Artykuł prezentuje wszystkie instytucje degresji karania przewidziane w prawie karnym skarbowym, które mogą być stosowane na kolejnych etapach toczącego się postępowania karnego skarbowego w związku z zarzutem popełnienia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, a nawet jeszcze przed jego ujawnieniem i wszczęciem postępowania. Celem ich ustanowienia w tak dużej liczbie i szerokiego zastosowania jest zmobilizowanie sprawców, którzy swoim czynem doprowadzili do uszczuplenia należności publicznoprawnej, do jej jak najszybszego, dobrowolnego uregulowania, tak aby Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego czy Unia Europejska nie poniosły strat w swoich finansach i uzyskały należne im wpływy do swych budżetów – niezbędne do finansowania różnych doniosłych społecznie zadań. Ponieważ zapewnienie odpowiednich i regularnych wpływów pieniężnych do budżetów wymienionych podmiotów publicznoprawnych ma pierwszorzędne znaczenie dla ich funkcjonowania, dlatego w obszarze prawa karnego skarbowego realizację funkcji egzekucyjnej w zakresie odzyskiwania należności publicznoprawnych przedkłada się nad funkcję represyjną poprzez różne sposoby i zakresy redukcji konsekwencji prawnokarnych z uwagi na postawę sprawcy, który decyduje się na dobrowolne uiszczenie uszczuplonej bezprawnie należności publicznoprawnej. Są to rozwiązania ustawowe warte upowszechniania z uwagi na obopólne korzyści – zarówno dla sprawców czynów karnych skarbowych, jak i dla pokrzywdzonych podmiotów publicznoprawnych. Degresja karania sprawców przestępstw i wykroczeń skarbowych nie powinna budzić zastrzeżeń ze względów sprawiedliwościowych, gdyż wiele penalizowanych czynów w k.k.s. to czyny bezskutkowe, a te skutkowe powodujące uszczuplenia należności publicznoprawnych dotyczą dóbr odnawialnych, które można w pełni skompensować.