejmowi. Po przyjęciu przez Zgromadzenie Narodowe regulaminu dla uchwalenia konstytucji podkomisje przedstawiły Komisji Konstytucyjnej wielowariantowy wstępny projekt konstytucji. W lipcu i sierpniu 1996 r. projekt stał się przedmiotem prac redakcyjnych i legislacyjnych w grupie ekspertów oraz podkomisji redakcyjnej i ogólnej. Prace trwały kilka miesięcy. 16 stycznia 1997 r. Komisja Konstytucyjna, po przyjęciu stosownego raportu, projekt konstytucji wraz z wnioskami mniejszości przekazała przewodniczącemu Zgromadzenia Narodowego. Zasadnicza debata w Zgromadzeniu Narodowym odbyła się w dniach 24–28 lutego 1997 r. Ponad stu jej uczestników zgłosiło blisko pół tysiąca poprawek, z których przyjęto 100 poprawek i 2 wnioski mniejszości. Po rozpatrzeniu wszystkich wniosków i poprawek Zgromadzenie Narodowe przyjęło projekt konstytucji znaczną większością głosów, co świadczyło o daleko posuniętym konsensusie ugrupowań politycznych obecnych w parlamencieParlament zdominowany był przez posłów SLD i PSL (niewiele brakowało do większości konstytucyjnej). Poza tym w ławach poselskich zasiadali posłowie UD (ok. 70), UP (ok. 40) i w mniejszej liczbie KPN i BBWR. W 1997 r. istniał też Federacyjny Klub Parlamentarny na rzecz AWS, w skład którego wchodzili przede wszystkim posłowie, którzy wystąpili z KPN i BBWR. . Jednocześnie Zgromadzenie Narodowe postanowiło, że w przypadku zgłoszenia poprawek przez Prezydenta do uchwalonej nowej ustawy zasadniczej zostaną one niezwłocznie rozpoznane przez Komisję Konstytucyjną i Zgromadzenie Narodowe. Prezydent z takiej możliwości skorzystał. Po przeprowadzeniu wielu konsultacji z przedstawicielami PSL, SLD, UP i UW i po wysłuchaniu opinii ekspertów Prezydent Aleksander Kwaśniewski zgłosił do Przewodniczącego Zgromadzenia Narodowego 41 poprawek. Po rozpatrzeniu tych poprawek na 101. posiedzeniu Komisja Konstytucyjna zaopiniowała pozytywnie 39, z których Zgromadzenie Narodowe przyjęło 31. Po uwzględnieniu tych poprawek, w trzecim czytaniu, Zgromadzenie Narodowe uchwaliło w dniu 2 kwietnia 1997 r. nową Konstytucję.

Aktywną rolę przy opracowywaniu nowej konstytucji odegrały samorządy zawodowe reprezentujące zawody zaufania publicznego. W 1994 r. z inicjatywy trzech prezesów: dr. Krzysztofa Madeja, prezesa Naczelnej Izby Lekarskiej, adwokata Macieja Bednarkiewicza, prezesa Naczelnej Rady Adwokackiej, radcy prawnego Andrzeja Kalwasa, prezesa Krajowej Rady Radców Prawnych, powstał kilkunastoosobowy Komitet składający się z prezesów samorządów zawodowych. Od 1995 r. miałem zaszczyt i obowiązek reprezentować Adwokaturę, jako prezes NRA.

Komitet korzystał z pomocy ekspertów, a przede wszystkim prof. Michała Kuleszy, wybitnego znawcy prawa samorządowego. Podstawowym zadaniem Komitetu było doprowadzenie do zamieszczenia w Konstytucji odpowiedniego zapisu dotyczącego samorządów zawodowych i samorządu terytorialnego, a także gwarancji dla władzy sądowniczej oraz szeroko ujętych wolności, praw i obowiązków człowieka i obywatela. Przedstawiciele samorządów zawodowych uczestniczyli w posiedzeniach Komisji Konstytucyjnej, jak i podzespołów, przedstawiając wspólne stanowisko samorządów poparte odpowiednimi ekspertyzami. To przede wszystkim dzięki tym staraniom został zamieszczony w Konstytucji art. 17 ust. 1Por. art. 17 ust. 1: „W drodze ustawy można tworzyć samorządy zawodowe, reprezentujące osoby wykonujące zawody zaufania publicznego i sprawujące pieczę nad należytym wykonywaniem tych zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony”. Wierzę, że miały one też jakiś wpływ na definiowanie wolności i praw obywatelskich. Adwokatura od dawna wypowiadała się na rzecz podziału władzy państwowej, niezależnego sądownictwa i niezawisłości sędziów, powołania nowych organów, np. Trybunału Konstytucyjnego, Trybunału StanuPor. Uchwały Ogólnopolskiego Zjazdu Adwokatury z 3–4 stycznia 1981 r., „Palestra” 1981, nr 3–4, które miały stać na straży wartości i zasad konstytucyjnych.

