Sierpień to dla mojego miasta – Warszawy miesiąc szczególny. W tym roku będziemy obchodzić 80. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego, które skupiło w sobie jak w soczewce dramatyzm dziejów Polski.

Z jednej strony, to hekatomba Warszawy i jej cywilnych mieszkańców, którą za-fundowali jej Niemcy, a na Ochocie również rosyjscy degeneraci spod znaku RONA. Mordercze rozkazy Hitlera i Himmlera praktycznie starły wówczas stolicę Polski z powierzchni ziemi. Z drugiej strony, pamiętamy o bohaterstwie młodych powstańców.

Nie wyczerpuje to jednak znaczenia tego zdarzenia dla historii Polski. To również późniejsza odbudowa Warszawy, pokazująca żywotność polskiego narodu. Być może za rzadko tę odbudowę wspominamy, z uwagi na polski brak zamiłowania do postawy pozytywistycznej. W końcu odwieczna Polaków dyskusja – bić się czy nie bić. Powstanie warszawskie podlega skrajnym ocenom. Z jednej strony patrzymy bowiem na nie, mając na uwadze heroizm powstańców, z drugiej zaś dźwięczą nam w uszach słowa generała Andersa: „wywołanie powstania uważamy za ciężką zbrodnię i pytamy się, kto ponosi za to odpowiedzialność”.

Musimy pamiętać, że II Wojna Światowa przyniosła ogromne straty również polskiej adwokaturze. W tym czasie zginęło ok. 60% adwokatów i 90% aplikantów adwokackich. Można wprost powiedzieć, że okupanci niemiecki i sowiecki unicestwili niemal całą polską adwokaturę. Adwokaci i aplikanci tę daninę krwi zapłacili, zarówno ginąc w walce, ale również za zaangażowanie w struktury Państwa Podziemnego, w szczególności jego wymiar sprawiedliwości.

Dzisiaj, kiedy czasy na świecie znowu stają się niespokojne, musimy pamiętać o bohaterstwie naszych kolegów sprzed lat. Musimy też pamiętać, że nie powstało ono samo z siebie, lecz było wynikiem patriotycznego wychowania, jakie otrzymywały tamte pokolenia Polaków, w tym polscy adwokaci. Dbajmy o nie również dzisiaj, mając nieustającą nadzieję, że historia się nie powtórzy.