Po ostatnich wyborach prezydenckich i parlamentarnych w Polsce podejmowane są działania zmierzające do zmiany Konstytucji, budowy państwa opartego na innych podstawach, a do czasu zmiany Konstytucji czynione są próby jej obejścia lub zmiany jakości konstytucyjnej za pomocą zwykłych ustaw, uchwalanych w niesłychanie szybkim trybie, bez zachowania nawet pozorów jakiegoś kompromisu politycznego. W tej sytuacji, odwołując się do poglądów wybitnych znawców i praktyków prawa konstytucyjnego (Andrzeja Zolla, Marka Safjana, Jerzego Stępnia, Bohdana Zdziennickiego, Andrzeja Rzeplińskiego, Ewy Łętowskiej, Leszka Garlickiego) w dwudziestą rocznicę uchwalenia aktualnie obowiązującej Konstytucji, należy zwrócić uwagę na jej najbardziej charakterystyczne cechy i zalety.

• Z uwagi na sposób procedowania ukierunkowany na tworzenie jak najszerszej koalicji konstytucyjnej Konstytucja z 1997 r. nazwana została konstytucją kompromisu politycznego. Szczególnie w ostatniej fazie prac prawie wszystkie siły polityczne były nastawiane na uwzględnianie sensownych propozycji, w tym postulatów Kościoła katolickiego, jak i opozycji pozaparlamentarnej. Poszukiwano nawet takich sformułowań, które eliminowałyby lub osłabiały zastrzeżenia i krytyczne opinie zgłaszane do projektu konstytucji. Jest to dobry przykład dla każdego ustrojodawcy, zmierzającego do zmiany lub uchwalenia nowej konstytucji. Ponadto ustrojodawca powinien mieć na uwadze, że „(…) w zakresie zmiany konstytucji współcześnie swoboda decyzyjna demokratycznie wybranego suwerena nie jest nieograniczona. Podlega bowiem prawu wynikającemu z aktów prawa Unii Europejskiej i aktów prawa międzynarodowego statuujących prawa podstawowe, stanowiących najgłębszą podstawę współczesną koncepcji rządów prawa (…)”P. Kardas, M. Gutowski, O relacjach między demokracją a prawem, czyli kilka uwag o istocie demokracji konstytucyjnej, „Palestra” 2017, nr 1–2, s. 28 i n.
• Konstytucja odwołuje się do różnych systemów wartości, a w tym przede wszystkim:

a) liberalno - demokratycznych – zasada państwa prawnego, pluralizmu politycznego, legalizmu działania organów państwa, gospodarki rynkowej,

b) socjaldemokratycznych – urzeczywistnianie zasady sprawiedliwości społecznej, ochrony pracy, praw socjalnych, i ochrony bezpieczeństwa socjalnego obywateli,

c) chrześcijańsko - demokratycznych – zasada solidaryzmu i pomocniczości państwa, przyrodzonej i niezbywalnej godności człowieka, ochrony prawnej człowieka i ochrony rodziny.

W Konstytucji znalazły się również zapisy o charakterze patriotyczno - narodowym oraz umożliwiające Polsce przystąpienie do Unii Europejskiej i uczestnictwo w niej. Przyjęte rozwiązania odpowiadają obowiązującym międzynarodowym regulacjom i standardom w zakresie praw i wolności człowieka i obywatela. Po raz pierwszy wprowadzono skargę konstytucyjną i dwuinstancyjność sądownictwa administracyjnego, jako środki ochrony praw i wolności obywatela.

• Bardzo ważną cechą Konstytucji jest to, że ma ona charakter normatywny, a nie ideologiczny. Oznacza to, że jest to dokument, którego rozwiązania z jednej strony charakteryzują się jednoznaczną treścią normatywną, a z drugiej pozwalają na dokonywanie jej wykładni przy uwzględnieniu zachodzących zmian w otaczającej nas rzeczywistości społecznej, politycznej, ekonomicznej i prawnejPor. P. Kardas, M. Gutowski, Konstytucja z 1997 r. a model kontroli konstytucyjności prawa, „Palestra” 2017, nr 4 (niżej).. Przy analizach owych zmian i stosowanej wy­kładni nie wolno zapominać, że zgodnie z art. 8: „Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej. Przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej”.
• Przypominając niektóre okoliczności związane z przyjęciem Konstytucji z 1997 r., należy jeszcze podkreślić, że uwzględnia ona w istotny sposób tradycje ustrojowe i doświadczenia funkcjonowania państwa polskiego oraz że odpowiada współczesnym tendencjom konstytucjonalizmu światowego.

„W trosce o byt i przyszłość naszej Ojczyzny ”, jak głosi preambuła Konstytucji, należy zwrócić się do wszystkich (w szczególności środowisk prawniczych), którzy Konstytucję stosują lub będą ją stosowali, z apelem o obronę jej podstawowych zasad i wartości, „(…) aby czynili to dbając o zachowanie godności człowieka, jego prawa do wolności i obowiązku solidarności z innymi (…)”.